Απαντήσεις του
Osho
σε ερωτήσεις μαθητών του από όλο τον κόσμο.
Πρώτη ερώτηση:
Αγαπημένε Όσο, γιατί εγώ ενδιαφέρομαι για τις παντρεμένες γυναίκες;
- Σ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτε το ιδιαίτερο, πρόκειται για την πιο διαδεδομένη αρρώστια, που έχει φτάσει πια σε μεγέθη επιδημίας. Υπάρχει η αιτία σ’ αυτό. Για εκατομμύρια ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, οι παντρεμένοι παρουσιάζουν ένα μεγάλο ενδιαφέρον. Κατ’ αρχάς, εάν ένας άνθρωπος δεν είναι παντρεμένος, αυτό το γεγονός λέει, ότι μέχρι τώρα κανείς δεν τον θέλησε. Έχετε συνηθίσει τόσο πολύ να μιμείσθε, που δεν μπορείτε ούτε να αγαπάτε ξεκινώντας από τις επιθυμίες σας.
Είστε τόσο δούλοι, που όταν κάποιος αγαπά κάποιον, τότε μόνο εσείς μπορείτε να ακολουθείτε. Ενώ αν ο άνθρωπος είναι μόνος και κανείς δεν τον αγαπάει, τότε αυτό προκαλεί την υποψία. Ίσως αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει, διότι αλλιώς, γιατί αυτός ή αυτή πρέπει να σας περιμένουν; Για τον μιμητή, ένας παντρεμένος ή μια παντρεμένη είναι πιο ελκυστικοί.
Δεύτερον,
οι άνθρωποι δεν έχουν την αγάπη μέσα τους, οι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τι είναι η αγάπη, αυτοί περισσότερο συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Βλέπετε έναν παντρεμένο και αμέσως, ενδιαφέρεσθε ή βλέπετε μια παντρεμένη και αμέσως, ενδιαφέρεσθε, διότι τώρα, υπάρχει η δυνατότητα συναγωνισμού. Γίνεται δυνατός ο αγώνας εντός του τριγώνου. Η γυναίκα δεν είναι εύκολα προσιτή και αρχίζει ο αγώνας.
Στην πραγματικότητα, δε σας ενδιαφέρει η γυναίκα, σας ενδιαφέρει ο αγώνας. Η γυναίκα είναι κάτι σαν το εμπόρευμα σχεδόν, εσείς μπορείτε να αγωνιστείτε γι’ αυτήν και να αποδείξετε την τόλμη σας. Μπορείτε να παραμερίσετε τον άντρα της και τότε, θα αισθανθείτε μια χαρά... Είναι όμως ένα τερτίπι του Εγώ σας, δεν είναι το τερτίπι της αγάπης. Αλλά να θυμάστε, εάν τα καταφέρετε θαυμάσια στον παραμερισμό του συζύγου, εσείς δε θα ενδιαφέρεσθε πια για την γυναίκα. Εσείς ενδιαφερόσασταν για την παντρεμένη γυναίκα, πως μπορείτε τώρα να ενδιαφέρεστε για την ανύπαντρη πια γυναίκα; Πάλι θ’ αρχίσετε να αναζητάτε κάποιον αγώνα. Πάντα θα δημιουργείτε ένα τρίγωνο. Αυτό δεν είναι αγάπη.
Κάτω απ’ το όνομα της αγάπης κρύβονται η ζήλια, ο ανταγωνισμός, η επιθετικότητα, η βία. Θέλετε να κατοχυρώσετε τον εαυτόν σας, εσείς θέλετε να επιβληθείτε στον άντρα της. Κοίτα δω, σου πήρα την γυναίκα σου... Και αν του πάρετε τη γυναίκα του, θα πάψετε ολοκληρωτικά να ενδιαφέρεστε γι’ αυτήν, διότι αυτή δεν ήταν αυτό που επιθυμούσατε, επρόκειτο μόνον για ένα είδος νίκης.
Έχω ακούσει το εξής...
Κάποιος μεγάλος επιχειρηματίας είχε χάσει την γυναίκα του και η κηδεία της έγινε ένα κοινωνικό γεγονός. Ήσαν παρόντες όλοι οι επιφανείς παράγοντες της πόλης, διότι σχεδόν όλοι γνώριζαν καλά τον χήρο. Αλλά ανάμεσα στους παρόντες ήταν ένας άγνωστος, που φαινόταν στεναχωρημένος περισσότερο απ’ όλους. Πριν το τέλος της κηδείας, αυτός είχε καταρρεύσει τελείως.
Ο χήρος ρώτησε –
- Ποιος είναι αυτός ο κλαίων τόσο γοερά;
- Ναι, ψιθύρισε κάποιος, δεν τον ξέρετε; Αυτός ήταν ο τελευταίος εραστής της γυναίκας σας.
Ο χήρος πλησίασε τον συντετριμμένο απ’ το κλάμα άνθρωπο, τον χτύπησε στην πλάτη και του είπε:
- Κάνε κουράγιο παλιόφιλε, κάνε κουράγιο. Εγώ πιθανώς θα ξαναπαντρευτώ.
Προσέχετε. Είναι αρρώστια να ερωτευτείς μια παντρεμένη γυναίκα ή έναν παντρεμένο άντρα. Εξετάστε την αιτία. Αυτό δεν είναι αγάπη. Κάτι άλλο δουλεύει στο μυαλό σας και στο υποσυνείδητό σας.
Και κάτι άλλο: η παντρεμένη γυναίκα δεν μπορεί να είναι εύκολα προσιτή. Και αυτό το γεγονός επίσης, δημιουργεί την αρρώστια. Η ευκολία στην προσέγγιση σκοτώνει την επιθυμία. Όσο πιο απρόσιτη είναι μια γυναίκα, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία. Εσείς έχετε τη δυνατότητα να την ονειρεύεστε. Πράγματι, η πιθανότητα να την έχετε είναι πολύ μικρή, είναι σχεδόν απίθανο, ότι αυτό θα γίνει κάποτε πραγματικότητα. Ενώ υπάρχει η δυνατότητα να είστε ρομαντικός με την παντρεμένη γυναίκα, μπορείτε να παίξετε με την φαντασία σας, είναι δύσκολο να την κάνετε προσιτή για σας. Δεν ενδιαφέρεστε για τις ανύπαντρες γυναίκες, διότι αυτές είναι έτοιμες, δε μένει καν χώρος και δεν χρειάζεται να περιμένετε τόσο πολύ.
Πολλοί ενδιαφέρονται όχι για την αγάπη, αλλά για την αναμονή. Λένε, ότι η αναμονή είναι απείρως ομορφότερη από την αγάπη. Κατά τα φαινόμενα έτσι θα είναι, διότι όσο εσείς περιμένετε, εσείς απλά υποθέτετε, ονειρεύεστε. Βέβαια τα όνειρά σας μένουν όνειρά σας και σεις μπορείτε να τα κάνετε τόσο όμορφα όσο θέλετε.
Η πραγματική γυναίκα αρχίζει να διαλύει όλα τα όνειρά σας. Οι άνθρωποι φοβούνται την πραγματική γυναίκα. Ενώ η παντρεμένη γυναίκα γίνεται πιο εξωπραγματική από την πραγματική. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του παντρεμένου άντρα. Αυτός είναι μακριά. Η δυνατότητα σύναψης ερωτικών σχέσεων μ’ αυτόν είναι μικρή.
