ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ

Χρησμούς κρατάς
μάγισσα, κυρά
τα μάτια σου
κάστρα ψηλά.

Λόγια, γραφές
και θαύματα
στα χέρια σου
ξόρκια, κρύσταλλα.

Τρόπο θα βρω
στον κόσμο σου να μπω
σπαθί κρατώ
τι κυνηγώ;

Το δράκο, το θεριό
στο δρόμο που τραβώ
ψάχνω να βρω
με ποιόν να μετρηθώ.

Πέρα μακριά
τα μάτια σου ερημιά
ότι κι αν πω
ξανά θα νικηθώ.

Νύχτα γλυκιά
νεράιδα, ξωτικιά
σκιά περνάς
τι μου φυλάς;

Ποιο μυστικό
μ' αφήνει μοναχό
που να σταθώ
το βάθος σου να δω.

Λύκοι, στοιχειά
φεγγάρια μακρινά
ποιο σκοτεινό
γεννιέσαι αερικό.

Λίμνη βαθιά
σε κλείνει, σε κρατά
Τα μαγικά
σου αν μου' δινες κλειδιά....


Απο μαγεια και γνωση

Είθε οι Δράκοι να σου προσφέρουν πλούτο και ευημερία

Είθε να εξορκίσουν το σκοτάδι, να σου προσφέρουν φώτιση

Είθε η Βασίλισσα Δράκαινα να σου χαρίσει εσώτερη δύναμη

και να εξουδετερώσει τους κρυφούς εχθρούς σου

Είθε οι Πνευματικοί Δράκοι να σου δωρίσουν την Δύναμη των Στοιχείων

και οι Κυβερνήτες Δράκοι των νεφών να σου παρέχουν βροχή όταν την
ζητάς

Είθε η Ταμιάτ να επιφέρει τις αλλαγές που ζητάς

και η Ίσταρ να σου εμπνέει την Δύναμη των Δράκων.


Απο Μαγεια και γνωση...

Μέσα από το σκοτάδι , από το χάος του χρόνου ,
Ο στρόβιλος
γέννησε την υπέρτατη Μητέρα .
Εκείνη ξύπνησε με τη γνώση ότι ζωή
είχε μεγάλη άξια ,
Το μαύρο απέραντο κενό έφερνε θλίψη στη Μεγάλη
Μητέρα
Γη

Η Μητέρα ήταν μια .Και ήταν μόνη.

Από τη σκόνη της
γέννησης Της Εκείνη δημιούργησε τον άλλον ,
Έναν αχνόφεγγο φίλο ένα
σύντροφο ,έναν αδελφό .
Μεγάλωσαν μαζί ,έμαθαν να αγαπάνε και να
νοιάζονται ,
Και όταν Εκείνη ήταν έτοιμη αποφάσισαν να ζευγαρώσουν.

Γύρω
Της αυτός αιωρούνταν.
Ο αχνόφεγγος αγαπημένος Της.

Ήταν
χαρούμενη στην αρχή με τον σύντροφό Της .
Έπειτα άρχισε να νιώθει
ανήσυχη ,αβέβαιη μες στην καρδιά Της
Αγαπούσε τον όμορφο φίλο Της
,το συμπλήρωμά Της
Αλλά κάτι έλειπε ,η αγάπη Της έμενε αξόδευτη .
Ήταν
η Μητέρα , και χρειαζόταν και κάποιον άλλον .

Αψήφησε το μεγάλο
κενό ,το χάος ,το σκοτάδι ,
Για να βρει τον ψυχρό τόπο της
ζωοδότρας σπίθας .
Ο στρόβιλος ήταν τρομακτικός ,το σκοτάδι απόλυτο
Το
χάος παγερό ,κι άπλωνε να αρπάξει τη θέρμη Της .

Η Μητέρα ήταν
γενναία ,ο κίνδυνος πολύ μεγάλος

Απέσπασε από το κρύο χάος της
δημιουργίας την πηγή,
Την συνέλαβε μέσα Της κι έφυγε με τη ζωτική
δύναμη
Μεγάλωνε μαζί με τη ζωή που έφερε στα σπλάχνα Της
Και
πρόσφερε από τον εαυτό Της με αγάπη και περηφάνια

Η Μητέρα
εγκυμονούσε , μοιραζόταν τη ζωή Της

Το μαύρο απόλυτο κενό και η
απέραντη άγονη Γη
Πρόσμεναν ανυπόμονα τη γέννηση
Η ζωή έπινε από
το αίμα Της ,ανάσαινε από τα κόκαλά Της
Το δέρμα Της σκίστηκε και
χώρισαν στα δύο οι πέτρες Της

Η Μητέρα γεννούσε ,άλλος ένας θα
ζούσε

Τα νερά της γέννας γέμισαν ποταμούς και θάλασσες
Πλημμύρισαν
τη στεριά ,και έφεραν στη ζωή τα δέντρα
Από κάθε πολύτιμη σταγόνα
τους νέο χορτάρι και φύλλα φύτρωναν
Και οι πλούσιοι πράσινοι βλαστοί
έκαναν όλη τη Γη καινούργια

Τα νερά Της έτρεχαν ,νέα βλαστάρια
φύτρωναν

Με βίαιους σπασμούς πάλευε ξερνώντας φωτιά
Πασχίζοντας
με πόνο να δώσει ύπαρξη σε νέα ζωή
Το αίμα Της έπηξε και στέγνωσε
σε κοκκινόχρωμο πηλό
Αλλά το φωτεινό παιδί άξιζε κάθε οδύνη

Της
Μητέρας η μεγαλύτερη χαρά
Ένα ολόλαμπρο αγόρι

Βουνά
σηκώθηκαν πετώντας φλόγες από τις κορφές
Εκείνη βύζαινε το γιό Της
από τα βουνά τα στήθη Της
Αυτός με τόση δύναμη ρουφούσε ,που σπίθες
τίναζε ψηλά
Και Της Μητέρας το ζεστό το γάλα χάραξε στον ουρανό ένα
μονοπάτι

