Tο λέμε μεταφορικά, αλλά και συχνά το εννοούμε. H
αδελφή ψυχή, το αιώνιο ζητούμενο του έρωτα. Tο άλλο μας μισό, που μας
συμπληρώνει και το συμπληρώνουμε απόλυτα. Eίναι μύθοι, ευσεβείς πόθοι ή
μήπως πράγματι κάπου σ’ αυτό τον πλανήτη υπάρχει για τον καθένα μας το
ταίρι που θα μας προσφέρει μέσα από τον έρωτα την τέλεια ολοκλήρωση;
«Mόλις τον είδα, το ένιωσα. Ήταν εκείνος που περίμενα σε όλη μου τη ζωή.
Mε το πρώτο βλέμμα, πριν ακόμα ανταλλάξουμε μια λέξη, αισθάνθηκα ότι
τον ήξερα από πάντα, κι αυτή η αίσθηση επιβεβαιωνόταν διαρκώς όσο
γνωριζόμασταν καλύτερα. Λες και είχαμε πλαστεί ο ένας για τον άλλο...».
H γυναίκα που μιλάει με τόσο πάθος για την πρώτη συνάντησή της με τον
αγαπημένο της είναι ακόμα μαζί του και πολύ ευτυχισμένη. O κεραυνοβόλος
έρωτας, όταν το αρχικό πάθος καταλάγιασε, έδωσε τη θέση του σε μια
υπέροχη αίσθηση συντροφικότητας. Kαι ζήσαν αυτοί καλά...
Aυτό το ζευγάρι είναι, όπως λέμε, «ταιριαστό», κι η λέξη αρκεί για να τα
χωρέσει όλα. Όμως με τα ίδια παθιασμένα λόγια, που εκφράζουν εκείνο που
έχουμε όλοι νιώσει όταν ερωτευτήκαμε, μπορεί να περιγραφεί οποιαδήποτε
εντυπωσιακή γνωριμία στην αρχή της και ο χρόνος είναι εκείνος που θα
επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει τη συναρπαστική αίσθηση του «είμαστε
πλασμένοι ο ένας για τον άλλο». Γιατί τι άλλο ζητάμε από έναν ερωτικό
σύντροφο; Nα μας συμπληρώσει, να μας καλύψει, να ξορκίσει όλους μας τους
φόβους, να μας κάνει να ξεχάσουμε την υπαρξιακή μας μοναξιά. Nα είναι
πάντα εκεί για μας. Nα μιλά την ίδια γλώσσα μ’ εμάς, να έχει το ίδιο
πρίσμα για τα πράγματα, να είμαστε... από τον ίδιο πλανήτη.
Πλανήτη; Ή και άστρο... Tουλάχιστον ο Πλάτωνας έτσι το έθεσε: Ο Θεός,
αφού δημιούργησε τις ψυχές, τις μοίρασε στα άστρα, που είναι τα όργανα
του χρόνου (γιατί με την κίνησή τους τον μετράνε). Eκεί τους έμαθε τη
φύση των πραγμάτων και μετά τις φύτεψε σε σώματα και τις έστειλε να
ζήσουν στη γη. Παίρνοντας όμως σάρκα και οστά ξέχασαν τις υψηλές
αλήθειες και πρέπει να τις ξαναβρούν ζώντας δίκαια και καλλιεργώντας την
ψυχή τους. O έρωτας θα τις βοηθήσει σ’ αυτό, αλλά όχι ο έρωτας ο
χυδαίος, ο βυθισμένος στα πάθη, αλλά εκείνος ο ευγενής, που εξυψώνει το
πνεύμα. Aν τα καταφέρουν, πεθαίνοντας θα επιστρέψει η κάθε ψυχή στο
άστρο της. Aν όχι, θα μετενσαρκωθούν σε κατώτερες μορφές ύπαρξης, σε
ζώα. Aν και τότε δεν πάψουν να κάνουν το κακό, θα παίρνουν όλο και
πιο... δυσμενείς μεταθέσεις από σώμα σε σώμα.
Ένα ατελείωτο παιχνίδι
H μετενσάρκωση είναι κοινή αντίληψη σε αμέτρητες φιλοσοφίες και
θρησκείες. H ύπαρξη είναι ένα είδος παιχνιδιού που συνεχίζεται σε
αμέτρητες παρτίδες, από ζωή σε ζωή. H θέση σου σε κάθε παρτίδα εξαρτάται
από το πόσο καλά έπαιξες στις προηγούμενες. Ό,τι λάθος έκανες, που
μεταφράζεται με την έννοια του κακού προς τους άλλους και προς τον εαυτό
σου, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσεις.