Έχω ακούσει το εξής:
Ένας νεαρός ήλθε να επισκεφτεί τον γέροντα σοφό και του είπε:
- Σεβαστέ, έχω ερωτευτεί. Μπορείτε να με βοηθήσετε;
Ο σοφός σκέφτηκε και του είπε:
- Υπάρχει μόνο ένα φάρμακο για την αγάπη - ο γάμος. Και αν ο γάμος δεν μπορεί να σε θεραπεύσει, τότε τίποτε δεν μπορεί να σε θεραπεύσει. Εάν παντρευτείς, τότε θα θεραπευτείς και ποτέ δε θα ξανασκεφτείς την αγάπη!
Ναι, ο γάμος σε θεραπεύει τόσο καλά, που αν ούτε ο γάμος δεν μπορεί να θεραπεύσει την αγάπη σου, τότε τίποτε δεν μπορεί να τη θεραπεύσει. Τότε είσαι αθεράπευτος. Είναι καλό να ερωτευτείς μια παντρεμένη γυναίκα, διότι τότε δεν υπάρχει η δυνατότητα της θεραπείας. Θα συνεχίσεις να υποφέρεις από την αγάπη.
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι νιώθουν τεράστια χαρά από τα ερωτικά βάσανα: το κλάμα, τα αναφιλητά, η αναμονή, οι φαντασίες, το γράψιμο ποιημάτων, το διάβασμα, η ζωγραφική, η μουσική - όλα αυτά τα πράγματα είναι μόνο αντικατάστατα. Η πραγματική γυναίκα είναι επικίνδυνη. Η πραγματική γυναίκα μόνο από μακριά φαίνεται σα μουσική. Πλησιάστε την και μπροστά σας θα παρουσιαστεί μια πραγματική γυναίκα. Αυτή δεν είναι παραμύθι, δεν είναι φαντασία, υπάρχει μια πραγματικότητα και τη δική της την πραγματικότητα είσαι υποχρεωμένος να λάβεις υπ’ όψιν. Και όταν η γυναίκα σε πλησιάζει, αυτή όχι μόνο γίνεται πραγματική, αλλά και σε κατεβάζει από τον ουρανό στην γη.
Σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου η γυναίκα αποτελεί το σύμβολο της γης και ο άνδρας το σύμβολο του ουρανού. Η γυναίκα είναι πολύ γήινη. Έλκεται στη γη. Είναι πιο γήινη από τον άνδρα, πιο πρακτική από τον άνδρα. Γι’ αυτόν το λόγο δεν μπορείτε να βρείτε ανάμεσα στις γυναίκες τους μεγάλους ποιητές, δεν μπορείτε να βρείτε ανάμεσα στις γυναίκες τους μεγάλους ζωγράφους ή τους μεγάλους μουσικούς. Όχι, αυτές δεν έχουν τη μεγάλη τάση προς την πτήση στους ουρανούς. Αυτές γαντζώθηκαν στη γη, έχουν εισχωρήσει στη γη με τις ρίζες τους, στέκουν σα μεγάλα δέντρα. Ενώ ο άνδρας μοιάζει περισσότερο με το πουλί. Όταν νυμφεύεται ο άνδρας, η γυναίκα τον προσκολλάει στη γη, στον πρακτικό κόσμο. Στους ποιητές δεν αρέσει να νυμφεύονται. Θέλουν συνεχώς να μένουν ερωτευμένοι, δε θέλουν να θεραπευτούν απ’ αυτήν την αρρώστια.
Οι άνθρωποι ερωτεύονται τις παντρεμένες γυναίκες - πρόκειται για ένα κόλπο, για ένα μισοχτισμένο σπίτι. Πιστεύουν ότι αγαπούν και ταυτοχρόνως, αποφεύγουν την αγάπη. Η αγάπη γεννά το μεγάλο φόβο, διότι η αγάπη είναι μια πρόκληση, μία μεγάλη πρόκληση. Πρέπει να ωριμάσετε. Δεν μπορείτε να μένετε ανώριμοι και να μένετε νήπια. Πρέπει να ωριμάσετε μαθαίνοντας την πραγματικότητα της ζωής. Οι ούτως ειπείν μεγάλοι ποιητές σας πάντα μένανε παιδιά, ανώριμα όντα, που συνεχίζουν να ζουν στην παραμυθένια χώρα της παιδικής ηλικίας. Δεν γνωρίζουν τι θα πει πραγματικότητα, δεν επιτρέπουν στην πραγματικότητα να εισχωρήσει στα όνειρά τους.
Αναμφιβόλως, η γυναίκα είναι ο καταστροφέας όλων των έμμονων ιδεών. Αυτή δεν προσκολλάται στις έμμονες ιδέες, αυτό είναι γεγονός, είναι η αλήθεια. Έτσι λοιπόν, εάν θέλετε να πιστέψετε ότι είστε ερωτευμένοι και ταυτοχρόνως, προσπαθείτε να αποφύγετε την αγάπη, είναι καλό και ασφαλές το να ερωτευτείτε μία παντρεμένη γυναίκα η έναν παντρεμένο άνδρα. Αυτό είναι πολύ πονηρό, είναι απάτη, είναι αυταπάτη.
Η γυναίκα φοβάται συχνά να ερωτευτεί έναν ελεύθερο άνδρα, διότι με τον ελεύθερο άνδρα ή την ελεύθερη γυναίκα μπορεί να μπλέξεις ολοκληρωτικά - να μπλεχτείς τις 24 ώρες το 24ωρο. Ενώ με την παντρεμένη γυναίκα το μπλέξιμο δεν είναι τόσο μεγάλο. Αυτό που θα έχετε είναι τα δύο-τρία κρυφά φιλιά ή μια συνάντηση σε κάποια σκοτεινή γωνιά με το συνεχή φόβο να μη σας δει ο άνδρας της ή κάποιος άλλος. Τα πάντα γίνονται με τις μισές δυνάμεις και με τη βιασύνη. Έτσι, εσείς ποτέ δε θα γνωρίσετε αυτήν τη γυναίκα στην καθημερινότητα, εσείς θα γνωρίσετε μόνο το βαμμένο πρόσωπό της. Εσείς θα γνωρίσετε μόνον το παιγνίδι της και όχι την αλήθειά της.
Όταν η γυναίκα βγαίνει απ’ το σπίτι της για τα ψώνια, αυτή δεν είναι η ίδια γυναίκα. Είναι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Τώρα αυτή είναι η γυναίκα με την προσωπίδα, τώρα αυτή υποκρίνεται. Οι γυναίκες είναι μεγάλοι ηθοποιοί. Στο σπίτι δεν έχουν αυτήν τη θαυμάσια όψη, που εσείς γνωρίζετε. Έξω από το σπίτι μεταμορφώνονται, γίνονται απίστευτα όμορφες, χαρούμενες - πράγματι καθαρή απόλαυση. Γίνονται πάλι μικρά κοριτσάκια, ερωτευμένα με την ζωή. Τα πρόσωπα τους είναι διαφορετικά, λάμπουν, είναι βαμμένες, παριστάνουν τις άλλες υπάρξεις…
Κοιτώντας μια γυναίκα στο μαγαζί ή στην πλαζ, βλέπετε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Το να ζεις με μια γυναίκα 24 ώρες το 24ωρο είναι κάτι το πολύ καθημερινό, αλλά διαφορετικά δε γίνεται. Αν όμως πράγματι, εσείς αγαπάτε τη γυναίκα, τότε θα θελήσετε να γνωρίσετε όχι αυτό που φαίνεται, αλλά την πραγματικότητα, διότι η αγάπη μπορεί να υπάρχει μόνο στην πραγματικότητα. Η αγάπη είναι ικανή να παραμείνει αγάπη ακόμη και αν μάθετε την πραγματικότητα, αν μάθετε όλα τα ελαττώματά της και συνεχίσετε να την αγαπάτε. Η αγάπη είναι απίστευτα σταθερό πράγμα.
