Ταξίδι στο βάθος της συνείδησης

από την
Ladyhawk

*********

Προσπαθώντας να κάνουμε ένα ταξίδι στο βάθος της συνείδησης, με οδηγό τον ιεροφάντη του ναού της ψυχής μας, προσεγγίζουμε έναν άλλο κόσμο, πέρα του γνωστού μας υλικού, που έχει πολύ ενδιαφέρον να τον γνωρίσουμε και σίγουρα, παρά την δυσκολία, τον κόπο και τον πόνο που μπορεί να κρύβει αυτή η διαδρομή, είναι απαραίτητο να τον γνωρίσουμε για την προσωπική μας εξέλιξη.
Για την πραγματοποίηση του ταξιδιού αυτού, χρειάζεται να προβούμε σε ένα άλμα, που θα θέσει τον εαυτό μας ελεύθερο και απαλλαγμένο από τους εξωτερικούς προσδιορισμούς.
Ο δρόμος αυτός οδηγεί από το εφήμερο και το παραπλανητικό, στην αλήθεια και την αιωνιότητα, από το υλικό στο πνευματικό, από τον άνθρωπο στο Θεό.
Ο άνθρωπος απαρτίζεται από το υλικό κομμάτι που είναι το σώμα του, από την ψυχή που φιλοξενείται σ’ αυτό και από το πνεύμα, δηλαδή το θεϊκό σπινθήρα.
Η ενσαρκωμένη ψυχή - σαν την Περσεφόνη που κατέπεσε στη γη - γνωρίζοντας τον σκοπό της ενσαρκώσεώς της, έρχεται μέσα από το φυσικό φορέα, για να συγκεντρώσει εμπειρίες στο πεδίο που ονομάζεται ύλη.
Παρά το γεγονός ότι η ψυχή και το πνεύμα περιορίζονται στα πλαίσια της ύλης, δεν αναιρείται η ύπαρξή τους, καθώς επίσης και δεν αλλοιώνεται η λειτουργία και ο ρόλος τους.
Για να μπορέσει κανείς να κατανοήσει και να αποδεχθεί αυτήν την αλήθεια, απαιτείται κόπος και δύναμη ψυχής. Ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος και μη έχοντας κατανοήσει τον εαυτό του στην ολότητά του, ψάχνει να πιαστεί από κάπου - αυτό συχνά είναι οι διάφοροι θρησκευτικοί μεσολαβητές - προκειμένου να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα : από που ήρθα, ποιος είμαι, που πάω, ερωτήματα που πάντα τον βασάνιζαν.
Τις απαντήσεις όλων αυτών μπορεί κανείς να τις βρει, εάν κοιτάξει βαθιά μέσα του, εάν μπορέσει να κάνει το ταξίδι αυτό, εκεί όπου θα βρεθεί σε ένα άλλο επίπεδο, θα συναντήσει τον εσώτερό του εαυτό και θα καταστήσει εφικτή την επικοινωνία μαζί του.
Η μετακίνηση βέβαια αυτή σε μία ανώτερη σφαίρα, δεν σημαίνει απόρριψη των κατωτέρων καταστάσεων αλλά ενσωμάτωσή τους κάτω από το πρίσμα μιας ευρύτερης προοπτικής.
Κανένα δόγμα, κανένα τυπικό ή τελετουργικό, έτσι απλά, δεν μπορούν να μας οδηγήσουν εκεί, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το καταφέρουμε μέσα από εσωτερική διεργασία και προσπάθεια. Μιλάμε για έναν πνευματικό αγώνα που έχει να κάνει με την βίωση αυτού, που είναι ιερό μέσα στον άνθρωπο και δεν έχει σχέση με πράγματα που μαθαίνει κανείς μέσω της παιδείας.
Η συνείδηση λοιπόν είναι η γνώση και η επίγνωση του υπάρχω, της ύπαρξης, εγώ και ο κόσμος. Είναι η φωνή που πηγάζει από μέσα μας, είναι η φωνή του εσώτερου εαυτού μας, αυτού που γνωρίζει και επικοινωνεί πέρα από το υλικό μας πεδίο.
Αποφασίζοντας κανείς την διαδρομή αυτή, επιλέγει την ατραπό που μέσω αυτής θα μπορέσει να ενεργοποιηθεί η επικοινωνία με την ενσαρκωμένη εσωτερική μας ύπαρξη.
Είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα μπορέσει κανείς να αντικρίσει τις ακτίνες του φωτός.
Το βασικότερο εμπόδιο σε αυτό το δρόμο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Αυτό λοιπόν που πρώτιστα πρέπει να κάνουμε, είναι να αναγνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, για να πάψει να είναι ο σημαντικότερος εχθρός μας.
Τις περισσότερες φορές αυτό που αντικρίζουμε σε έναν καθρέφτη δεν μας είναι και τόσο αρεστό – παρά το γεγονός ότι είναι αληθινό - οπότε λογικό είναι να μην θέλουμε αρχικά εμείς να το αναγνωρίσουμε και εν συνεχεία ούτε οι άλλοι να το δούν. Έτσι λοιπόν αυτός που κυριαρχεί στην καθημερινότητα είναι ένας κατασκευασμένος εαυτός.