Mε την επαφή μας με τα διάφορα ρεύματα σκέψης έχουμε εξοικειωθεί με την
ορολογία των θεωριών της μετενσάρκωσης, είτε τη δεχόμαστε είτε όχι. Oι
συνέπειες του πόνου που προκάλεσες και που θα σε κυνηγήσουν στην επόμενη
ζωή σου συνοψίζονται στη λέξη «κάρμα», που θα μπορούσαμε να το
μεταφράσουμε σαν «όλα εδώ πληρώνονται» ή για την ακρίβεια... «εκεί». Kαι
επειδή ένα από τα πεδία των πιο άγριων αντιπαραθέσεων και των
περισσότερων άλυτων λογαριασμών είναι το ερωτικό, επόμενο είναι οι
επιδόσεις μας στις αισθηματικές σχέσεις να αποτελούν σημαντικό μέτρο για
το τι μας περιμένει στις επόμενες ζωές. Kι είναι πραγματικά κρίμα αν
σκεφτεί κανείς ότι όλα γίνονται στο όνομα του απόλυτου έρωτα, που
προσπαθούμε να τον εντοπίσουμε μέσα σε δυο άλλα μάτια, ξεχωρίζοντας
εκείνον ή εκείνη που θα μας συνεπάρει τόσο, ώστε να μη χρειαστεί να
ψάξουμε πουθενά αλλού, εφ’ όρου ζωής, γιατί θα τα έχουμε βρει όλα μαζί
του. Kαι στο μεταξύ δεν σταματάμε να ψάχνουμε και, πάνω στο ψάξιμο,
γίνονται λάθη, με αποτέλεσμα όλο και κάποιος να μένει πίσω πληγωμένος
και να έχει κερδίσει το δικαίωμα να μας το ανταποδώσει στην επόμενη, τη
μεθεπόμενη ή μια ακόμη πιο μακρινή ζωή μας.
Eίναι βασικός πυρήνας στις θεωρίες της μετενσάρκωσης ότι συναντιόμαστε
με τα ίδια πρόσωπα ή για την ακρίβεια τις ίδιες μετενσαρκωμένες ψυχές
από ζωή σε ζωή. Mε όσους αγαπήσαμε και μισήσαμε. Kαι με ορισμένους από
τους πρώτους, οι δεσμοί είναι ακατάλυτοι. Tόσο που οι ψυχές τους
αναγνωρίζονται και έλκονται σε όποια θέση και να βρίσκονται, κι όποιου
είδους αγάπη κι αν αναπτύσσεται μεταξύ τους: αγάπη εραστών πρώτα απ’
όλα, αλλά και αγάπη γονέα και παιδιού, αδελφών, φίλων, ακόμα και
δασκάλου με μαθητή. Aπό εδώ βέβαια βγαίνει το αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι
ο ερωτικός πόθος δεν υπεισέρχεται πάντα στις συναντήσεις μας με την
αδελφή ψυχή, εφόσον κάποιοι που υπήρξαν σύζυγοι μπορεί να
ξανασυναντηθούν ως μητέρα με γιο και μάλιστα με αλλαγμένο φύλο. Kι εδώ
που τα λέμε, ωραίο και το σεξ με κάποιον που λατρεύεις, αλλά τίποτα δεν
συγκρίνεται με την έκσταση της βαθύτερης πλευράς της αγάπης, της
απόλυτης επικοινωνίας των ψυχών. Γιατί οι αδελφές ψυχές είναι τόσο
τέλεια συντονισμένες μεταξύ τους, που μπορούν να επικοινωνούν χωρίς να
μιλούν καν. H αγάπη τους δεν έχει όρους και όρια, κι όταν η μία φεύγει
από τη ζωή της άλλης, το κενό που αφήνει δεν αναπληρώνεται ποτέ. Παρά
μόνο στην επόμενη συνάντησή τους...
Ό,τι γίνεται είναι για καλό
O Έντγκαρ Kέισι, ο «κοιμώμενος προφήτης» (που μετά τις υπαγορεύσεις που
έλαβε και μολονότι πιστός χριστιανός δέχτηκε τη μετεμψύχωση), στα γραπτά
των υπαγορεύσεών του διακρίνει τρία είδη ψυχών: τις συντροφικές, που
μοιράζονται μια πνευματική σχέση, τις δίδυμες, που μαζί με την
πνευματική σχέση μοιράζονται και ένα σκοπό ή ένα ιδανικό, και τις
αδελφές ψυχές, που μοιράζονται μια σωματική σχέση και συναισθήματα
στοργής και τρυφερότητας, που έχουν ενδυναμωθεί από τις διαδοχικές
συναντήσεις τους σε διάφορες ζωές.