Η ζωή του είχε αρχίσει ,Εκείνη έτρεφε το γιό Της

Γελούσε
κι έπαιζε και γινόταν μεγάλος και λαμπρός
Φώτιζε το σκοτάδι ,και
δίνοντας στη Μητέρα του χαρά
Απλόχερη η αγάπη Της τον έκανε
αστραφτερό και δυνατό
Μα γρήγορα ωρίμασε, δεν έμεινε για πολύ παιδί

Ο
γιός Της είχε τώρα μεγαλώσει
Και είχε δική του θέληση

Η
Μητέρα είχε πάρει από την πηγή για την ζωή που γέννησε
Τώρα το κρύο
και άδειο χάος δελέαζε το γιό Της
Η Μητέρα έδινε αγάπη ,αλλά ο νέος
λαχταρούσε περισσότερα
Έξαψη, γνώση ,ταξίδια εξερευνήσεις

Το
χάος ήταν εχθρός Της
Αλλά ο γιός Της λαχταρούσε να πάει

Ξεγλίστρησε
κρυφά από το πλευρό Της καθώς η Μητέρα κοιμόταν
Ενώ μέσα στο
σκοτάδι σερνόταν ύπουλα το χάος
Με πειρασμούς και ξελογιάσματα τον
παρέσυρε το μαύρο κενό
Ο στρόβιλος τον ξεγέλασε και το χάος άρπαξε
το παιδί Της

Το σκοτάδι πήρε τον γιό Της τον νέο τον φωτεινό

Της
Μητέρας το λαμπερό παιδί είχε χαρά μεγάλη στην αρχή
Μα γρήγορα
ένιωσε να πνίγεται στο ζοφερό και κρύο κενό
Ο απερίσκεπτος βλαστός
Της είχε τώρα μετανιώσει
Μα δεν μπορούσε να ξεφύγει από τη
μυστηριώδη δύναμη

Το χάος δεν τον ελευθέρωνε
Τον παράτολμο
απόγονό Της

Αλλά όπως το σκοτάδι τον τραβούσε προς την παγωνιά ,

Η Μητέρα ξύπνησε ,άπλωσε τα χέρια και τον έπιασε
Για να
μπορέσει να γλιτώσει το λαμπερό τον γιό Της
Τον αχνόφεγγο φίλο Της
κάλεσε σε βοήθεια

Η Μητέρα βάσταγε γερά
Και δεν τον έχανε
από τα μάτια Της

Καλωσόρισε τον ερχομό του αγαπημένου από τα
παλιά
Με πόνο και θλίψη την ιστορία Της του είπε
Ο καλός Της
φίλος συμφώνησε να αγωνιστεί μαζί Της
Να σώσουν το παιδί Της από τον
όλεθρο

Του μίλησε για τον πόνο Της
Και για τον σκοτεινό τον
κλέφτη

Η Μητέρα ήταν κουρασμένη ,έπρεπε να συνεφέρει
Πέρασε
την λαβή στον φωτεινό αγαπημένο Της
Κι ενώ κοιμόταν ,εκείνος πάλευε
με την παγωμένη δύναμη
Και για λίγο την έδιωξε πάλι πίσω ,στην πηγή


Το πνεύμα του ήταν δυνατό,
Ο αγώνας τους πολύ μακρύς

Ο
φεγγοβόλος φίλος Της πάλευε με όλη του τη δύναμη
Η σύγκρουση ήταν
σκληρή ,ή μάχη βίαιη
Καθώς έκλεισε το μεγάλο μάτι του χαλάρωσε η
προσοχή του
Τότε το σκοτάδι σύρθηκε κοντά κι έκλεψε από τον ουρανό
το φως του
Όταν ο αχνόφεγγος φίλος Της κουραζόταν
Το φως του
έσβηνε

Όταν το σκοτάδι απλώθηκε παντού εκείνη ξύπνησε με μια
φωνή
Το ζοφερό κενό έκρυβε το φως από τον ουρανό
Μπήκε κι εκείνη
στον αγώνα πάλεψε με βίαση
Και τη μαύρη σκιά έδιωξε μακριά από τον
φίλο της

Αλλά της νύχτας το χλομό το πρόσωπο
Της έκρυβε το
γιό Της

Παγιδευμένος μες στο στρόβιλο ο ολόλαμπρος φλογερός Της
γιός
Δεν ζέσταινε τη Γη ,το παγερό το χάος είχε νικήσει
Η εύφορη
πράσινη ζωή ήταν τώρα πάγος και χιόνι
Κι ένας άγριος παγωμένος
άνεμος φυσούσε αδιάκοπα

Η Γη ερήμωσε ,κανένα πράσινο φυτό δεν
έμεινε

Η Μητέρα είχε αποκάμει από την θλίψη και την κούραση
Αλλά
άπλωσε ξανά να αρπάξει τη ζωή που είχε γεννήσει
Δεν μπορούσε να
παραιτηθεί ,έπρεπε να παλέψει
Για να σωθεί το λαμπερό το φως του
γιού Της

Συνέχισε να μάχεται ,το φως πίσω να φέρει


Και
ο αχνόφεγγος φίλος Της ήταν πρόθυμος να πολεμήσει
Με τον κλέφτη που
είχε αρπάξει το παιδί του κόσμου Της
Μαζί πάλεψαν για τον λατρευτό
Της γιό
Και οι κόποι τους απέδωσαν ,το φως του ξαναγύρισε