Ο ψεύτικος αυτός εαυτός, είναι χτισμένος στα θεμέλια εξωτερικών επιδράσεων, είναι εγωκεντρικός, ανασφαλής, μεγαλομανής, ανάλογα με τις περιστάσεις και ενδιαφέρεται για το στενό ατομικό του συμφέρον. Είναι αυτός που υπαγορεύεται μέσω του ατομικού εγώ.
Ένα εγώ, που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε γιατί φοβόμαστε και έχουμε ανάγκη να προστατευτούμε και να κρυφτούμε. Δρα ως πανοπλία και μας θωρακίζει εμποδίζοντας μας να αντιληφθούμε, ακόμα και να ζήσουμε.
Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος, διαλέγοντας τον εύκολο και ανώδυνο δρόμο αποδέχεται αυτό που είναι απόρροια μόνο των αισθήσεων, και έτσι παραμένει εγκλωβισμένος στην σπηλιά του Πλάτωνα αντικρίζοντας μόνο σκιές.
Σε αντίθεση τώρα με όλα αυτά, υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός, αυτός που καλούμαστε να βρούμε και να επικοινωνήσουμε μαζί του. Είναι αυτός που έχει θεϊκή υπόσταση και βρίσκεται κρυμμένος στο βάθος της συνείδησης μας, χτισμένος στα θεμέλια της φωνής αυτής που ενδιαφέρεται για την εξέλιξη και το συνολικό καλό.
Η συνείδηση όμως, γνωρίζει την αλήθεια και δεν εξαπατάται από τις αυταπάτες του εγώ και την δημιουργία των αισθήσεων. Είναι αυτή που όταν είναι ενεργή, διατηρεί αρμονική ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Αυτό που καλούμε εσώτερο εαυτό είναι το κομμάτι που οι άνθρωποι το βάζουν στην άκρη ή μάλλον κρύβεται κάπου βαθιά μέσα τους, μιας και αρχικά στην ουσία είναι μη αναγνωρίσιμο και μη αποδεκτό. Είναι σημαντικό να καταφέρει κανείς να αποδεχθεί τον εαυτό του και όχι απλά να τον κουβαλάει παθητικά μέσα του. Το αντίθετο, δείχνει πως αυτό που ήδη έχουμε, το αγνοούμε ή δεν του δίνουμε την απαραίτητη αξία.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν τον δικό μας καθρέφτη ας μελετήσουμε αυτό που ονομάζουμε αυτογνωσία, ας αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και με οδηγό την καρδιά και νόμο την αγάπη, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την γνώση και να φτάσουμε προς το φως.
Είναι σημαντικό και απαραίτητο για την εξέλιξη ότι κάνει κανείς, να το κάνει για τον εαυτό του, και όχι για να γίνει αρεστός στους άλλους, άλλωστε ο σκοπός είναι αυτός που καθορίζει και το αποτέλεσμα της πράξης. Η εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό είναι απαραίτητη - παρά το γεγονός ότι κάνουμε λάθη - και μέσω αυτής, η εσωτερική επαφή θα μπορέσει να γίνει πραγματική.
Η φωνή της συνείδησης μπλέκεται από άλλες φωνές που ηχούν μέσα μας. Από την μία αυτές που υπακούν το κατεστημένο, τα κοινωνικά πρέπει, τις ανασφάλειές μας, τους φόβους μας, την αποδοχή των γύρω μας και από την άλλη, η φωνή του πραγματικού μας εαυτού, η φωνή του Θεού μέσα μας. Αν κατορθώσουμε να ξεδιαλύνουμε αυτές τις φωνές και υπακούσουμε την φωνή της συνείδησης, τότε θα έχουμε βρει ένα δάσκαλο εντός μας, που θα μας οδηγήσει σωστά.
Μήπως τελικά μας τρομάζει η συνειδητοποίηση, του τι είμαστε, απαλλαγμένοι από τον μύθο κάποιας ιδέας που μπορεί να δρα ως αναλγητικό ?
Αυτός που θα καταφέρει να φτάσει και να επικοινωνήσει με τον εσώτερο εαυτό του θα έχει κερδίσει την μάχη. Την μάχη του να αγαπάει τον εαυτό του και να επικοινωνεί με την συνείδησή του. Τότε είναι που πραγματικά θα συνειδητοποιήσει την ύπαρξη του δρόμου της αλήθειας. Ας δούμε τώρα κάτι που έλεγαν οι αλχημιστές.
V.I.T.R.I.O.L. (Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem) που σημαίνει: «επισκέψου το εσωτερικό της Γης και καθώς θα βελτιώνεσαι – από τους καθαρμούς – θα βρεις την κρυμμένη λίθο των σοφών».