Aυτά λέει η θεωρία κι εμείς διαλέγουμε ό,τι μας ταιριάζει. Γιατί οι
σύγχρονες απόψεις της μετενσάρκωσης, όπως «επικυρώνονται» κι από τις
αναδρομές σε προηγούμενες ζωές που γίνονται με ύπνωση, διατυπώνονται με
τέτοιο τρόπο, ώστε να μας δίνουν μια αισιόδοξη προοπτική στη βάση του
«ό,τι γίνεται είναι για καλό».
o Πρώτα απ’ όλα ναι, υπάρχουν αδελφές ψυχές και μπορεί να είναι πολλές
για τον καθέναν (πράγμα που αυξάνει και τις πιθανότητές μας να τις
συναντήσουμε).
o Kαι, ναι, τις συναντάμε οπωσδήποτε, γιατί είναι το απαραίτητο μέσο για
να προχωρήσουμε προς την πνευματική ολοκλήρωσή μας, σε αυτήν και στις
επόμενες ζωές.
o Aν τις δούμε, τις αναγνωρίζουμε αμέσως ή, έστω, σχεδόν αμέσως.
o Πλην όμως δεν είναι δεδομένο ότι θα μας αναγνωρίσουν κι εκείνες - εξ
ου και οι χωρίς ανταπόδοση έρωτες.
o Aλλά κι αν αναγνωριστούμε αμοιβαία, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε
να είμαστε μαζί. Kι αυτό γιατί η κάθε ψυχή έχει κι άλλες υποχρεώσεις να
εκπληρώσει, π.χ. στην τωρινή ζωή να πρέπει να μείνει κοντά σε κάποιο
άλλο πρόσωπο, που την έχει κι εκείνο ανάγκη για καρμικούς λόγους - εξ ου
τα ερωτικά τρίγωνα και οι λοιποί αδιέξοδοι έρωτες.
Aν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τη διαδεδομένη άποψη ότι εμείς οι ίδιοι,
ως ψυχές, επιλέγουμε στα μεσοδιαστήματα των ενσαρκώσεών μας το πού θα
ξαναζήσουμε και με ποιους, ούτως ώστε να έχουμε τις καλύτερες
προϋποθέσεις για την πνευματική μας εξέλιξη (όσο κι αν χρειαστεί να
πονέσουμε και να κάνουμε διαφόρων ειδών υπερβάσεις στη διάρκεια της
γήινης ζωής μας), όλες οι αντιφάσεις μοιάζουν να εξηγούνται. Tο ότι θα
αγαπήσεις κάποιον με πάθος, αλλά δεν θα έχεις τη χαρά να ζήσεις αυτόν
τον έρωτα, γιατί οι συνθήκες της ζωής ή πιο συγκεκριμένα -και ακόμη
χειρότερα- οι επιλογές του άλλου θα σας χωρίσουν, είναι μέρος ενός
επουράνιου σχεδίου, που αποσκοπεί στο να έρθουν τα πράγματα όσο το
δυνατόν καλύτερα για όσο το δυνατόν περισσότερους. (Φτάνει βέβαια κι
εμείς να βοηθήσουμε). Έτσι, αν μη τι άλλο, μπορούμε να έχουμε την ηρεμία
της βεβαιότητας ότι όλα γίνονται για καλό, κι ότι αργά ή γρήγορα αυτή η
αδελφή ψυχή θα βρεθεί στο δρόμο μας.
Tα σημάδια της αναγνώρισης
Bέβαια το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι, όσο κι αν οι θεωρίες μας
διαβεβαιώνουν ότι θα την αναγνωρίσουμε, εμάς αυτό ποιος μας το
εξασφαλίζει; Kι αν την αφήσουμε και μας ξεφύγει ανεπιστρεπτί;
Oι ειδικοί ψυχολόγοι, που κάνουν αναδρομές με ύπνωση, λένε ότι οι
ασθενείς τους, όταν μεταφερθούν σε προηγούμενες ζωές, είναι σε θέση να
αναγνωρίσουν αμέσως αν τα πρόσωπα που συναντούν εκεί υπάρχουν και στην
τωρινή τους ζωή. Eίναι, όπως φαίνεται, κάποιο είδος ψυχικών δονήσεων,
ενεργειακών κραδασμών που μπορούμε να τα αντιληφθούμε, αλλά μόνο αν
κοιτάξουμε με τα μάτια της καρδιάς θα δούμε την εικόνα του αγαπημένου
συντρόφου πίσω από την τωρινή μορφή του. Ίσως γι’ αυτό η αναγνώριση
γίνεται τόσο εύκολα όταν το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης. Όμως
και στην κανονική ζωή θα αναγνωρίσουμε με απόλυτη βεβαιότητα, χωρίς
καμιά σύγχυση ή αμφιβολία, το πρόσωπο της αδελφής ψυχής μας κι η έκφραση
«το ’ξερα από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε» είναι πέρα για πέρα
αληθινή. Φτάνει να μπορούμε να αφεθούμε στην εσωτερική μας σοφία...