Όταν συναναστρέφεστε με έναν άνθρωπο όλο το 24ωρο, με άνδρα ή γυναίκα, μαθαίνετε όλα τα ελαττώματά τους, όλα τα καλά και τα στραβά, όλα τα όμορφα και τα άσχημα, όλα που μοιάζουν με τις ακτίνες του ήλιου και όλα που μοιάζουν με τη μαύρη νύχτα. Μαθαίνετε τον άνθρωπο στο σύνολό του. Η αγάπη είναι αρκετά δυνατή για να παραμείνει αγάπη, ακόμη και με την γνώση όλων των ελαττωμάτων, περιορισμών, αδυναμιών, στις οποίες είναι ευάλωτη η ανθρώπινη φύση. Αλλά αυτή η κατά φαντασίαν αγάπη δεν είναι αρκετά δυνατή. Αυτή συναντιέται μόνο στον κινηματογράφο. Υπάρχει μόνο στις νουβέλες και στην ποίηση. Με τέτοια αγάπη μπορείς να αγαπάς μια γυναίκα μόνο σαν ένα μακρινό και άφταστο αστέρι. Έτσι, μπορείς να αγαπάς μόνο τη μη πραγματική γυναίκα.
Η αγάπη είναι μια τελείως διαφορετική διάσταση: σημαίνει να αγαπάς ασχέτως της πραγματικότητας. Ναι, η πραγματικότητα έχει τα ελαττώματά της, αλλά τα ελαττώματα αυτά είναι η πρόκληση για την ανάπτυξη. Το κάθε ελάττωμα είναι η πρόκληση της μεταμόρφωσής του. Και όταν δυο άνθρωποι πράγματι αγαπιούνται, αυτοί αλληλοβοηθούνται στην ανάπτυξή τους. Κοιτάει ο ένας τον άλλον, γίνονται καθρέφτες μεταξύ τους, αντανακλούν ο ένας τον άλλον, βοηθούν ο ένας τον άλλον, υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον. Και στον πόνο και στη χαρά, στις στιγμές ευτυχίας, στις στιγμές της θλίψης είναι μαζί, είναι ένας. Να τι θα πει αφοσίωση.
Εάν είμαι μαζί σας μόνο όταν είστε ευτυχισμένοι και όχι όταν είστε δυστυχισμένοι, αυτό δεν είναι αφοσίωση. Όταν είμαι μαζί σας μόνο όταν εσείς ανθίζετε και όχι τότε, όταν εσείς δεν ανθίζετε, τότε δεν είμαι μαζί σας γενικά. Τότε δε σας αγαπώ, εγώ αγαπώ μόνον τον εαυτό μου και την απόλαυσή μου. Όταν εσείς γεύεστε την απόλαυση, όλα εντάξει, όταν περνάτε βάσανα, θα σας στείλω στο διάολο. Αυτό δεν είναι αγάπη, δεν είναι αφοσίωση, δεν είναι παραίτηση. Είναι ασέβεια προς τον άλλον άνθρωπο.
Είναι εύκολο να αγαπάς τη γυναίκα κάποιου άλλου, διότι δε σας χρειάζεται να βιώσετε την πραγματικότητα, εσείς απολαμβάνετε την επινόηση. Πρόκειται για ένα καλό καταμερισμό του κόπου. Όμως αυτό είναι απάνθρωπο. Η ανθρώπινη αγάπη είναι μια μεγάλη αντιπαράθεση. Και αγάπη υπάρχει μόνον τότε, όταν απ’ αυτήν προκύπτει η ανάπτυξη, στην αντίθετη περίπτωση τι σόι αγάπη είναι αυτή;
Αυτοί που αγαπιούνται μεταξύ τους, ενισχύουν τα αισθήματα του άλλου ό,τι κι αν συμβεί. Φτάνουν στην υψηλότερη κορυφή της ευτυχίας και στα μεγαλύτερα βάθη της θλίψης όταν είναι μαζί. Η έκταση της ευτυχίας και της θλίψης τους γίνεται τεράστια, να τι θα πει αγάπη. Όταν είστε μόνος και κλαίτε, τα δάκρυά σας δεν έχουν μεγάλο βάθος, είναι επιφανειακά. Όταν εσείς κλαίτε μαζί με κάποιον, εμφανίζεται το βάθος, τα δάκρυά σας αποκτούν μια άλλη διάσταση.
Εσείς μπορείτε να γελάτε μόνος, αλλά το γέλιο σας θα είναι επιφανειακό. Στην πραγματικότητα αυτό θα είναι κάτι σαν τρέλλα - μόνον οι τρελλοί γελούν μόνοι. Όταν γελάτε μαζί με κάποιον, υπάρχει βάθος, είναι φυσιολογικό. Μπορείτε να γελάτε μόνος, όμως το γέλιο δεν εισχωρεί βαθιά - δεν μπορεί να εισχωρήσει. Όταν είστε μαζί, το γέλιο φτάνει ως τον πυρήνα της ύπαρξής σας. Όταν δύο άνθρωποι είναι μαζί, μαζί στα πάντα - την ημέρα και τη νύχτα, το καλοκαίρι και το χειμώνα – στη χαρά και στην λύπη, τότε αυτοί αναπτύσσονται.
Το δέντρο έχει την ανάγκη όλων των κλιμάτων και όλων των εποχών. Ναι, έχει την ανάγκη του καυτού καλοκαιριού και του παγωμένου χειμώνα. Έχει την ανάγκη του φωτός της ημέρας για να το φωτίζει ο ήλιος και της ησυχίας της νύχτας, για να μπορεί να κλειστεί στον εαυτό του και να κοιμηθεί βαθιά. Έχει την ανάγκη των ήσυχων, χαρούμενων ημερών και των συννεφιασμένων, βροχερών ημερών επίσης. Αυτό αναπτύσσεται δια μέσου όλης αυτής της διαλεκτικής.
Η αγάπη είναι διαλεκτική. Όταν είστε μόνος, εσείς δεν μπορείτε να αναπτύσσεστε. Πάντα να θυμάστε, όταν αγαπάτε, τότε μην αποφεύγετε την παραίτηση, μην αποφεύγετε την αφοσίωση. Τότε θα είστε ολοκληρωτικά μέσα στα πράγματα. Τότε δε θα είστε στην άκρη, έτοιμοι να το σκάσετε, αν τα πράγματα γίνουν πολύ βασανιστικά.
Η αγάπη είναι επίσης, προσφορά της θυσίας. Οφείλετε να θυσιάσετε πολλά πράγματα… π.χ. το Εγώ σας. Οφείλετε να θυσιάσετε τις φιλοδοξίες σας, την προσωπική σας ζωή, οφείλετε να θυσιάσετε τα μυστικά σας, οφείλετε να θυσιάσετε πολλά πράγματα. Γι’ αυτό, αν αγαπάτε ρομαντικά, δεν χρειάζεται να θυσιάσετε τίποτε. Όταν όμως δεν υπάρχει η προσφορά της θυσίας, δεν υπάρχει η ανάπτυξη.
