Τα αρχαία
ελληνικά έπη, όπως η Οδύσσεια και η Αργοναυτική εκστρατεία, μιλούν για
ήρωες που αναζητούν θρυλικές μάγισσες και τη μαγική δύναμή τους χάριν
της βασιλικής διαδοχής και της τέλεσης των άθλων τους. Οι μάγισσες
κατείχαν τους κεντρικούς ρόλους σε αυτές τις ιστορίες, ως οδηγοί ηρώων
όπως ο Οδυσσέας και ο Ιάσων. Η συνάντηση με τη μαγεία απαιτούσε ένα βήμα
πιο πέρα από τα όρια της κανονικότητας, τόσο για τον
μυθικό ήρωα όσο και για τον απλό θνητό. Ήταν μια
περιπέτεια σε κόσμους στους οποίους η μεταμόρφωση -επιθυμητή ή μη- ήταν
πιθανή. Εκτός από τις θεές και τις βασίλισσες, οι μάγισσες ήταν
πρακτικά οι μόνες γυναίκες με ανεξάρτητη προσωπικότητα στον
αρχαίο κόσμο. Ο ρόλος τους αναδεικνύεται
σημαντικός για την χειραφέτηση της γυναίκας και οι χαρακτήρες
τους λειτούργησαν ως πρότυπα για το προφίλ των
μαγισσών στην παγκόσμια λογοτεχνία στους επόμενους αιώνες.
Η
ελληνορωμαϊκή μυθοπλασία είναι γεμάτη αναφορές σε μάγισσες, όπως
ενδεικτικά η Κίρκη και η Μήδεια και άλλες λιγότερο γνωστές όπως η
Σημαϊθα, η Περιμήδη, η Αγαμήδη, η Παμφίλη, η Εριχθώ, η Κανιδία, η
Διοτίμα, η Οινοθέα κ.α. Αυτές οι αρχαίες μάγισσες ήταν αρκετά
διαφορετικές από τις σύγχρονες μιμήσεις τους. Η Κίρκη και η
Μήδεια μοιάζουν μάλλον για αρχαίες υποβιβασμένες θεές, ενώ η Κανιδία
είναι ίσως υπαρκτό πρόσωπο. Η Εριχθώ, μάλλον φανταστική, είναι
μια σύνθεση των αρνητικών χαρακτήρων αρκετών μαγισσών με μια φοβική
αντίληψη της θεάς Εκάτης. Η Εκάτη ήταν η προστάτιδα θεότητα των
μαγισσών, ξένη στα ελληνικά δεδομένα, την οποία εισήγαγε ο Ησίοδος στην
Κοσμογονία του και που προΐστατο σε κάθε τελετουργική
πράξη που αφορούσε τη συγκέντρωση δύναμης για τον ερωτικό
έλεγχο, τη γονιμότητα, τη
ζωή και τον θάνατο, τη θεραπευτική και τη βλαπτική ιατρική.
Ωστόσο, ο χθόνιος Ερμής, ο ψυχοπομπός
παρέμεινε η μεγαλύτερη σε ισχύ θεότητα που απαντάται σε παρόμοιου είδους
τελετουργίες, μαζί με την Αρτέμιδα, μια άλλη συμβολική όψη
της Σελήνης.
Αργότερα, σε ρωμαϊκές φιλολογικές
μαρτυρίες, όπως του Οράτιου, απεικονίζονται εκφυλισμένες
μάγισσες να ψάχνουν στα απομεινάρια των νεκροταφείων. Δε στέλνουν
πια τους ήρωες στον κάτω κόσμο για να ολοκληρώσουν την αναζήτησή τους, αλλά αντίθετα
φέρνουν τον κόσμο των νεκρών στους ζωντανούς, προκειμένου να
ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των «πελατών» τους με
νεκρομαντικά τυπικά. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τη Θεσσαλία και τη Θράκη ως περιοχές
που ήταν ιδιαίτερα εθισμένες στη μαγεία και τη χρήση της για προσωπικούς
σκοπούς.
Απο Μαγεια και γνωση..