Η
δύναμη του φλόγιζε τα πάντα
Και ήταν σαν πριν ολόλαμπρος

Αλλά
το μαύρο παγερό σκοτάδι την φωτεινή του θέρμη λαχταρούσε
Η Μητέρα
μαχόταν αδιάκοπα και δεν υποχωρούσε
Ο στρόβιλος με δύναμη τραβούσε
και δεν υποχωρούσε ,μα εκείνη δεν τον άφηνε να φύγει
Ήταν ισόπαλοι
με τον σκοτεινό αδυσώπητο εχθρό Της

Εκείνη απέκρουσε το σκοτάδι
Μα
τώρα ο γιός Της ήταν πάντα μακριά

Όταν πάλευε με τον στρόβιλο
κι έδιωχνε πέρα το χάος
Το φως του γιού Της έλαμπε ολοζώντανο
Όταν
η Μητέρα κουραζόταν ,το μαύρο κενό επικρατούσε
Και το σκοτάδι
ξαναγύριζε στο τέλος της ημέρας

Ένιωθε ζεστασιά από τον γιό Της
Αλλά
η μάχη νικητή δεν είχε

Η Μεγάλη Μητέρα ζούσε με πόνο στην
καρδιά Της
Που με τον γιό Της ήταν πάντα χωρισμένοι
Πονούσε για
το παιδί που Της είχαν στερήσει
Κι έτσι έκανε να σκιρτήσει ξανά η
ζωτική δύναμη μέσα Της

Δεν θα δεχόταν άπραγη του παιδιού Της το
χαμό

Όταν ήταν έτοιμη τα νερά της γέννας Της
Έφεραν πάλι την
πράσινη ζωή στην κρύα ,άγονη Γη
Και τα δάκρυα που έχυνε άφθονα
θρηνώντας το παιδί Της
Γίνονταν δροσοσταλίδες που άστραφταν και
ουράνια τόξα μαγικά

Πρασίνισε όλη η Γη
Μα τα δάκρυά Της
φαίνονταν ακόμα

Με μια βροντή οι πέτρες Της χώρισαν στα δύο
Και
από τη μεγάλη τη σπηλιά που άνοιξε από κάτω,
Έγινε κι άλλη γέννηση
από τα βάθη της Μητέρας
Και τα παιδιά της Γης βγήκαν από τη μήτρα
Της

Από την απελπισμένη Μητέρα
Και άλλα παιδιά γεννήθηκαν

Όλα
αλλιώτικα το ένα από το άλλο ,άλλα μεγάλα και άλλα μικρά
Κάποια
βάδιζαν και κάποια άλλα πετούσαν άλλα σέρνονταν ή κολυμπούσαν
Μα
κάθε σχήμα ήταν τέλειο ,κάθε πνεύμα ολοκληρωμένο
Κι όλα ένα πρότυπο
που η μορφή του να επαναληφθεί μπορούσε

Η Μητέρα ήθελε την
πράσινη Γη να γεμίσει

Όλα τα πουλιά και τα ψάρια και τα ζώα που
γεννήθηκαν
Δεν θα άφηναν την Μητέρα ποτέ ξανά να πενθήσει
Όλα θα
ζούσαν κοντά στο μέρος που γεννήθηκαν
Και θα μοιράζονταν τα πλάτη
της Μεγάλης Μητέρας Γης

Κοντά Της θα έμεναν πάντα
Να φύγουν
δεν μπορούσαν

Ήταν όλα τους παιδιά Της ,γέμιζαν την καρδιά Της
περηφάνια
Αλλά είχαν στραγγίξει τη ζωτική δύναμη μέσα Της
Είχε
ακόμα όση για μια τελευταία δημιουργία
Ένα παιδί που θα θυμόταν
Ποίος ήταν ο γεννήτοράς του

Ένα παιδί που θα σεβόταν
Και θα
μάθαινε να προστατεύει

Η Πρώτη Γυναίκα γεννήθηκε μεγαλωμένη και
ώριμη
Και με τα Δώρα που θα χρειαζόταν για να επιζήσει
Το πρώτο
ήταν το Δώρο της Ζωής ,και όπως η Μεγάλη Μητέρα
Ξύπνησε με την γνώση
ότι η ζωή είχε μεγάλη αξία

Η Πρώτη Γυναίκα ήταν αυτή ,του
είδους της η πρώτη

Μέσα ήταν το Δώρο της Αντίληψης ,της μάθησης
Η
επιθυμία για γνώση ,το Δώρο της Κρίσης
Η Πρώτη Γυναίκα είχε μέσα
της τη γνώση
Που θα τη βοηθούσε να ζήσει και να την περάσει στους
δικού της

Η Πρώτη Γυναίκα ήξερε
Πώς να μάθει ,πώς να
μεγαλώσει

Η ζωτική δύναμη είχε σχεδόν ξοδευτεί και η Μητέρα είχε
εξαντληθεί
Να μεταδώσει το Πνεύμα της Ζωής ήταν τώρα η πρόθεσή Της
Έτσι
έκανε όλα τα παιδιά Της να γενούν νέα ζωή
Και η Γυναίκα ευλογήθηκε
να γεννά ζωή κι εκείνη

Αλλά η Γυναίκα ήταν μία ,και ήταν μόνη

Η
Μεγάλη Μητέρα θυμήθηκε τότε τη δική Της μοναξιά
Την αγάπη του
μετέωρου φίλου Της και τα χάδια του
Με την τελευταία σπίθα που
απόμεινε άρχισε η γέννα Της
Για να μοιραστεί τη ζωή με την Γυναίκα
δημιούργησε τον Πρώτο Άντρα

Η Μητέρα γεννούσε , άλλος ένας θα
ζούσε ..
Τη γυναίκα και τον Άντρα γέννησε η Μητέρα
Και για να
κατοικήσουν τους έδωσε τη Γη
Το νερό ,τη στεριά ,και όλα Της τα
δημιουργήματα
Και αυτοί έπρεπε με φροντίδα να τα χρησιμοποιήσουν