Το εσωτερικό της γης, είναι το εσωτερικό του δικού μας προσωπικού εργαστηρίου, του δικού μας ναού. Εκεί που ο καθένας μας εργάζεται με σκοπό την αναζήτηση του αθάνατου λόγου, αυτού που εκπορεύεται από μέσα μας.
Η κρυμμένη λίθος είναι ο κυβικός λίθος. Είναι η βάση της βεβαιότητας που πρέπει ο καθένας να αναζητήσει για να μπορέσει να αποκτήσει τον ακρογωνιαίο λίθο πνευματικής και ηθικής δομής που υπαγορεύεται από το Θείο σχέδιο.

VITRIOL λοιπόν! μία πρόσκληση για την αναζήτηση του βαθύτερου εγώ που δεν είναι άλλο από την ίδια την ανθρώπινη ψυχή μέσα στην σιωπή και την περίσκεψη.
Για να επιτύχει όμως κάποιος στη μάχη της προσέγγισης απαιτείται κόπος, εργασία και ενδεχομένως πόνος. Νόμος για την προσέγγιση της γνώσης και του φωτός, είναι μόνο η αγάπη και με γνώμονα αυτό θα πρέπει κανείς να εργαστεί.
Οι πληροφορίες που ήδη γνωρίζει, οι σκέψεις που κάνει, ακόμα και τα συναισθήματα είναι φρόνιμο να ταξινομούνται, έτσι ούτως ώστε να μπορεί η επεξεργασία αυτών να αποφέρει καρπούς.
Θέληση, θάρρος και σταθερά βήματα είναι αυτά που θα μας κρατήσουν στις δυσκολίες και δεν θα μας αφήσουν να βγούμε από τον δρόμο που οι ίδιοι διαλέξαμε και θα μας φέρει βαθμιαία πιο κοντά σε Αυτόν.
Ο φόβος και η αμφιβολία σίγουρα θα κάνουν την εμφάνισή τους και είναι αυτά που θα φρενάρουν αυτόν που θέλει να προχωρήσει, ίσως ακόμα και να καταφέρουν να τον σταματήσουν, εάν ο ίδιος δεν αντέχει. Αυτό το μονοπάτι οδηγεί στην αλήθεια, που πολλές φορές δεν μπορούν όλοι να αντικρύσουν. Αυτοί που δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό, παραμένουν κρυμμένοι πίσω από διάφορα δημιουργήματα που οι ίδιοι έφτιαξαν και συντηρούν.
Πολλάκις στήνουν φράγματα, για να προστατέψουν αυτό που νομίζουν ότι είναι. Στην συνέχεια, κολλάνε πίσω από αυτά και δεν μπορούν να βγούν. Έτσι, το μόνο που απομένει, είναι να καταφέρει κανείς να γκρεμίσει αυτά τα σαθρά οικοδομήματα, για να απαλλαγεί από αυτά που τον εγκλωβίζουν και εν συνεχεία να χτίσει καινούρια σε νέες γερές βάσεις. Η αναθεώρηση ιδεών ακόμα και αντιλήψεων, είναι μία διεργασία που απαιτεί ωριμότητα σκέψης, για να μπορέσει κανείς να ακολουθήσει την συνισταμένη διαφόρων απόψεων που θα βοηθήσει στο να έρθει κανείς πιο κοντά στην αλήθεια.