Η αγάπη σας αλλάζει σχεδόν πλήρως, πρόκειται για μια νέα γέννηση. Ποτέ δε θα είστε ο ίδιος άνθρωπος όπως πρώτα, προτού αγαπήσετε μία γυναίκα ή έναν άνδρα. Περάσατε δια μέσου του πυρός, έχετε καθαρθεί. Αλλά γι’ αυτό το πράγμα χρειάζεται η ανδρεία.
Εσύ με ρωτάς : « Γιατί ενδιαφέρομαι για τις παντρεμένες γυναίκες;». Διότι δεν είσαι ανδρείος. Θέλεις να αποφύγεις την αφοσίωση. Θέλεις κάτι φτηνό, δε θέλεις να πληρώσεις με όλη την πραγματική τιμή.
Δεύτερη ερώτηση:
Ελεήμονα Διδάσκαλε, αυτό δεν είναι πια ασχολία με την αγάπη… Νοιώθω πως είμαι ναός, όπου γύρω υπάρχεις μόνον εσύ. Εκείνη την στιγμή είμαι συνειδητοποιημένος, ότι ποτέ δε συνέβαινε αυτό, προτού σε συναντήσω. Κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο για μένα και για το έτερο ήμισύ μου. Ευγνωμοσύνη σε σένα, που υπάρχεις αυτήν την στιγμή, ποτέ δεν θα είναι αρκετή. Ακόμη συνεχίζω να πέφτω προς τα πίσω. Πως μπορούμε να πετάξουμε; Πως μπορεί να με βοηθήσει η εξωτερική γυναίκα να ενωθώ με την εσωτερική γυναίκα, που βρίσκεται μέσα μου;
- Πριν απ’ όλα ποτέ μην σκέφτεστε για τη γυναίκα ότι είναι το έτερο ήμισύ σας. Αυτή δεν είναι το ήμισύ σας, όπως δεν είσθε ούτε και σεις. Είστε ολόκληρος και αυτή είναι ολόκληρη. Είναι ατομικότητα και σεις είστε ατομικότητα. Είστε ένα σύνολο και αυτή είναι ένα σύνολο. Αυτή η αρχαία στάση προς την γυναίκα, ότι είναι το έτερο ήμισύ σας, γέννησε τη μεγάλη συμφορά. Την στιγμή που αρχίζετε να κατέχετε - και πρόκειται για την κατοχή - αρχίζετε να καταστρέφετε την ατομικότητα του άλλου, καταστρέφετε κάτι, που έχει μεγάλη αξία. Αυτό δεν είναι δημιουργία. Ποτέ μην σκέφτεστε για τη γυναίκα ότι είναι το έτερο ήμισύ σας - αυτή δεν είναι!
Οι δύο που αγαπιούνται μοιάζουν με τις δύο κολόνες ενός ναού, όπως είπε ο Χαλίλ Ντζεμπράν. Οι δύο υποστηρίζουν την ίδια σκεπή, βρίσκονται μεταξύ τους σε απόσταση, όμως είναι μαζί. Εάν τις δύο κολόνες του ίδιου ναού τοποθετήσεις μαζί, ο ναός θα καταρρεύσει, η σκεπή δε θα μπορέσει να κρατηθεί πια. Κοιτάξτε αυτές τις κολόνες στην αίθουσα ακροάσεων του Τζουάν Τζυ.
Είναι δίπλα η μία στην άλλη, αλλά υποστηρίζουν την ίδια σκεπή. Έτσι πρέπει να είναι αυτοί που αγαπιούνται. Ο ένας δίπλα στον άλλον, ατομικά, αλλά από κοινού υποστηρίζουν ένα πράγμα.
Όπως η γυναίκα δεν είναι το ήμισυ του ανδρός, έτσι ούτε και ο άνδρας δεν είναι το ήμισυ της γυναικός. Ούτε ο άνδρας εδόθη στην γυναίκα, ούτε η γυναίκα εδόθη στον άνδρα. Αυτοί οι δύο εδόθησαν στο θεό της αγάπης. Να το θυμάστε αυτό. Συνήθως, ο άνδρας δεν επιτρέπει πολλά πράγματα, διότι έχει την ιδέα, ότι η γυναίκα είναι το έτερο ήμισύ του. Δεν σκέφτεται, ότι και αυτός με την σειρά του είναι το άλλο ήμισυ.
Ο άνδρας μένει ολόκληρος και η γυναίκα γίνεται το άλλο ήμισυ.
Να γιατί μετά το γάμο η γυναίκα οφείλει να πάρει το επίθετο του ανδρός και όχι ο άνδρας. Αυτή εξαφανίζεται, διαλύεται, δεν είναι πια η γυναίκα, είναι η σύζυγος. Η γυναίκα είναι ένα ίδρυμα. Ο άνδρας μένει ίδιος άνδρας, όπως ήταν και πριν. Κάτι προσετέθη σ’ αυτόν, αλλά αυτό το κάτι αποσπάστηκε από τη γυναίκα. Και αυτό είναι τερατώδες.
Κάποτε διάβαζα ένα θαυμάσιο ποίημα μιας γυναίκας:
«Μη μου μιλάς για την αγάπη σου», λέει αυτή στον αγαπημένο της...
Μη μου μιλάς για την αγάπη σου, την γνωρίζω πολύ καλά,
Την έχω νιώσει στο βλέμμα σου και στο χτύπημα του βούρδουλα σου,
Και ακόμη πιο καλά στη φωνή σου.
Μη μου μιλάς για την αγάπη σου, αυτή κυλάει με τέτοιον τρόπο,
Που με κατάπιε ολόκληρη μέσα στην πυρωμένη της ένταση.
Αλλά κάποιες ουλές δεν έχουν κλείσει, η φλόγα της αγάπης σου μου έδωσε τα πάντα,
Και κατέκαυσε το μυαλό μου.
Η ασφάλεια της αγάπης σου σκότωσε τον πατέρα μου,
Το δώρο της αγάπης σου με σημάδεψε με ένα εξώγαμο παιδί.
Ως απόδειξη της αγάπης σου με έκλεισες στην φυλακή,
Το τραγούδι της αγάπης σου με έκανε άφωνη,
Δεν μπορώ να ξανατραγουδήσω, δεν υπάρχω πια,
Η αγάπη σου με βύθισε στη λησμονιά.
Επιτρέψτε μου να το επαναλάβω: «Η αγάπη σου με βύθισε στη λησμονιά».
Αν είναι έτσι, τότε η αγάπη δεν έχει τίποτε το κοινό με την αγάπη. Πρόκειται για ένα λεπτό τρόπο κυριαρχίας. Και όταν εμφανίζεται η κυριαρχία, η αγάπη χάνεται. Εκεί, όπου εμφανίζεται η κυριαρχία, η αγάπη χάνεται.
Σας ζητώ να μην κάνετε κατοχή σε μια γυναίκα, να μην κάνετε κατοχή σε έναν άνδρα. Η κατοχή δεν είναι αγάπη. Να θυμάστε - η ατομικότητα της γυναίκας πρέπει να διατηρηθεί. Η ελευθερία της δεν μπορεί να καταργηθεί, η ελευθερία της πρέπει να είναι σεβαστή πάση θυσία. Αυτή είναι η όραση της Τάντρα. Πάση θυσία και άνευ όρων η ελευθερία της πρέπει να μείνει άθικτη. Εάν εσείς πράγματι την αγαπάτε, εσείς θα αγαπάτε επίσης και την ελευθερία της. Εάν εσείς πράγματι αγαπάτε έναν άνθρωπο, πως τότε μπορείτε να καταστρέφετε την ελευθερία του; Εάν εσείς έχετε εμπιστοσύνη σ’ έναν άνθρωπο, εσείς θα έχετε εμπιστοσύνη και στην ελευθερία του.