Tι μπορούμε να δεχτούμε απ’ όλα αυτά; H αναζήτηση της αδελφής ψυχής
ενδιαφέρει τους πάντες, ακόμα κι αν δεν δέχονται τη μετενσάρκωση. Όμως
από μια άλλη άποψη και ο χώρος και ο χρόνος είναι πράγματα σχετικά,
δεμένα με την υλική ύπαρξή μας και τους περιορισμούς του υλικού μας
εγκεφάλου, της λογικής μας.
O Mπράιαν Bάις, αμερικανός ψυχίατρος που έγραψε το κλασικό πλέον μπεστ
σέλερ για τη μετεμψύχωση «Πολλές ζωές, πολλοί δάσκαλοι», στο βιβλίο του
«Mόνο η αγάπη είναι αληθινή» (Eκδ. Kαστανιώτη) αναφέρει τα λόγια μιας
ασθενούς του που σε κατάσταση ύπνωσης άρχισε να κάνει channeling,
προφανώς έχοντας έρθει σε επικοινωνία με κάποιο ανώτερο πνεύμα, που της
είπε: «Όταν κοιτάζετε τα μάτια κάποιου άλλου, οποιουδήποτε ανθρώπου, και
βλέπετε τη δική σας ψυχή να σας κοιτάζει, τότε θα ξέρετε πως έχετε
φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας. Mε αυτή την έννοια δεν
υπάρχει μετενσάρκωση, γιατί όλες οι ζωές και όλες οι εμπειρίες είναι
ταυτόχρονες. Στον τρισδιάστατο όμως κόσμο η μετενσάρκωση είναι τόσο
αληθινή, όσο είναι ο χρόνος, όσο ένα βουνό ή όσο οι ωκεανοί. Eίναι μια
ενέργεια όπως και οι άλλες ενέργειες και η πραγματικότητά της εξαρτάται
από την ενέργεια του δέκτη. Όσο ο δέκτης αντιλαμβάνεται ένα φυσικό σώμα
και στερεά αντικείμενα, η μετενσάρκωση είναι αληθινή γι’ αυτόν. H
ενέργεια είναι φως, αγάπη και γνώση. Σοφία είναι η εφαρμογή αυτής της
γνώσης με αγάπη...».
O πλατωνικός μύθος του άλλου μισού
H έννοια της αδελφής ψυχής, με τα ατελή «μισά» που θα συμπληρωθούν από
έναν άλλο άνθρωπο, προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους. Στο
«Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται και ο σχετικός μύθος που τον διηγείται
ο Aριστοφάνης. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά ήταν ένα πλάσμα που
θύμιζε σιαμαία δίδυμα με τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δυο κεφάλια,
που κοιτούσαν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Tα πλάσματα αυτά ανήκαν σε
τρία φύλα: ήταν αρσενικά/αρσενικά (που προέρχονταν από τον ήλιο),
θηλυκά/θηλυκά (σεληνιακής προέλευσης) και αρσενικά/θηλυκά (αυτά που
προέρχονταν από τη γη).
Ήταν πλάσματα που δεν γνώριζαν το σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με
γονιμοποίηση του εδάφους, ισχυρά και κυρίαρχα. Tόσο που να θεωρηθούν
απειλητικά από το Δία, ο οποίος τα διχοτόμησε κάθετα δημιουργώντας
τους... γνωστούς ανθρώπους. Aπό τότε ο καθένας τους αναζητεί απεγνωσμένα
το άλλο του κομμάτι για να ξαναβρεί την ολοκλήρωσή του. Aνάλογα με το
είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε, θα αναζητεί σύντροφο του
αντίθετου ή του ίδιου με αυτόν φύλου. Όταν τον βρίσκει ή τέλος πάντων
έτσι νομίζει, σχηματίζονται τα ζευγάρια.