Η σιωπή είναι ένα άλλο στοιχείο που χρειάζεται κανείς να εκμεταλλευτεί σωστά. Όταν οι άνθρωποι μιλούν δεν ακούν, έτσι γίνεται δυσκολότερο το άκουσμα της φωνής που πηγάζει από μέσα μας. Αυτοί πάλι που ισχυρίζονται ότι ακούν και δεν καταλαβαίνουν, μοιάζουν με τους κωφούς, έτσι γίνονται «οι απουσιάζοντες παρόντες», σύμφωνα με την ρήση του Ηράκλειτου. Ας μάθουμε λοιπόν να σωπαίνουμε για να καταφέρουμε να σκεφτούμε ορθότερα, να ακούσουμε, ακόμα και να αφουγκραστούμε την σιωπή, που ενδεχομένως να έχει να μας προσφέρει κάτι, ίσως και σημαντικό.
Προχωρώντας κανείς σε αυτό το δρόμο και κατανικώντας τα εμπόδια που θα εμφανίζονται θα μπορέσει να καταστήσει εαυτόν σοφό. Αυτή η σοφία είναι που θα ξεπηδήσει από μέσα και θα συμβεί όταν θα έχει ήδη ενεργοποιηθεί η συνείδηση. Η γνώση αυτή είναι το φως, αυτό το οποίο θα φωτίζει το δρόμο μας. Όσο πιο πολύ αυτό αυξάνεται τόσο ποιο πολύ θα φωτίζεται ο δρόμος.
Θα είναι η ώρα, που θα μπορέσει να αντικρίσει κανείς την πραγματικότητα του ίδιου του, του εαυτού. Τότε θα έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον κόσμο των σκιών και της αυταπάτης, θα έχει βγει από την σπηλιά του Πλάτωνα. Θα έχει επιτευχθεί ο στόχος τους πνευματικού αγώνα.
Ο εσωτερικός αυτός δρόμος οδηγεί όλο και πιο πολύ στο βάθος της συνείδησης. Εκεί που προσανατολίζουμε πιο πολύ την σκέψη και ζωή μας προς το Θεό και δραστηριοποιούμε την κυκλοφορία μεταξύ της ψυχής και του σώματος.
Αυτός που ακολουθεί το εσωτερικό μονοπάτι της ανάπτυξης το κάνει επειδή διαισθάνεται ότι υπάρχει μέσα στη ζωή του μία άλλη, ουσιώδης δυνατότητα γι' αυτόν, και την αναζητά. Προχωρώντας στο εσωτερικό μονοπάτι βρίσκει αλήθειες που επιβεβαιώνουν τις διαισθήσεις του. Έτσι, το μέλλον της προσπάθειάς του εξαρτάται από την αγνότητα και την καθαρότητα του σκοπού του.
Μέσα από αυτόν τον αγώνα ο άνθρωπος θα μπορέσει να φέρει στην επιφάνεια και άλλα ανώτερα αγαθά τα οποία φέρει μαζί του, αλλά άθελά του και πολλές φορές εν αγνοία του καταφέρνει να τα θάψει.
Θα μπορέσει να νιώσει ελεύθερος. Θα έχει καταφέρει να απελευθερωθεί από τα δεσμά που τον κρατούν χαμηλά, από κάθε τι υλικό που προσπαθεί να δυσκολέψει αυτό το ταξίδι.
Το πνεύμα θα έχει αποκτήσει εμπειρία και δεν θα θέλγεται πλέον από τις υλικές εφήμερες απολαύσεις. Σιγά σιγά τα εμπόδια θα λιγοστεύουν και τα βήματα θα γίνονται ολοένα και πιο σταθερά στην ατραπό που οδηγεί στην αλήθεια.
Βρισκόμαστε μπροστά στο δρόμο της απελευθέρωσης, της απαλλαγής από τα βάρη της ψυχής, αυτά που ενεργοποιούνται για την κάθοδο στην ύλη με σκοπό την προεπιλεγμένη πορεία και την αποκατάστασή της.
Τα βάρη αυτά, είναι συνδεδεμένα με το υλικό πεδίο, αυτό που συντελεί στο να λησμονηθεί ο σκοπός της ενσάρκωσης.
Πιθανολογούμενο τέλος του ταξιδιού είναι όταν καταστούμε πλήρως φωτισμένοι, πράγμα που θα γίνει εφ’ όσον συνεχίζουμε σε όλη την διάρκεια να εργαζόμαστε διατηρώντας την διάνοιά μας ενεργή.
Μέσα δηλαδή από τις καταστάσεις της ύλης, σμιλεύοντας την λίθο των αλχημιστών, αφαιρούμε τα περιττά κομμάτια και εμφανίζουμε το κάλλος της ψυχής που έχει δει πια το φως της μύησης και που έχει αποκτήσει την γνώση. Έτσι επιτυγχάνεται η διεύρυνση της συνείδησης και η προσέγγιση των θεϊκών όψεων, τις οποίες κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.