Μια φορά με επισκέφτηκε ένας άνθρωπος, που όντως ευρέθη σε συμφορά. Μου είπε:
- Αποφάσισα να αυτοκτονήσω.
- Γιατί;
- Είχα εμπιστοσύνη στη γυναίκα μου και αυτή με απατούσε. Της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη και αυτή έκανε έρωτα με έναν άλλο άνδρα και γω δεν ήξερα τίποτε. Ανακάλυψα κάποια γράμματα... και την ρώτησα, επέμενα και αυτή ομολόγησε τι έκανε όλον αυτόν τον καιρό. Αποφάσισα να αυτοκτονήσω, μου είπε.
- Λες ότι της είχες εμπιστοσύνη?
- Ναι, της είχα εμπιστοσύνη και αυτή με απατούσε.
- Τι καταλαβαίνεις εσύ με τη λέξη εμπιστοσύνη; Έχεις κάπως λανθασμένη αντίληψη περί της εμπιστοσύνης. Όπως φαίνεται, και η εμπιστοσύνη έχει γίνει πολιτική. Εσύ την εμπιστεύεσαι ότι αυτή δεν θα σε απατάει. Μα η εμπιστοσύνη σου είναι ένα κόλπο. Εσύ θέλεις να την κάνεις να αισθάνεται ένοχη. Αυτό δεν είναι εμπιστοσύνη.
Τον είχα προβληματίσει πολύ.
Μου είπε:
- Εσύ τότε τι εννοείς με τη λέξη εμπιστοσύνη, αφού αυτό δεν είναι εμπιστοσύνη; Την εμπιστευόμουν απολύτως.
- Αν θα ήμουν στην θέση σου, η εμπιστοσύνη θα σήμαινε για μένα την απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελευθερία της, τη νοημοσύνη της και την ικανότητά της να αγαπά. Εάν αυτή αγαπάει και κάποιον άλλον ακόμη, εγώ απ’ την πλευρά μου την εμπιστεύομαι. Αυτή έχει νοημοσύνη, μπορεί να διαλέγει. Είναι ελεύθερη και δικαιούται να αγαπάει. Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση της.
Τι εννοείτε εσείς με τη λέξη εμπιστοσύνη; Όταν εσείς εμπιστεύεστε τη νοημοσύνη της, τη νόησή της, τη συνειδητοποίησή της - εσείς την εμπιστεύεστε. Και αν αυτή θεώρησε σωστό να αγαπήσει και κάποιον άλλον ακόμη - τότε όλα είναι απόλυτα εντάξει. Ακόμη και αν αυτό σας προκαλεί πόνο - πρόκειται για δικό σας πρόβλημα και όχι για δικό της.
Και αν νιώθετε πόνο - αυτό δεν είναι από την αγάπη, είναι από τη ζήλια σας. Τι σόι εμπιστοσύνη είναι αυτή, όταν λέτε, ότι αυτή σας απατούσε; Μα από την ίδια τη φύση της η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να απατηθεί. Δεν μπορείς να απατήσεις την εμπιστοσύνη. Εάν είναι δυνατόν να απατήσεις την εμπιστοσύνη, τότε εδώ δεν πρόκειται για την εμπιστοσύνη.
Σκεφτείτε πάνω στο θέμα αυτό. Εάν εγώ αγαπώ μια γυναίκα, εγώ έχω εμπιστοσύνη στη νοημοσύνη της άνευ όρων και αν αυτή μια ωραία πρωία θελήσει να αγαπήσει και κάποιον άλλον ακόμη - τότε όλα είναι εντάξει. Πάντα έχω την εμπιστοσύνη στη νοημοσύνη της. Και αυτή πρέπει να το νοιώθει αυτό. Είναι ελεύθερη, δεν είναι το ήμισύ μου, είναι ανεξάρτητη. Και όταν δύο άνθρωποι είναι ανεξάρτητες ατομικότητες, μόνον τότε εμφανίζεται η αγάπη. Η αγάπη μπορεί να κυλάει μόνον από τη μια ελευθερία στην άλλη.
Καταλαβαίνω την ερώτηση του Κουλ Μπουσάν. Αυτός χρησιμοποίησε τη λέξη «το ήμισύ μου» ασυνείδητα. Είδα την αγάπη του στην γυναίκα του, είδα και την γυναίκα του πως τον αγαπάει. Αυτοί δεν είναι τα ημίσεα του άλλου - όχι. Απλά, είναι η υποσυνείδητη συνήθεια χρήσης αυτής της λέξης. Αλλά θέλω να το διευκρινίσω αυτό το πράγμα.
Δεύτερον:
«Αυτό δεν είναι πια ασχολία με την αγάπη…»
Όταν η αγάπη αναπτύσσεται σε βάθος, γίνεται το κάτι άλλο. Όταν η αγάπη δεν αναπτύσσεται, επίσης γίνεται το κάτι άλλο. Η αγάπη είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα. Εάν δεν αναπτύσσεται, γίνεται πίκρα, δηλητήριο, γίνεται μίσος. Μπορεί ακόμη να κατεβεί πιο κάτω από το μίσος - τότε θα γίνει αδιαφορία, που βρίσκεται στο πιο απόμακρο σημείο από την αγάπη.
Η αγάπη είναι καυτή ενέργεια. Συνεπώς, το μίσος είναι επίσης καυτό. Αλλά η αδιαφορία είναι ψυχρή, παγωμένη. Μπορείτε να μετράτε την αγάπη, το μίσος και την αδιαφορία με αυτήν την κλίμακα. Εάν μιλήσουμε ακριβέστερα - μεταξύ της αγάπης και του μίσους βρίσκεται το σημείο μηδέν - όπως το σημείο μηδέν στο θερμόμετρο. Κάτω απ’ αυτό το σημείο είναι η ψύχρα, πάνω η ζέστη. Η αγάπη είναι ζέστη. Το μίσος είναι το σημείο μηδέν. Πιο κάτω απ’ αυτό γίνεστε όλο και πιο ψυχροί, μπορείτε να γίνετε ψυχροί σαν τον πάγο - αδιάφοροι. Εάν η αγάπη σας δεν αναπτύσσεται, αυτή αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω. Διότι οφείλει να κινείται.
Η αγάπη είναι ενέργεια και η ενέργεια κινείται. Αν αυτή κινείται, σε λίγο θα ανακαλύψετε, ότι δεν πρόκειται πια για αγάπη, θα 'χει γίνει διαλογισμός, προσευχή...
Σ’ αυτό το πράγμα συνίσταται όλη η προσέγγιση της Τάντρα - αν η αγάπη αναπτύσσεται σωστά, αν την φροντίζουν προσεκτικά - αυτή γίνεται προσευχή. Αυτή γίνεται στο τέλος το ανώτατο βίωμα του Θεού.
Η αγάπη είναι ο ναός του Θεού.
Γι’ αυτό οι άνθρωποι που ζουν μέσα στην αδιαφορία, δεν μπορούν να γνωρίσουν το Θεό. Η αδιαφορία είναι η πραγματική αθεΐα. Οι άνθρωποι που ζουν ακολουθώντας την ψυχρή οδό ανάπτυξης… ακόμη και στο δικαστήριο το καταλαβαίνουν. Εάν κάποιος διέπραξε το φόνο εν βρασμώ ψυχής, το δικαστήριο δεν εξετάζει την περίπτωση τόσο σοβαρά. Εάν κάποιος σκότωσε κατά την έκρηξη του πάθους, τότε το δικαστήριο εξετάζει το γεγονός αυτό επιεικώς. Ο δολοφόνος δε θα τιμωρηθεί τόσο σκληρά. Ευρισκόταν υπό την επήρεια του πάθους, αυτό είχε συμβεί κατά την αιφνίδια έκρηξη της οργής.