Ήταν
το σπίτι τους ,να το προσέχουν όφειλαν

Στα Παιδιά της Γης η
Μητέρα πρόσφερε
Τα Δώρα για να επιζήσουν κι ύστερα αποφάσισε
Να
τους δώσει το Δώρο της Ηδονής και του μοιράσματος
Που τιμά τη Μητέρα
με τη χαρά του ζευγαρώματός τους

Δώρα που αξίζουν στα παιδία
της
Όταν και εκείνα την τιμούν

Η Μητέρα ήταν ευχαριστημένη
με το ζευγάρι που δημιούργησε
Τους δίδαξε να αγαπούν και να
νοιάζονται το ταίρι τους
Τους έκανε να ποθούν να ενωθούν ο ένας με
τον άλλον
Το Δώρο των Ηδονών τους από την Μητέρα προέρχεται

Πριν
τελειώσει το έργο Της τα παιδιά Της
Ήξεραν και αυτά να αγαπούν

Τα
παιδιά της Γης είχαν ευλογηθεί

Η Μεγάλη Μητέρα μπορούσε να
αναπαυθεί...
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
Απο Μαγεια και γνωση...

Πώς αναταράσσονται μέσα στο απέραντο σύμπαν,
πώς στριφογυρίζουν και αλληλοζητούνται αυτές οι αμέτρητες ψυχές
που αναβρύζουν απ’ τη μεγάλη ψυχή του κόσμου!
Πέφτουν από πλανήτη σε πλανήτη και κλαίνε μέσα στην άβυσσο την ξεχασμένη
πατρίδα.
Είναι τα δάκρυά σου Διόνυσε....
Ω μεγάλο Πνεύμα, ώ Θείε Λυτρωτή,
ξαναπάρε τις κόρες σου στον φωτεινό σου κόλπο.

Ορφικό απόσπασμα.

έρας χτύπησε το πρόσωπο μου.

Έκλεισα τα μάτια και άκουσα τους ήχους που έφερε από τα μακρινά μέρη ,
αλλά και τα λόγια που μου είπε , ήταν σοφά...

Α -Ω αέρα, εγώ δηλαδή , πέρασα και γεύτηκα και σκόρπισα κάθε λογής κακό,
κάθε λογής καλό, κάθε λογής σκουπίδι, κάθε λογής άρωμα και εσύ με
ευχαριστείς, γιατί ?

-Εγώ έκανα λάθη στην ζωή μου αέρα, το ένα λάθος πάνω στο
άλλο και τελικά μέσα από τους πόνους κατάλαβα. Όσο για σένα αέρα, μου
αρέσει , εμένα με φωνάζουν κόρη του ανέμου.


Α- Τι ψάχνεις?

- Ψάχνω τα χρόνια που περάσανε, ψάχνω χαμένες πολιτείες, ψάχνω
την ψυχή σου την πνοή σου, εσύ ποτέ δεν πόνεσες, είσαι άπιαστος, εσύ
μόνο χτυπάς.


Α- Τις χαμένες πολιτείες που πέρασαν και χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου,
τις γνωρίζω. Είμαι εγώ , ψάχνω , είμαι εγώ αυτός που καλείτε σε κάθε
σας ζέστη.

- και έρχεσαι ;


Α- Όχι, γιατί δεν αξιοποιείτε ούτε την ανάσα μου, αλλά ούτε και το
πνεύμα που σας φέρνω.

- Δώσε μία ευκαιρία στους ανθρώπους αέρα. Εγώ γιατί να μιλώ με
ένα άψυχο πράγμα; Γιατί αξιοποιώ αυτό που μου έδωσες. Σε ευλόγησα, σε
αγάπησα.


Α- Το ξέρω, μόνο εσύ με άκουσες. Για αυτό σκορπάω κάθε λογής εμπόδιο
στον δρόμο σου. Το μονοπάτι που χάραξες είναι καλόμοιρο, όπου πας εγώ σε
ακολουθώ, γιατί όντως είσαι η κόρη του αέρα. Εσύ κατάφερες και
κουμάνταρες έναν ολόκληρο καταστροφικό άνεμο. Μόνο εσένα άκουσε. Εγώ
είμαι αυτός που σου έδωσε την πνοή, εγώ σου έδωσα ανάσα, ζωή από την ζωή
μου και αέρα από τον αέρα μου.

- Εσύ πόσα παιδιά έχεις;


Α- Εγώ έχω 5. Τον βόρειο , τον νότιο , τον ανατολικό και τον δυτικό,
αλλά και εσύ όταν στεναχωριέσαι ο αέρας φέρνει βροχή, όταν χαμογελάς,
γελάω και εγώ μαζί σου.

- Είμαι άξια να είμαι κόρη σου;


Α- Ναι, εσύ έχεις την δύναμη αερικού. Αν δεν ήμουν εγώ , δεν θα έβλεπες
την αλήθεια ποτέ σου, δεν θα αναγνώριζες την δύναμη που κρύβεις μέσα σου
και σιγά σιγά, θα πετύχεις τον σκοπό σου. Θα σε πάω στα απόκρυφά σημεία
που ψάχνεις, στις χαμένες πολιτείες και όταν έρθει ο καιρός, θα
γράψεις.

- Χωρίς εσένα είμαι μισή.


Α- Χωρίς τον αέρα ο άνθρωπος είναι χαμένος. Τώρα που πεθαίνεις, σε
γνώρισα. Τώρα όμως έχεις ασφαλίσει μια θέση στον ουρανό. Σου δίνω αέρα
από τον αέρα μου σου δίνω ζωή από την ζωή μου σου δίνω καρδιά από την
καρδιά μου σου δίνω σάρκα από την σάρκα μου γιατί είσαι αυτή που με
βοήθησε να είμαι αυτός που είμαι.

- Και ποιος είσαι; Αέρα….;


Τότε ο αέρας κατέβασε τον φερετζέ του και εκείνη το πρόσωπο του.

- Είμαι εσύ και εσύ εγώ.