Αστρικά ταξίδια-μια άλλη διάσταση



Συνήθως όταν μιλάμε για το αστρικό επίπεδο λέμε ότι πρόκειται για έναν "άλλο κόσμο", παράλληλο με τον δικό μας. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για μια πλευρά του κόσμου μας, την οποία οι περισσότεροι από εμάς δεν τη γνωρίζουν, ούτε καν υποψιάζονται πως υπάρχει. Θεωρώ πως είναι πιο σωστό να μη μιλάμε για έναν άλλο κόσμο, αλλά για μια άλλη διάστασή του, την όποία δεν τη συλλαμβάνουμε με τα δικά μας τα μέσα, τα μέσα του τρισδιάστατού κόσμου, που είναι οι πέντε αισθήσεις μας. Ας σημειώσουμε πως οι περισσότεροι από εμάς ζούμε σε μια τρισδιάστατη πραγματικότητα, και μόλις που αντιλαμβανόμαστε την τέταρτη διάσταση, το μυστηριώδη χρόνο που κυλάει γραμμικά και μας φθείρει. Η πραγματικότητα μας είναι το ίδιο αβέβαιη όσο και τα όνειρα μας, εφόσον δεν έχουμε καμία εγγύηση για το μέλλον ακόμη και για το αν θα ζήσουμε την επόμενη στιγμή. Κι όμως, επειδή είναι κάτι που μπορούμε να "πιάσουμε" με τις πέντε αισθήσεις μας, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να την κάνουμε στερεή και περισσότερο υπαρκτή, κτίζοντας τον κόσμο μας και περιορίζοντας τον σε σπίτια, πόλεις, κράτη, φιλοσοφικά συστήματα, νόμους, θρησκείες... Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε ή τουλάχιστόν που ζει ο σύγχρονος "Δυτικάνθρωπος". Φανταστείτε λοιπόν τώρα έναν παράλληλο κόσμο, "άϋλο" κι όμως φτιαγμένο από "άλλη ύλη", ας την πούμε ενεργειακή (που η κβαντική Φυσική μας φέρνει όλο και πιο κοντά της με κάποιες καινούργιες ανακαλύψεις). Σ’ αυτό τον άλλο κόσμο, που είναι το πρώτο επίπεδο της πέμπτης διάστασης (έτσι τουλάχιστον το ορίζουν οι δάσκαλοι εσωτερικών επιστήμων, το δεύτερο επίπεδο είναι το διανοητικό επίπεδο -mental level) υπάρχουν όλα αυτά που υπάρχουν και σε τρισδιάστατο κόσμο, και άλλα πολλά, γιατί εκεί ο χρόνος δεν "περνάει" αλλά υπάρχει μέσα σε ένα Αιώνιο Τώρα. Οι "δύο κόσμοι" λοιπόν, συνδέονται ανά πάσα στιγμή και συνυπάρχουν, αλλά πρέπει να είναι κανείς "αφυπνισμένος" για να μπορεί να έχει την επίγνωση αυτού του γεγονότος. Αλλιώς ο καθένας έχει την δυνατότητα να το ψάξει μέσα από τα όνειρα, γιατί όταν ονειρευόμαστε πολλές φορές κάνουμε αστρικά ταξίδια χωρίς να έχουμε επίγνωση πάνω σ’ αυτό ή να το πούμε καλύτερα, χωρίς να έχουμε "ξυπνήσει" μέσα στο όνειρο

Το Αστρικό Ταξίδι είναι όταν η ψυχή απαλλάσσεται προσωρινά από το σώμα και «ταξιδεύει» ως ενέργεια. Κάθε φορά που το σώμα φτάνει σε κατάσταση REM (πολύ βαθύς ύπνος) η ψυχή απελευθερώνεται και ταξιδεύει. Αυτό συμβαίνει σε όλους μας, δεν είμαστε όμως όλοι ικανοί να το θυμηθούμε όταν ξυπνάμε. Άλλοι το θυμούνται σαν θολό όνειρο άλλοι όμως δεν το θυμούνται καθόλου.

Η ψυχή συνδέεται με το σώμα με ένα είδος «ομφάλιου λώρου» τον οποίο συνήθως ονομάζουμε Άργυρος Χορδή. Αυτή η χορδή δεν έχει περιορισμό μήκους διότι πολύ απλά δεν είναι ύλη. Είναι όμως αυτό που διατηρεί το σώμα ζωντανό. Όταν η χορδή κόβεται, η ψυχή απελευθερώνεται οριστικά και το σώμα πεθαίνει.