Αλλά το δικαστήριο είναι πολύ αυστηρό, όταν ο δολοφόνος δρα με την ψυχρή λογική. Ο ψύχραιμος δολοφόνος είναι ο πλέον επικίνδυνος άνθρωπος. Ετοιμάζει τα πάντα επιμελώς. Αυτός σκέπτεται, συλλογίζεται, ζυγίζει. Επέλεξε ένα πολύ μηχανικό και αποτελεσματικό τρόπο, κάνει τη δουλειά του σα μάστορας. Δεν έχει καρδιά, είναι απλά ψυχρός.
Η ψυχρή καρδιά είναι νεκρή καρδιά. Η ψυχρή καρδιά είναι νεκρή, στυγνή, πέτρινη καρδιά. Εάν η αγάπη δεν πάει προς τα πάνω, αυτή θα πάει προς τα κάτω, να το θυμάστε. Η αγάπη δεν μπορεί να μένει σε ακινησία, πρέπει να κατανοηθεί αυτή η ιδιαιτερότητά της. Η αγάπη δεν μπορεί να μένει ακίνητη, αυτή ή πέφτει κάτω ή πάει πάνω, κινείται. Γι’ αυτό εάν όντως θέλετε να ζείτε τη ζωή με θέρμη, τότε βοηθήστε την αγάπη να αναπτυχθεί.
Δυο άνθρωποι ερωτεύονται… εάν η αγάπη τους δεν αρχίσει αμέσως να γίνεται φιλία, τότε αργά ή νωρίς αυτοί θα χωρίσουν. Από την αγάπη πρέπει να αναπτύσσεται η φιλία, σ’ αντίθετη περίπτωση θα αναπτυχθεί η εχθρότητα. Κάτι πρέπει να συμβεί. Η αγάπη είναι ανοικτή. Αυτή πρέπει να αναπτυχθεί αμέσως σε φιλία, αλλιώς θα αναπτυχθεί η εχθρότητα. Κάτι πρέπει να αναπτυχθεί.
Η αγάπη είναι γονιμότητα. Εάν δεν σπείρατε σπόρους όμορφων λουλουδιών, τότε θα αναπτυχθούν τα ζιζάνια - κάτι πρέπει να αναπτυχθεί. Όταν η αγάπη πράγματι πηγαίνει πιο βαθιά, αυτή γίνεται προσευχή. Τότε όλη η ποιότητά της δεν είναι σεξουαλική, η ποιότητά της δεν είναι αισθησιακή. Τότε μέσα σας υπάρχει κάποιο αίσθημα ευλάβειας προς τον άλλον - καθόλου σεξουαλικό πάθος, αλλά κάποια ευλάβεια. Στην ίδια την παρουσία του άλλου αρχίζετε να νοιώθετε κάτι το θεϊκό, κάτι το ιερό. Ο αγαπημένος σας γίνεται ο θεός σας, η θεά σας.
«Αυτό δεν είναι πια η ασχολία με την αγάπη… Αισθάνομαι, ότι είμαι ο ναός, όπου γύρω υπάρχεις εσύ». Αυτό είναι σωστό, είστε μακάριοι. «Εκείνη την στιγμή είμαι συνειδητοποιημένος - πράγμα που ποτέ δε συνέβαινε μέχρι να σε συναντήσω». Στο βαθμό που η αγάπη γίνεται προσευχή, στον ανάλογο βαθμό γίνεστε συνειδητοποιημένοι, αυτό μοιάζει με την σκιά.
Επιμένω στο εξής πράγμα: εάν συμβαίνει η συνειδητοποίηση, τότε έρχεται η αγάπη - σαν την σκιά έρχεται η αγάπη. Εάν συμβαίνει η αγάπη, τότε σαν την σκιά έρχεται η συνειδητοποίηση. Αν αναπτύσσεστε μέσα στην αγάπη ή αναπτύσσεστε μέσα στο διαλογισμό, το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και τα δυο πράγματα έρχονται ταυτοχρόνως. Προσπαθείτε να πετύχετε το ένα, έρχεται και το άλλο. Αυτό εξαρτάται από εσάς.
Εάν νοιώθετε τη μεγάλη εναρμόνιση με την αγάπη, τότε η οδός σας - η αγάπη - είναι η οδός της αφοσίωσης, της μπχάκτα. Εάν νιώθετε τη μεγάλη εναρμόνιση με τη συνειδητότητα, τότε η οδός σας είναι ο διαλογισμός, η ντχιάνα. Υπάρχουν μόνον οι δυο βασικές οδοί, όλες οι άλλες είναι παραλλαγές αυτών των δυο. Εάν αναπτύσσεται η αγάπη, τότε εσείς θα γίνεστε όλο και πιο συνειδητοί την κάθε στιγμή, όταν αυτή θα συμβαίνει. Όσο πιο ψηλά θα ανεβαίνει αυτή, τόσο θα μεγαλώνει η ικανότητά σας να κατανοείτε τη φύση των πραγμάτων.
«Ευγνωμοσύνη σε σένα, που μένεις σ’ αυτήν την στιγμή…»
Αυτό δεν είναι δυνατό και αυτό δεν χρειάζεται. Στην πραγματικότητα πολύ συχνά, όταν λέτε «ευχαριστώ», δεν το εννοείτε. Κάποιος σας έδωσε το αλάτι στο τραπέζι σας και σεις λέτε «ευχαριστώ» - το εννοείτε; Δεν το εννοείτε αυτό, πρόκειται για μια απλή τυπικότητα. Μεταξύ διδασκάλου και μαθητού δεν πρέπει να υπάρχουν τυπικότητες, δεν χρειάζονται, εγώ δε σας δίνω το αλάτι.
«Ευχαριστώ» - είναι ένας δυτικός κανόνας καλής διαγωγής. Στην ανατολή αυτό είναι πρακτικά αδύνατον. Ποτέ μου δεν είπα ευχαριστώ στον πατέρα μου, δεν μπορώ. Πώς μπορώ να είμαι ευγνώμων στον πατέρα μου; Ποτέ μου δεν είπα ευχαριστώ στη μητέρα μου. Της είμαι ευγνώμων για τα πάντα, αλλά ποτέ μου δεν της είπα ευχαριστώ. Πως μπορώ; Αυτό θα ήταν τόσο ανεπαρκές, τόσο αγενές, όπως όταν εσείς λέτε «ευχαριστώ». Θα ήταν υπερβολικά τυπικό, θα ήταν ανεπαρκής εκδήλωση της αγάπης. Καλλίτερα ως προς αυτό, να τηρήσουμε τη σιωπή. Αυτή καταλαβαίνει.
Μεταξύ του διδασκάλου και του μαθητού δεν είναι δυνατό να υπάρχουν κανενός είδους τυπικότητες, όλες οι τυπικότητες θα είναι ακατάλληλες. Και δεν χρειάζονται. Σε καταλαβαίνω, Κουλ Μπουσάν. Βλέπω τη γεμάτη ευγνωμοσύνη καρδιά σου. Όμως μόνο μέσα στη σιωπή αυτή η ευγνωμοσύνη μπορεί να εκφραστεί. Μπορεί να εκφραστεί χωρίς να ειπωθεί. Όταν προσπαθείτε να εκφράσετε κάτι, αυτό ποτέ δε θα είναι εκφρασμένο σωστά.