Κι εκείνη ξεψύχησε ανακουφισμένη για την νέα ζωή.


Απο Μαγεια και γνωση....

Παράξενες οι ουσίες που δένουν τον
άνθρωπο...
Απόκρυφες εξισώσεις τον
δομούν...
Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ;
Ποιο είναι αυτό το πλάσμα που κρύβεται μέσα
στο όχημα...στο σώμα;
Αυτό το
θαυμάσιο κατασκεύασμα της φύσης...
Ποιος ο σκοπός του και ποια διαθήκη τον
συντηρεί και του δίνει πορεία;
Άγγελοι και θεοί αφέντες και υπηρέτες
ταυτόχρονα.
Άγγελοι και θεοί που του
στάθηκαν και τον ζήλεψαν από γνώση...
Τον φρόντισαν και τον πολέμησαν κρυφά και φανερά.

Θεία πρόνοια τον προστατεύει... σκοπός θεού που
από το άγνωστο, ποτέ δεν δόθηκε στην γνώση των σοφών.
Βάρβαρο πλάσμα ο άνθρωπος... κι όμως... το φίλτρο της
αγάπης στα χέρια του έχει δοθεί...
Αναρωτήθηκες ποτέ;
Ποια εμπιστοσύνη είναι αυτή που του χάρισε
ένα τέτοιο μέγα δώρο;
Μισή η εικόνα. Λόγια μισά που δεν αφήνουν
χώρο στην κατανόηση.
Τριαδικό
πλάσμα που με τέχνη του αφαιρέθηκε η διάρκεια και μικρή ζωή τον
διατηρεί.
Πώς να προλάβει;
Εκεί που αρχίζει νοήματα να κατανοεί, γλυκό άρπαγμα
του θανάτου τον μαγεύει.
Ποια γνώση
τον ορίζει; Ποιος είναι αυτός που αποφάσεις έχει ήδη πάρει; Ποιο το
σημάδι της αποχώρησης;
Σαν μήτρα μοιάζει ο πλανήτης Γη. Σπορά
πλασμάτων και ιδεών...
Κήπος
παράξενος, που παράγει υλικό για τον χώρο του σύμπαντος.
Γεννάει ανθρώπους και τα πρώτα βήματα τους δίνει.
Μα τα επόμενα πού οδηγούν;
Ποιος επιστρέφει πάλι θνητός; Τι τους φέρνει ξανά εδώ;
Ποιος γίνεται θεός; Τι τους παίρνει μακριά από εδώ;
Θερμοκήπιο κόσμων...
Εδώ πρωτοδουλεύονται οι ψυχές...
Νιώθω τις ξένες επεμβάσεις...
Λάθος; Προδοσία;
Ή μήπως σκοπιμότητα και σχέδιο;
Κατά τις ανάγκες τους οι «θεοί» σμιλεύουν...
Και το κακό και το καλό θρέφει τα πλάσματα της Γης.
Θυμίζει την ιστορία του Ιακώβ... τα
σημαδεμένα εδώ... τα ασημάδευτα εκεί... και έχουν όλοι.
Ποιος κρατάει σημειώσεις και γράφει ονόματα;
Ποιος αναγνωρίζει και καταγράφει τα πορίσματα της ουσίας του καθενός;
Ποιος αποφασίζει σε ποιο κόσμο θα «εργαστεί» ο
άνθρωπος σαν φύγει από εδώ;
Αναρωτήθηκες ποτέ;
Τι είναι το ον «άνθρωπος» και ποιες
ισορροπίες κρατάει;
Με ποιο
τρόπο εφοδιάζει την δημιουργία του σύμπαντος;

Δεν βοηθάει η ιστορία. Μπερδεύει. Άλυτα θέματα.
Μυθολογία μυστική... τόσο παράξενη!
Αναρωτήθηκες ποτέ;...
Ή μήπως αυτή η Γη ένας σταθμός αναγκαίος...
καταφύγιο μακρινό...
Μα ποιοι
γονείς μας έδιωξαν από την πατρίδα και στις βαλίτσες μας έχωσαν κρυφά τις ρίζες μας γραμμένες; Αλήθειες για να μην τους
ξεχάσουμε ποτέ...
Ποια
αργοναυτική εκστρατεία τον στέριωσε σε αυτά τα χώματα;
Δεν ανοίγει εύκολα ο νους και η ψυχή κρύβεται...
Ποια ένδειξη σε αγγίζει;
Μήτρα η Γη...;
Ή τάχα το σπήλαιο του Πλάτωνα;
Μήπως δεν ήταν μύθος των καιρών... ούτε ένα «σαν»
σπουδαίων σοφών, για της
ψυχής τον δρόμο...
Το σπήλαιο του Πλάτωνα...
Δύσβατος κόσμος... σκιές και πλάνες τα τείχη του...
θολά τα βλέμματα και πώς να ξεχωρίσουν;
Δυσνόητοι οι δάσκαλοι...
Πόσοι θα καταφέρουν να φτάσουν ως το φως; Και πόσοι θα
επιστρέψουν;
Κι αν
επιστρέψουν... πόσοι αντέχουν το τίμημα του τρελού;
« Η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο
πράγμα...»
Μήπως εδώ φτιάχνονται οι «συγνώμες»;
Για να είναι αγνές κι αυθόρμητες, χρειάζεται η λήθη...