Κατά την διάρκεια του Αστρικού Ταξιδιού, η Άργυρος Χορδή είναι εκείνη που μεταφέρει τις εντυπώσεις της ψυχής στο σώμα και το ανάποδο. Όταν για κάποιο λόγο το σώμα κινδυνέψει ή η ψυχή (εμείς δηλαδή) φοβηθεί, αυτόματα η χορδή «τραβά» την ψυχή πίσω στο σώμα. Πιστεύω πως όλοι μας, έστω και μια μονάχα φορά στην ζωή μας, έχουμε ξυπνήσει πολύ απότομα από βαθύ ύπνο, για κάποιον ανεξήγητο λόγο (ίσως να είχε προηγηθεί κάποιος δυνατός και απότομος θόρυβος) ή με κάποιον ανεξήγητο φόβο ή ανακαλύπτοντας πως το σώμα μας βρίσκεται σε κάποιου είδους κίνδυνο, είτε αυτός είναι το ότι κοντεύουμε να πνιγούμε με τα σκεπάσματα, είτε κοντεύουμε να πέσουμε από το κρεβάτι κλπ. ακόμα και μια πιθανή κράμπα ή -για να το πάμε πιο μακριά- ένας σεισμός ή κάτι παρόμοιο. Αμέσως ανακαλύπτουμε πως η καρδιά μας χτυπά πολύ δυνατά και πολύ γρήγορα, ίσως μάλιστα να μας προκαλεί και πόνο στο στήθος, το σώμα μας αρνείται να κινηθεί για λίγο (σαν να έχει παραλύσει) και χρειαζόμαστε μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να καταφέρουμε να μιλήσουμε. Αυτό συμβαίνει διότι η ψυχή, λόγο κινδύνου του σώματος, επέστρεψε βίαια στο σώμα, και όχι ομαλά όπως συμβαίνει συνήθως, με αποτέλεσμα το σώμα να υποστεί ένα είδους «σοκ». Κατά κανόνα όμως, η ψυχή ταξιδεύει όταν το σώμα κοιμάται βαθιά, χωρίς προβλήματα, και επιστρέφει ομαλά όταν το σώμα έχει ξεκουραστεί αρκετά και σιγά-σιγά «βγαίνει» από την κατάσταση REM. Έτσι, η μνήμες του ταξιδιού περνούν στο υποσυνείδητο και ξεχνιούνται τελείως ή έχουμε μια αμυδρή μνήμη του σαν θολό όνειρο.

Πολλά φιλοσοφικά συστήματα και θρησκείες υποστηρίζουν πως πνεύμα-ψυχή και σώμα υπάρχουν χωριστά και ότι η ψυχή εξακολουθεί να υφίσταται και μετά το σωματικό θάνατο. Αλλά τι συμβαίνει με το πνεύμα όσο διαρκεί η ζωή; Είναι δυνατόν να ταξιδέψει έξω από το σώμα και να επιστρέψει; Μπορεί ένα κομμάτι του εαυτού μας να υπερβεί τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου και να επισκεφθεί άλλες διαστάσεις;

Προσπαθώντας να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα οι άνθρωποι δημιουργήσαμε τον όρο "αστρικό ταξίδι" ή "αστρική προβολή". Έτσι έχει καθιερωθεί να ονομάζεται το "ταξίδεμα" σε άλλες διαστάσεις ή τόπους χρησιμοποιώντας ένα "πνευματικό ένδυμα", το αστρικό σώμα.
Οι υποστηρικτές των αστρικών ταξιδιών λένε ότι αυτά συνιστούν απλώς μια διαφορετική πραγματικότητα απ’ ότι έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε και ότι σε πολλές περιπτώσεις έχουν επαληθευθεί με στοιχεία. Από την άλλη μεριά, οι επικριτές των αστρικών ταξιδιών υποστηρίζουν ότι αυτό που ονομάζουμε αστρικό ταξίδι είναι αποτέλεσμα παραισθήσεων, φαντασιώσεων, παρενεργειών φαρμάκων και ναρκωτικών ουσιών, αποτέλεσμα καταστάσεων υπό πίεση και ότι δεν διαθέτουμε καμία σοβαρή επιστημονική απόδειξη. Εδώ θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό μεταξύ εκουσίων και ακουσίων μορφών αστρικών ταξιδιών. Έτσι οι κοντά στον θάνατο εμπειρίες (Ν.D.E) είναι οι περισσότερο γνωστές μορφές ακουσίων αστρικών ταξιδιών, εν αντιθέσει με τις εκούσιες μορφές όπου η έξοδος από το σώμα επιδιώκεται με την χρήση διαφόρων τεχνικών.

Δεν γνωρίζουμε αν η διαδικασία και τα αστρικά ταξίδια που περιγράφονται από πολλούς είναι αληθινά, αλλά για αυτό που είμαστε πεπεισμένοι είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που φυσικά ή ύστερα από εκπαίδευση μπορούν να προβάλουν τις ψυχικές - τηλεπαθητικές δυνατότητες τους πέρα από τον γνωστό κόσμο των πέντε αισθήσεων, να επισκεφθούν άλλα μέρη, διαστάσεις και κόσμους, χωρίς να απαιτείται η παρουσία του φυσικού σώματος. Για να περάσουμε όμως σε ευρύτερες και λεπτότερες δυνατότητες αντίληψης απαιτείται καθαρότητα του νου και αυτογνωσία αλλιώς θα κινδυνεύουμε πάντα να πέσουμε θύματα των επιτηδείων αλλά κυρίως των φαντασιώσεων μας.