«Ευγνωμοσύνη σε σένα, που υπάρχεις αυτήν την στιγμή, ποτέ δε θα είναι αρκετή. Ακόμη συνεχίζω να πέφτω προς τα πίσω. Πως μπορούμε να πετάξουμε; Πως μπορεί να με βοηθήσει η εξωτερική γυναίκα να ενωθώ με την εσωτερική γυναίκα, που βρίσκεται μέσα μου;»
Η πτώση προς τα πίσω είναι φυσιολογική. Διότι το παρελθόν είναι τόσο μεγάλο και η παρούσα στιγμή τόσο μικρή. Η έλξη του παρελθόντος είναι τεράστια, ενώ η συνειδητοποίηση είναι σαν ένα νέο φυλλαράκι, που ξεκόπηκε από το δέντρο - είναι φρέσκο, τρυφερό και τρωτό. Ενώ το παρελθόν μοιάζει με τα μεγάλα Ιμαλάια - βράχια, βράχια και βράχια. Αυτό το μικρό φυλλαράκι οφείλει να παλέψει μ’ αυτά τα Ιμαλάια του παρελθόντος, με τις χιλιάδες προηγούμενες ζωές που έχουν βιωθεί μηχανικά, έχουν βιωθεί ασυνείδητα. Όμως αυτό το φυλλαράκι τελικά, θα φανεί δυνατότερο αυτών των βράχων, βράχων και βράχων των Ιμαλαΐων. Γιατί; Διότι αυτό το φυλλαράκι είναι ζωντανό… ζει με την αγάπη, είναι εγκλωβισμένο μέσα στην φωτιά της αγάπης. Αυτό το φυλλαράκι είναι φυλλαράκι της συνειδητοποίησης. Αυτό αρχίζει να νικά.
Όμως, πολλές φορές ακόμη εσείς θα αισθάνεστε, ότι πέφτετε προς τα πίσω - είναι φυσιολογικό. Μην ανησυχείτε γι’ αυτό, μην αισθάνεστε ένοχοι γι’ αυτό. Όσες φορές εσείς θα το θυμηθείτε, θα συνεχίσετε πάλι να αναπτύσσεστε. Πάντα να κρατάτε το νέο φυλλαράκι μέσα στη συνείδησή σας. Στρέψτε όλη τη συνείδησή σας σ’ αυτήν τη νέα φώτιση, που αναπτύσσεται μέσα σας. Στην αρχή, οι στιγμές αυτές θα είναι λιγοστές και μικρής διάρκειας. Αλλά και μόνο μια φορά αν θα έλθει αυτή η στιγμή, όπου η αγάπη δεν είναι πια αγάπη αλλά προσευχή, εσείς θα εισέλθετε στην στιγμή της Τάντρα. Δεν αξίζει να ανησυχείτε για την σκοτεινή νύκτα, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε γι’ αυτό. Πηγαίνετε από ημέρα σε ημέρα. Θα θυμάστε ότι την ημέρα έως την επόμενη ημέρα υπάρχει η νύκτα - καμιά φορά ατελείωτη. Να σκέπτεστε αυτές τις νύκτες ως απλά σκοτεινά τούνελ. Στη μία άκρη του τούνελ είναι το φως, στην άλλη άκρη του πάλι φως και μεταξύ τους το σκοτεινό τούνελ. Και αυτό είναι καλό, διότι έτσι προετοιμάζονται τα μάτια σας να δουν το φως πιο καθαρά.
Είναι σαν την ανάπαυση, σαν τη χαλάρωση. Μην σκέπτεστε πως η μία νύκτα αντικαθιστά την άλλη και η ημέρα είναι απλά ένα μεσοδιάστημα μεταξύ τους, όχι. Κι όμως, αυτές οι λιγοστές και μικρής διάρκειας στιγμές είναι τα λάμποντα διαλεκτά διαμάντια. Απλά να σκέπτεστε αυτές τις στιγμές. Μια στιγμή συνέβη σήμερα, η άλλη ίσως, θα συμβεί σ’ έναν χρόνο. Μην ανησυχείτε γι’ αυτόν τον χρόνο, αυτό δεν είναι το βασικό, ας συγκεντρώνονται τα μάτια σας σ’ αυτήν και μόνο σ’ αυτήν την στιγμή, από τη μια στιγμή της αγάπης στην άλλη, από τη μια στιγμή της συνειδητοποίησης στην άλλη συνειδητοποίηση. Σε λίγο η πτώση προς τα πίσω θα γίνεται όλο και πιο αραιά και θα εξαφανιστεί. Δεν πρέπει να νοιώθετε ενοχές, δεν χρειάζεται να μετανιώνετε γι’ αυτό. Είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο, δεχτείτε το.
«Πώς μπορεί να με βοηθήσει η εξωτερική γυναίκα να ενωθώ με τη γυναίκα, που υπάρχει μέσα μου;»
Μην σκέπτεστε «πώς». Αν υπάρχει η αγάπη, αυτό θα συμβαίνει. Η αγάπη δεν είναι «πώς», η αγάπη δεν είναι «να ξέρω πώς». Απλά να αγαπάτε χωρίς καμμία αιτία. Αγαπάτε με το σεβασμό και την ευλάβεια. Απλά να αγαπάτε: κοιτάτε τον άλλο όχι ως σώμα, αλλά ως ψυχή, κοιτάτε τον άλλον όχι ως νου, αλλά ως μη νου. Εάν εσείς είστε ικανοί να βλέπετε τον μη νου στη γυναίκα σας, θα γίνετε ικανοί πολύ εύκολα να βρείτε την εσωτερική γυναίκα σας. Τότε η εξωτερική γυναίκα είναι μόνον ο οδηγός. Δια μέσου της εξωτερικής γυναίκας, εσείς θα οδηγηθείτε πίσω στην εσωτερική σας γυναίκα. Εάν όμως η εξωτερική γυναίκα για σας είναι μόνον το σώμα - τότε εσείς τοποθετήσατε μπροστά σας ένα φράγμα. Εάν η άλλη γυναίκα είναι απλά ψυχή, κενό, απλός διάδρομος, τότε τίποτε δε σας εμποδίζει, η ενέργειά σας θα πηγαίνει πίσω, θα εισχωρήσει και θα βρει την εσωτερική σας γυναίκα.
Ο κάθε άντρας και η κάθε γυναίκα μπορούν να βοηθήσουν εξωτερικά να εντοπιστεί η εσωτερική γυναίκα και ο εσωτερικός άντρας. Αλλά γι’ αυτό το πράγμα δεν υπάρχει το «πώς». Χρειάζεται ευλάβεια. Να σκέπτεστε τον άλλον, να διαλογίζεστε πάνω στον άλλον ως θεότητα. Ο άλλος είναι θεϊκός. Ας επικρατεί αυτή η στάση, ας σας περιβάλλει αυτό το κλίμα. Και αυτό θ’ αρχίσει να συμβαίνει! Ήδη αρχίζει να συμβαίνει.