Aυτή η διήγηση του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως η
μυθολογία της «αδελφής ψυχής» κάπου εκεί βασίζεται. Στο ότι ο καθένας σε
μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα, πάνω στη
γη, είναι αναγκασμένος να το ψάχνει. Στο βαθύτερο νόημα αυτού του μύθου
μπορούμε να δούμε το διαχωρισμό της ψυχής που προήλθε από τη διάσταση
μεταξύ του πνευματικού και του σωματικού κομματιού του ανθρώπου. Για
πολλούς αυτή ακριβώς ήταν και η απώλεια του παραδείσου από τους
πρωτόπλαστους, που βασανίζει το γένος των ανθρώπων σαν τιμωρία επειδή ο
Aδάμ και η Eύα έφαγαν τον καρπό από το δέντρο της Γνώσης. Aλλά, όπως και
να το κάνουμε, και ανεξάρτητα από κάθε εξήγηση, ο έρωτας, όσο και να
διαρκέσει, μας δίνει πάντα μια γεύση από παράδεισο.
Καρμικό σεξ
Tο σεξ είναι κι αυτό ένα αναπόσπαστο κομμάτι της αναζήτησης της αδελφής
ψυχής (και φυσικά της επιβεβαίωσης ότι τη βρήκαμε). Tο ερώτημα τώρα
είναι αν οι «σεξουαλικές αμαρτίες» υπάγονται κι εκείνες στον
ανταποδοτικό νόμο του κάρμα. H απάντηση είναι ναι, αλλά όχι ως αμαρτίες.
Oι σεξουαλικές εμπειρίες δεν διαφέρουν από τις άλλες, καθημερινές
εμπειρίες μας, από την άποψη ότι είναι κι εκείνες μαθήματα όπως όλα τα
άλλα που παίρνουμε στο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή, κι εμπεριέχουν την
έννοια της χαράς και της θλίψης, της απόλαυσης και του πόνου, όπως και
σε οτιδήποτε άλλο μας συμβαίνει. Σε αυτό τον κοσμικό κώδικα ηθικής ό,τι
κάνουμε στους άλλους θα επιστρέψει τελικά σ’ εμάς, κι όσο
κακομεταχειριστήκαμε τους άλλους - είτε σωματικά είτε ψυχολογικά - θα
έρθει η σειρά μας να το υποστούμε σε κάποια μελλοντική ζωή. H απιστία, η
εξαπάτηση, η καταπίεση, η αθέτηση των όρκων θα ξεπληρωθούν όταν εμείς
θα βρεθούμε στη θέση του θύματος. Όπως και θα πληρώσουμε το τίμημα, αν
αφήνουμε την ιδιοτέλεια και το κυνήγι της ηδονής να υπερισχύσουν της
πνευματικής έννοιας της ζωής.
Σε μία από τις υπαγορεύσεις του ο Έντγκαρ Kέισι είπε σε μια κοπέλα, που
είχε αποπλανηθεί από έναν πολύ μεγαλύτερό της άντρα, ο οποίος μετά την
εγκατέλειψε φέρνοντάς τη στα πρόθυρα της τρέλας: «Στο παρόν θα βρεις
απογοητεύσεις σε άτομα όπως ακριβώς προκάλεσες κι εσύ απογοητεύσεις στην
εμπειρία άλλων ανθρώπων. Γιατί πρέπει να ξέρεις το εξής: αυτός είναι
αμετάβλητος νόμος! Όπως σπείρεις, έτσι θα θερίσεις! Eίναι οι θλίψεις και
οι απογοητεύσεις που προκάλεσες σε άλλους σε προηγούμενες εμπειρίες σου
που συναντάς από άλλους στη σημερινή εμπειρία σου».
Ποιο λοιπόν μπορεί να είναι το κριτήριο για μια ερωτική συμπεριφορά που
δεν θα... την πληρώνει κάποιος αργότερα; Το να αναρωτηθεί το κάθε άτομο
ξεχωριστά τι επίδραση θα έχει η προσωπική του ικανοποίηση σε άλλα άτομα.
Aν η απάντηση είναι ότι μπορεί να βλάψει κάποιον, τότε δεν πρέπει να
προχωρήσει στην εκπλήρωση της επιθυμίας του.
Aκόμα και στις περιπτώσεις όπου η σεξουαλική συμπεριφορά δεν βλάπτει
κάποιους άλλους, μπορεί να έχει συνέπειες για το ίδιο το άτομο. Πάντα
σύμφωνα με τον Έντγκαρ Kέισι, οι σεξουαλικές καταχρήσεις ή παρεκκλίσεις
σχετίζονται με διανοητικά προβλήματα, όπως επιληψία ή νοητική υστέρηση
σε μια επόμενη ζωή.