Αστρική Προβολή και εμπειρίες


Η πραγματική αστρική προβολή είναι η προβολή της συνειδητότητάς μας σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης (ένα «στρώμα» του χωροχρόνου που ταλαντώνεται σε άλλη συχνότητα από τον φυσικό κόσμο). Τεχνικά, το αστρικό επίπεδο μπορεί να θεωρηθεί μια άλλη χωροχρονική διάσταση. Η συνήθεια του ανθρώπινου εγκεφάλου να λειτουργεί στις τρεις διαστάσεις του φυσικού κόσμου δυσχεραίνει την κατανόηση της φύσης αυτού του επιπέδου.

Το ίδιο το αστρικό επίπεδο (astral plane) περιέχει όλες τις σκέψεις, μνήμες, φαντασίες και όνειρα οποιουδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο αυτό (ή ακόμη και σε άλλυς κόσμους&). Αν ψάχνετε κάτι πιο απτό επιστημονικά, αναζητήστε την συνάφεια με την συλλογική μνήμη που εισήγαγε στη ψυχολογία ο Carl Young. Αν ψάχνετε κάτι πιο εύπεπτο μεταφυσικά, είναι η δεξαμενή σκέψεων που τροφοδοτεί τα προαισθήματα και την πρόγνωση (προ γνώση = γνώση που δεν εξηγείται από συμβατικές σχέσεις αιτίου - αιτιατού).

Αν και το αστρικό επίπεδο, για αυτόν που προβάλλεται αστρικά, μοιάζει πιο «στέρεο» και «υπαρκτό» από τον φυσικό κόσμο - εφόσον υπάρχει στην ίδια συχνότητα με το αστρικό του σώμα - στην πραγματικότητα είναι πιο ευμετάβλητο, καθώς μπορεί να αλλάξει από τη δύναμη της σκέψης και μόνο.

Το αστρικό επίπεδο φημολογείται ότι είναι γεμάτο από άλλες οντότητες που ενυπάρχουν μόνο σε αυτό, αλλά και από άλλους ταξιδιώτες του αστρικού επιπέδου. Επίσης, στο αστρικό επίπεδο δεν έχετε «σώμα», μιας και σ' αυτό το επίπεδο είστε μια σκεπτομορφή. Ο εγκέφαλος σας που επεξεργάζεται την αστρική σας εμπειρία προσπαθεί να επιβάλλει ένα σώμα που μοιάζει με το φυσικό σας - αυτό που έχει συνηθίσει σαν «σώμα» δηλαδή. Αυτό το αστρικό «σώμα» μπορεί να αλλάξει με την δύναμη της σκέψης και μόνο. Το τελευταίο συνεπάγεται την σύσταση προσοχής, καθώς στο αστρικό επίπεδο κανείς δεν ξέρει αν κάποια οντότητα απέναντί του είναι αυτό που φαίνεται ή μεταμορφώθηκε για να μας ξεγελάσει!

Καθώς προαναφέρθηκε, υπάρχουν πολλά επίπεδα ύπαρξης, πολλές κβαντικές χωροχρονικές διαστάσεις που συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Αν και υπάρχουν πολλά υποεπίπεδα και υποδιαιρέσεις, είναι γενικά αποδεκτή η ύπαρξη επτά επιπέδων (διαστάσεων) ύπαρξης. Με τη σειρά από χαμηλότερες προς υψηλότερες συχνότητες είναι τα : Φυσικό, Αστρικό, Πνευματικό, Βουδδικό, Ατμικό, Ανουπαντάκα, Αντι. Τα υψηλότερα από αυτά τα επίπεδα απαιτούν τεράστια αποθέματα πνευματικής ενέργειας για την κατάκτησή τους, μιας και σε αυτά κατοικούν οι πνευματικές οντότητες με τις μεγαλύτερες δυνάμεις (άγγελοι.

Το ταξίδι στις μεγαλύτερες διαστάσεις ονομάζεται συνοπτικά «Πνευματικό ταξίδι», μιας και σε αυτές τις διαστάσεις δεν έχουμε σώμα, με την όποια έννοια του, αλλά ταξιδεύει μόνο η συνειδητότητά μας.