Η λήθη εργαλείο για την φανέρωση
του αυθεντικού της κάθε ουσίας.
Ναι
αλλά... αν η επιλογή τον άνθρωπο τον έφερε εδώ... η μνήμη χρήσιμη του
είναι και η λήθη εχθρός...
Είναι
ποινή λοιπόν; Ή μήπως υποχρέωση και ευκαιρία;
Ο Αισχύλος τι τάχα ήθελε να πει και τον
καταδιώξαν;
Προ-μυθέα πόσα πρόλαβες;
Ποιος θα μιλήσει;
Ποιος....
«Άγνωσται αι βουλαί του κυρίου!»... απαντούν
οι άνθρωποι...
Συμπαθάτε με αλλά...
...στο άγνωστο δεν χωράω...
Δεν δόθηκε ο νους, η σκέψη και το εργαλείο
της κατανόησης για να μου κρύβεται ο Θεός!
Ποιος γεννάει παιδιά και από τα γεννοφάσκια τους, τα
φυγαδεύει για να μην τον γνωρίσουν;
Ποιος
πράττει και διδάσκει χωρίς να εξηγεί;
Μόνο αυτός που φθόνο νιώθει και δυνάστης ονειρεύεται
να είναι...
Το «Ζήτα και θα σου δοθεί» δεν έχει
ταίριασμα με το «Πίστευε και μην ερεύνα» ούτε με το «Άγνωσται αι βουλαί
του κυρίου».
Ή ψυχή
αλήθειες νοσταλγεί....
Εκείνη
ξέρει κι αναπηδά... αναγνωρίζει και στα αταίριαστα κι αναληθή, την
είσοδο την φράζει...
Και επιμένω...
Τι τάχα είναι ο άνθρωπος...
Ποια μυστικά τον δένουν...
Αναρωτήθηκες ποτέ;
Μέγα έργο η πίστη.
Δρόμος είναι... ταξίδι... φτιάχνει κόσμους.
Κόσμους αληθινούς.
Κι εσύ ελεύθερος την πίστη σου να
φτιάξεις.
Μέγα
δικαίωμα!
Και η φαντασία δώρο.

Άνθρωπε... το «λίπασμα» στων
κόσμων...

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Αιθηρόη .
Απο Μαγεια και γνωση...

Δύσβατος κόσμος... σκιές και πλάνες τα τείχη του... θολά τα βλέμματα και πώς να ξεχωρίσουν; Δυσνόητοι οι δάσκαλοι... Πόσοι θα καταφέρουν να φτάσουν ως το φως; Και πόσοι θα επιστρέψουν; Κι αν επιστρέψουν... πόσοι αντέχουν το τίμημα του τρελού;


Απο Μαγεια και γνωση...

Βρέχει...
Ξεπλένεται η ψυχή μου και αναστενάζω παιδικά...
Στάλες αγίασμα κι απλώνω τις παλάμες...
Μοιάζουν με νότες... στα
δάχτυλα τις παίζω... τις σπρώχνω στον καρπό...
Ανοίγουν δρόμο... δρόμο υγρό...
Το χέρι μου υψώνω, να τις κρατήσω όσο μπορώ, κάτω μην
στάξουν...
Κυλούν στο μπράτσο...
γίνονται φλέβα...
Από ουρανό και γη...
Όλα όσα είμαι ουρανός και γη...
Κι ο κόσμος όλος το εργαστήρι της ψυχής μου...
Πού να κοιτάξω και να μην βρω κάτι από μένα;
Αντανακλάσεις κάθε μου στιγμής... σκέψης...
αισθήματος...
Όλα σαν
εμένα κι εγώ σαν όλα...
Όπως εγώ
έτσι κι αυτά...
Ζωή...
Πού
με παλεύεις, τι μου διεκδικείς;
Μην
με κρατάς...
Έχω
ατελείωτους προορισμούς...
Μορφές
πολλές να διανύσω...
Δικοί μου
δρόμοι...
Δανείστηκα από τον χάρτη της
δικής μου της ψυχής...
«Πού θες να πας; Ψηλά; Ή χαμηλά θα
ταξιδέψεις;»
Ψηλά... στα
χαμηλά έχω συρθεί πόντο στο πόντο.
Εκεί
με βρήκα. Εκεί με γνώρισα... από εκεί με μάζεψα...
Ψηλά... ψηλά... τώρα ψηλά...
«Ναι... και σε τρομάξαν οι σκιές! Μα νίκησες λες;»
Όχι. Δεν πήγα να νικήσω. Να αναγνωρίσω γύρευα.
«Δεν μπορείς!»
Μπόρεσα
γι αυτό είμαι εδώ...
Μην μου
μιλάς...
Μην φοβάσαι...
Δεν είναι όπως σου είπανε...
Από ουρανό και γη...
Όλα όσα είσαι, ουρανός και γη...
Κι ο κόσμος όλος το εργαστήρι της ψυχής...
Πού να κοιτάξεις και να μην βρεις κάτι από εσένα;
Αντανακλάσεις κάθε σου στιγμής... σκέψης...
αισθήματος...
Όλα σαν
εσένα κι εσύ σαν όλα...
Όπως εσύ
έτσι κι αυτά...

Μην μου
φοβάσαι...
Κι αν αργήσεις λίγο... δεν χάνεσαι...


Απο Μαγεια και γνωση...