Τρίτη ερώτηση:
Αγαπημένε OSHO, γιατί οι άνθρωποι δε σε προσέχουν; Απ’ την στιγμή που εγώ δέχτηκα τη sanyasa, μπορώ να δω πολύ καθαρά αυτήν την βλακεία τους. Γιατί αυτοί δεν το βλέπουν;
- Μην είσαι τόσο σκληρός με τους ανθρώπους. Εκτός αυτού, αυτό δε σε αφορά. Αν αυτοί δεν το θέλουν, τότε αυτή είναι η απόφασή τους και η ελευθερία τους. Μην αποκαλείς αυτό το πράγμα βλακεία, διότι αν εσύ αποκαλείς αυτό βλακεία, μέσα σου αυτοστιγμής εμφανίζεται το λεπτό Εγώ σου - εσύ δήθεν μπορείς να δεις και αυτοί όχι, διότι εσύ είσαι ο έξυπνος και αυτοί οι βλάκες. Όχι, αυτά τα πράγματα δεν είναι καλά.
Συνέβη μια φορά το εξής…
Ο Μωάμεθ πήγε στο τζαμί για να κάνει την πρωινή προσευχή του και πήρε μαζί του ένα νεαρό, ο οποίος ποτέ μέχρι τότε δεν είχε μπει σε τζαμί. Όταν γύρισαν στο σπίτι, ήταν πρωί, νωρίς και οι άνθρωποι ακόμη κοιμούνταν, ο νεαρός είπε στο Μωάμεθ:
- Χαζράτ, κοίτα αυτούς τους αμαρτωλούς, αυτοί κοιμούνται ακόμη. Μα επιτρέπεται να κοιμάσαι τέτοια ώρα; Αυτήν την ώρα πρέπει να προσεύχεσαι!
Ήταν η πρώτη φορά, που αυτός ο νεαρός πήγε ο ίδιος να προσευχηθεί.
Ξέρετε τι είπε ο Μωάμεθ; Σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, είπε: «Συγχώρεσε».
- Σε ποιόν είπες «συγχώρεσε», Μωάμεθ?
- Στο Θεό. Θα πάω τώρα πίσω στο τζαμί… αλλά σε παρακαλώ, να μην έλθεις μαζί μου αυτήν τη φορά. Πολύ καλά έκανες, που δεν πήγαινες στο τζαμί πριν, δεν έκανα καλά, που σε πήρα μαζί μου. Καλά έκανες που κοιμόσουνα και συ πριν, τουλάχιστον μέσα σου δε συσσωρευόταν αυτό το Εγώ σου. Τώρα εσύ μου έγινες άγιος με μία μόνο προσευχή, ενώ αυτοί οι άνθρωποι είναι για σένα αμαρτωλοί. Η δική μου η προσευχή έχει χαλάσει με το να σε πάρω μαζί μου. Σε παρακαλώ, μην έρχεσαι άλλη φορά. Τουλάχιστον εγώ δεν σκοπεύω να σε πάρω μαζί μου.
Και ο Μωάμεθ πήγε πίσω να προσευχηθεί και να ζητήσει απ’ το Θεό συγχώρεση. Έκλεγε και δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του…
Εσύ δέχτηκες τη sanyasa λίγες μέρες πριν - ή λίγες εβδομάδες πριν - και θεωρείς ότι οι άλλοι είναι βλάκες; Αυτό είναι λάθος, είναι πολύ λάθος. Στην πραγματικότητα, ο sanyasini είναι εκείνος ο οποίος έπαψε να επεμβαίνει στη ζωή των ξένων ανθρώπων. Αυτό που κάνεις, είναι επέμβαση, είναι θέση. Γιατί; Εάν οι άνθρωποι δε θέλουν να με βλέπουν, εάν δε θέλουν να με ακούν, εάν δε θέλουν να καταλάβουν τι συμβαίνει εδώ, αυτή είναι η ελευθερία τους, αυτοί πρέπει να μείνουν οι εαυτοί τους.
Όταν μέσα σας συσσωρεύεται αυτή η στάση, έτσι γεννιέται ο φανατισμός. Τότε μια ημέρα εσείς γίνεστε φανατικοί, τότε μπορεί να φτάσετε στο σημείο να εξαναγκάζετε τους ανθρώπους να έλθουν εδώ… φωνάζοντας τους «Πρέπει να έλθετε!». Να τι έκανε η θρησκεία ανά τους αιώνες: οι μουσουλμάνοι σκοτώνουν τους ινδουιστές, οι ινδουιστές σκοτώνουν τους μουσουλμάνους, οι χριστιανοί σκοτώνουν τους μουσουλμάνους, οι μουσουλμάνοι σκοτώνουν τους χριστιανούς. Γιατί; Από οίκτο, λένε. Πρέπει να σας βάλουμε στην σωστή οδό. Έχετε ξεφύγει από την οδό και εμείς δεν μπορούμε να σας επιτρέψουμε να ξεφύγετε από τη σωστή οδό.
Ελευθερία σημαίνει την απόλυτη ελευθερία. Επίσης ελευθερία σημαίνει, ότι μπορείτε να ξεφύγετε από την οδό. Όταν εσείς δεν επιτρέπετε στον άνθρωπο να ξεφύγει από την οδό, τότε τι ελευθερία είναι αυτή; Όταν εσείς λέτε στο μικρό παιδί:
«Είσαι ελεύθερος, αλλά να φέρεσαι σωστά και τι είναι το σωστό, εγώ αποφασίζω», τότε τι σόι ελευθερία είναι αυτή;
Ποιος είστε εσείς, που θα αποφασίζετε τι είναι το σωστό; Ο καθένας αποφασίζει μόνος για τον εαυτόν του.
Είναι πολύ εύκολο να οδηγηθείς σ’ αυτήν την στάση. Να γιατί ανά τους αιώνες επικρατούσε αυτή η βλακεία - εκατομμύρια ανθρώπων έχουν σφαχτεί εν ονόματι της αγάπης, εν ονόματι του Θεού. Πως ήταν αυτό δυνατόν;
Να πως... οι χριστιανοί θεωρούσαν, ότι εκπληρώνουν το μεγαλύτερο χρέος προς την ανθρωπότητα, διότι μέσα τους επικρατούσε η σκέψη: «Εάν δεν έλθετε προς τον Χριστό, δε θα έλθετε ποτέ προς το Θεό». Εάν κοιτάξετε τη λογική τους, αυτή θα σας φανεί πολύ συμπονετική. Εάν όμως έτσι είναι τα πράγματα, ότι δηλαδή μπορείτε να έλθετε στο Θεό μόνο δια μέσου του Χριστού, τότε εκείνοι οι άνθρωποι, που είχαν καεί στην πυρά ζωντανοί ή είχαν σκοτωθεί ή είχαν βασανισθεί, ήσαν πράγματι οι μεγάλοι άγιοι.
Όμως εμφανίζεται το πρόβλημα. Οι μουσουλμάνοι θεωρούν, ότι μπορείτε να έλθετε στο Θεό μόνο δια μέσου του Μωάμεθ, διότι ο Μωάμεθ ήταν ο τελευταίος προφήτης. Ο Ιησούς δεν είναι έγκυρος πια. Ο Θεός έστειλε άλλο μήνυμα, πιο τέλειο, ήλθε η νέα έκδοση. Γιατί τότε να ανησυχείτε για τον Ιησού, αφού ήλθε ο Μωάμεθ; Ο τελευταίος πρέπει να είναι και ο καλύτερος, γι’ αυτό ελάτε στο Θεό δια μέσου του Μωάμεθ. Τώρα πια υπάρχει μόνον ένας Θεός και μόνον ένας προφήτης Του και ο προφήτης αυτός είναι ο Μωάμεθ. Και αν