Μια σημαντική αναφορά που πιστεύω ότι πρέπει να γίνει είναι τα Ακασικά Αρχεία, ένα υποεπίπεδο μεταξύ Αστρικού και Πνευματικού επιπέδου το οποίο βρίσκεται εκτός της κλασσικής ροής του χρόνου και το οποίο περιέχει όλα τα γεγονότα που έχουν συμβεί ή πρόκειται να συμβούν στο σύμπαν. Όλα τα περιεχόμενά του είναι κωδικοποιημένα, σαν τις προφητείες του Νοστράδαμου και συμβολικά. Τα σημαντικά γεγονότα που εμπεριέχουν υψηλά ποσά ενέργειας (π.χ. πόλεμοι) είναι τα πιο εύκολα αναγνωρίσιμα. Η επίσκεψη και κατανόηση των περιεχομένων των Ακασικών Αρχείων είναι κάτι το οποίο κατακτάται μετά από πολλή εξάσκηση και ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο είναι σε θέση να τα επισκεφτούν, πολλώ δε να τα εμηνεύσουν.

Θυμάστε τα όνειρα που βλέπατε πριν πολλά χρόνια, όταν διανύατε τα πρώτα βήματα της ζωής σας; Μιλάω για εκείνα τα όνειρα που βλέπατε όταν ήσαστε 5-6 χρονών. Αν απαντήσατε θετικά στην προηγούμενη ερώτηση, ίσως να θυμάστε και κάποια όνειρα στα οποία βλέπατε ότι ίπτασθε, βγαίνατε από το σώμα σας και βλέπατε τον κόσμο από ψηλά; Η προοπτική του να μην ήταν απλά όνειρα βγαλμένα από την φαντασία ενός παιδιού προκαλεί έναν ενδόμυχο και υποσυνείδητο φόβο στους ενήλικες που τους ωθεί να αποπέμψουν τέτοιες διηγήσεις ενός παιδιού ως αποκυήματα αυτής της παιδικής φαντασίας.

Στο αφιέρωμα της αστρικής προβολής που διαβάζετε θα σας παρουσιάσουμε επιχειρήματα που τεκμαίρουν ότι οι εμπειρίες εκτός σώματος είναι υπαρκτές και μάλιστα θα σας παρουσιάσουμε και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να τις επιτύχει συνειδητά.

Η πλέον συχνή περίπτωση αστρικής προβολής είναι η λεγόμενη εμπειρία εκτός σώματος (OBE - Out of Body Experience) η οποία πρόκειται για τον ακούσιο αποχωρισμό της συνειδητότητας ενός ατόμου και του φυσικού του σώματος ως απόρροια αναισθησίας ή ατυχήματος.

Τέτοια παραδείγματα είναι ένας ασθενής ο οποίος την ώρα της εγχείρησης ξαφνικά αποκτά συναίσθηση των όσων γίνονται γύρω του, ακούγοντας τους γιατρούς και βλέποντας την εγχείρηση (συμπεριλαμβανομένου και του σώματός του!) από ένα υπερυψωμένο σημείο. Εδώ η συνειδητότητα έφυγε μεν από το σώμα, παραμένει κοντά του δε. Το άτομο που βιώνει αυτήν την εμπειρία πιθανώς δεν έχει ξαναζήσει κάτι παρόμοιο και δεν μπορεί να πει στο αστρικό του σώμα που να πάει - έτσι το αστρικό σώμα (συνειδητότητα) παραμένει αναγκαστικά κοντά στο φυσικό σώμα.

Αλλο παράδειγμα είναι όταν απόρροια ατυχήματος το αστρικό σώμα εγκαταλείπει βεβιασμένα το φυσικό. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μετά από ένα βίαιο τροχαίο (π.χ. ποδηλατικό ατύχημα) το φυσικό σώμα - και ενώ ήταν εν κινήσει με μεγάλη ταχύτητα - σταματάει απότομα, το αστρικό σώμα συνεχίζει να κινείται στην ίδια φορά που κινιόταν το φυσικό σώμα. Ο γραφών είχε προσωπική εμπειρία αυτού του είδους και μπορεί να τεκμηριώσει εμπειρικά την ευστάθειά της.

Σε καθεμία από τις προαναφερθείσες περιπτώσεις η εγκατάλειψη του φυσικού σώματος έγινε ακούσια και το φυσικό σώμα δεν γνωρίζει την διάρκεια της εμπειρίας.

Αν και συχνά συγχέεται με την επιθανάτια εμπειρία (NDE - Near death experience), η εμπειρία εκτός σώματος είναι ακίνδυνη - αλλά βεβαίως συγκλονιστική, ή ακόμα και τρομακτική - και το αστρικό σώμα θα επιστρέψει στο φυσικό σώμα, συνήθως μετά από την κίνηση του τελευταίου.