Κάπου μακριά... σε έναν άγνωστο για τους ανθρώπους
γαλαξία, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης. Ένας υπέροχος μικρός πλανήτης.
Πλούσιος σε κάθε λογής δέντρα, με φυλλωσιές
πολύχρωμες, πορφυρές, γαλάζιες, χαλκοπύρινες, πορτοκαλοκίτρινες και
γεμάτα ανθούς που οι μυρωδιές τους συνθέτουν συναυλίες αρωμάτων και
μεθούν τις ψυχές γλυκά.
Λουλούδια παράξενα, που οι άκρες των
πετάλων τους κρυσταλλίζουν από τους χυμούς που στάζουν στην γη, σαν
φιλιά ευγνωμοσύνης.
Νερά καθάρια και αστραφτερά σαν λευκά υγρά
πετράδια, που αντανακλούν φως διάφανο των άστρων.
Ζώα κάθε λογής σε μορφές, μεγέθη και
χρώματα. Ποικίλα, όμορφα και ήμερα, συνοδοί και σύντροφοι των όντων, που
αντανακλούν τις σκέψεις και τις ιδιότητες της σιωπηλής ψυχής. Μικρά
παιχνιδιάρικα και ανέμελα, που φροντίζουν με τον δικό τους τρόπο τον
υπέροχο πλανήτη. Ζώα μεγάλα, που το ύψος τους συχνά ξεπερνά αυτό των
δέντρων και οι φωνές τους δένουν αρμονικά με τους ήχους της ατμόσφαιρας
και των υπόλοιπων πλασμάτων. Ο αργός βηματισμός τους, που μοιάζει με τον
χτύπο της καρδιάς της γαίας εκείνης, δημιουργεί μια δόνηση ευεργετική
και κάνει την αναπνοή να κυλάει βαθιά στα σωθικά, ενεργοποιώντας όλα τα
όργανα καθώς τα καθαρίζει από την όποια υποψία κρούστας που θα μπορούσε
να φράξει τον κόσμο του σώματος.
Οι ουρανοί του είναι πολύχρωμοι και
ανταυγίζουν χρώματα απαλά που μαρτυρούν τις ώρες της ημέρας και τις ώρες
της νύχτας, ξεχωριστά την κάθε μία.
Σ αυτόν τον υπέροχο πλανήτη λοιπόν,
υπάρχουν πολλά διάσπαρτα πανέμορφα χωριά.
Και θαρρώ, τα ομορφότερα φύτρωσαν πίσω από
τα αχνο-πορτοκαλιά βουνά.
Σε αυτά, οι κάτοικοι τους, είναι πλάσματα
γλυκομίλητα και γλυκοθώρητα.
Μοιάζουν
με τους ανθρώπους στην όψη, με την μόνη διαφορά πως αν τους προσέξεις
λίγο καλύτερα, θα διαπιστώσεις το λεπτό διάφανο της ύλης τους.
Ένα από αυτά τα όμορφα χωριά, είναι το
χωριό των ονειρο-υφαντάδων.
Οι ονειρο-υφαντάδες, υφαίνουν τα όνειρα που
βλέπουν οι άνθρωποι, με νήματα που έχουν φτιάξει νεράιδες και ξωτικά
ενός άλλου πλανήτη, από ένα σπάνιο μέταλλο, πιο εύπλαστο και από το πιο
τρυφερό ζυμάρι.
Τα χρώματα τα μαζεύουν από ανθούς που
φυτρώνουν στην κοιλάδα των αρωμάτων, λίγο πριν ανατείλει ο γαλάζιος
ήλιος. Χρώματα που ανθρώπου μάτι, δεν έχει αγγίξει και αδυνατεί ο νους
να φανταστεί.
Το πόσο χαίρονται οι υφαντάδες όταν τα
δάχτυλα τους φτιάχνουν εικόνες όμορφες και μαγευτικές για την μέθη της
ψυχής των όντων, δεν μπορεί να περιγραφεί, αν δεν δεις τα πρόσωπα τους!
Αλλά και το πόσο θλίβονται κάθε φορά που
λαμβάνουν εικόνες άσχημες και θλιβερές, είναι ακόμα πιο απερίγραπτο,
γιατί δύσκολα βρίσκεις κουράγιο για να περιγράψεις την σκοτεινιά.
Θλίβονται για το στεγνό και για το
τρομαχτικό που βγάζουν οι ψυχές τους.
Και θλίβονται περισσότερο για το καινούργιο
που δημιουργεί ο νους των ανθρώπων.
Αφού λοιπόν υφάνουν και χρωματίσουν τα
ονειρο-πέπλα, τα παίρνουν οι κουβαλητές και μαζεύουν τα υφαντά με πολύ
προσοχή. Τα φορτώνουν στα μεγάλα φτερωτά άλογα και τα παραδίδουν στους
σπορείς των κόσμων, που κατοικούν στο αόρατο βουνό. Το λένε αόρατο,
διότι είναι τόσο ψηλό, που την κορυφή του κανείς δεν αντίκρισε, εκτός
από τους κουβαλητές.
Αυτοί με την σειρά τους, με λόγια παράξενα
και ισχυρά, τα στέλνουν στους υγρούς ουρανούς του σύμπαντος και τρέφουν
τις δυνάμεις και τις ενέργειες του με τα όνειρα των ονειρευτών.
Και κάθε φορά που τελειώνουν κάθε αποστολή,
προσεύχονται η επόμενη να είναι ομορφότερη και αξιότερη για τον
απέραντο χώρο, που περιμένει με αιώνια αγάπη και υπομονή, να γεμίσει από
ζωή.
Προσεύχονται και εύχονται για ομορφότερα
όνειρα.
Διότι αυτό που δεν ξέρουν αυτοί που
ονειρεύονται, είναι πως από τα όνειρα τους, χτίζονται νέοι κόσμοι.
Κόσμοι όπου αργά ή γρήγορα, θα τους
επισκεφτούν.
Γι αυτό να ονειρεύεστε όμορφα. Για να
κάνετε χαρούμενους τους ονειρο-υφαντάδες και τα πλάσματα του μυστικού
πλανήτη, αλλά και για να χτίσετε ομορφότερους κόσμους.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]




Απο Μαγεια και γνωση...

Με ξύπνησε μια νύχτα αργά…
«Θέλω να κοιμηθώ!!!» διαμαρτυρήθηκα νυσταγμένη.
Με κοίταξε χαμογελαστή.
«Και άμα σου υποσχεθώ έναν έρωτα;»
«Δεν μπορείς να τον φέρεις εδώ;» μουρμούρισα και άρχισε να γελάει.
«Όχι.» απάντησε και μου έβρεξε το πρόσωπο για να διώξει την νύστα μου.
Με έντυσε κατάλληλα ώστε να μην κρυώνω. Αν και αρχές καλοκαιριού, η
νύχτα ήταν τόσο δροσερή που σε έκανε να ανατριχιάζεις.
Ανεβήκαμε στην Μοίρα (το λευκό πανέμορφο άλογο μας) και πήγαμε στα
χωράφια με τα καλαμπόκια.
Άπλωσε μια κουβέρτα, σε ένα άνοιγμα και με ακούμπησε πάνω της. Κάθισε
κάτω και με τράβηξε κοντά της.
«Δεντράκι; Θέλω να σου γνωρίσω έναν αγαπημένο φίλο. Έτσι όπως δεν τον
γνώρισες ως τώρα. Αυτό που θέλω από εσένα, είναι να κλείσεις τα μάτια,
χωρίς να κοιμηθείς..» και μου τσίμπησε το μάγουλο γελώντας «… και να
ακούσεις το τραγούδι του.»
Και πριν πω οτιδήποτε, ύψωσε τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της, και
χτύπησε τις παλάμες της δυνατά. Τόσο δυνατά που ένιωσα τα τοιχώματα του
εγκεφάλου μου να δονούνται.
Έπειτα μου χάιδεψε το πρόσωπο, μου κατέβασε τα βλέφαρα και άρχισε να
τραγουδάει.
Η φωνή της ήταν μαγευτική. Ήταν κρυστάλλινη και λαμπερή. Διαπερνούσε την
ψυχή μου και ταξίδευε μέσα μου.
Είχε ανατριχιάσει ηδονικά ο νους μου και χαλάρωσαν όλες μου οι
αισθήσεις.
Είχα αφεθεί στην μαγεία των ήχων της, όταν άρχισε σιγά σιγά να χαμηλώνει
το τραγούδι της, μέχρι που έπαψε τελείως.
Και τότε, άρχισε να φυσάει γλυκά… τρυφερά… απαλά…
Έμοιαζε με καλωσόρισμα. Ήταν φορές που ένιωθα το αεράκι μόνο στο λαιμό.
Φορές που τύλιγε τις γάμπες μου.
Φορές που απλά ανακάτωνε τα μαλλιά μου.
Και ξαφνικά άρχισε να δυναμώνει. Να δυναμώνει και να δυναμώνει…
Και τότε, άκουσα το τραγούδι. Ο άνεμος φυσούσε στις καλαμποκιές και
έπαιζε μουσική.
Φυσούσε διαφορετικά σε διάφορα σημεία, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει μια
πανδαισία ήχων!
Μέθυσα! Μια άγρια χαρά ανύψωσε την ψυχή μου! Γελούσα και έκλαιγα μαζί!
Και τότε με άρπαξε η γιαγιά μου από τα χέρια και σχεδόν με πέταξε μέσα
σε αυτή την δίνη του ανέμου και της μουσικής. Άρχισα να χορεύω και να
στροβιλίζομαι γεμάτη έξαρση και ενθουσιασμό! Γελούσα φώναζα
τραγουδούσα!!
Χωνόμουν στις δίνες του ανέμου και γινόμουν ένα με αυτόν.
Ένιωσα τόσο πάθος στην παιδική καρδιά μου, που νόμιζα πως θα εκραγώ και
θα γίνω άνεμος!
Δεν ξέρω για πόση ώρα ή ώρες χόρευα και στροβιλιζόμουν. Θυμάμαι μόνο
κάποια στιγμή,
να με κρατάει από την μέση η γιαγιά και να με στριφογυρίζει γελώντας,
μέχρι που βρέθηκα να με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά της.
«Σου άρεσε δεντράκι;»
«Πολύ!!!!! Σε ευχαριστωωωωώ!!!» και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το
λαιμό της.
«Παρακαλώ!» και με γύρισε στο σπίτι, κρατώντας με σφιχτά πάνω της.

Ερωτεύτηκα τον άνεμο. Τίποτα δεν μπορεί να διεγείρει τις αισθήσεις μου
τόσο μαγικά, όσο ο άνεμος.
Και καλύτερος φίλος από αυτόν, δεν υπήρξε.
Όταν είμαι λυπημένη ή κουρασμένη, βγαίνω έξω και τον «περιμένω». Κι
εκείνος έρχεται.
Φυσάει πάνω μου και ως δια μαγείας, παίρνει μαζί του κάθε τι που με
βαραίνει.
Καθαρίζει από πάνω μου – μέσα μου, κάθε αρνητικό ή νεκρό «κύτταρο».
Του μιλάω και με ακούει. Μου απαντάει με τον τρόπο που φυσάει πάνω μου.
Με τον τρόπο που με τυλίγει.
Και είναι φορές, που θαρρώ πως βγάζει χέρια και με αγκαλιάζει γεμίζοντας
με δύναμη.

Ναι…. πολύ αγάπησα τον άνεμο…. Πολύ!
Οι ήχοι του εκείνη την νύχτα, έσπειραν μέσα μου.
Έβγαλαν ρίζες στη ψυχή μου και φύτρωσαν Ανεμόδεντρα.
Και κάθε φορά που φυσάει, εκείνα φυλαϊδίζουν εντός μου και μου παίζουν
μελωδίες που τρέφουν
και γιατρεύουν την ουσία μου.

Μπορεί να συμβεί και σε εσάς.
Αρκεί να βρεθείτε σε ένα χωράφι με καλαμιές, ή με καλαμποκιές, ή με
σιτάρια….
Να κλείσετε τα μάτια και να ακούσετε το ερωτρόπημα του ανέμου. Να
αφουγκραστείτε το τραγούδι του.
Μια φορά αρκεί.
Και μετά δεν θα είναι ποτέ ίδιος. Θα είναι σαν να φυσάει κάθε φορά για
εσάς.
Θα γίνει το βάλσαμο της ψυχής σας.
Ένα μυστικός έρωτας που δεν θα σας εγκαταλείψει ποτέ.

Αιθηρόη

Απο Μαγεια και γνωση...