Ο Κρόνος είναι ο έκτος πλανήτης από τον Ήλιο και ο
δεύτερος μεγαλύτερος του Ηλιακού Συστήματος μετά το Δία, με διάμετρο
στον ισημερινό του 120.660 χιλιόμετρα. Για αιώνες τον θεωρούσαν τον
τελευταίο (εξώτατο) πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος, καθώς είναι γνωστός
από την αρχαιότητα. Πολλά από αυτά που σήμερα γνωρίζουμε για τον πλανήτη
και τους δορυφόρους του, μας έγιναν γνωστά από την εξερεύνηση των
Βόγιατζερ 1 και 2 το 1980-81. Από το 2004, η διαστημοσυσκευή Cassini
βρίσκεται σε τροχιά γύρω απ' τον πλανήτη, μελετώντας τον διεξοδικά.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]Ο Κρόνος ανήκει στους λεγόμενους γίγαντες αερίων, στους εξωτερικούς
δηλαδή πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος που αποτελούνται από ένα μικρό
βραχώδη πυρήνα (στο μέγεθος της Γης περίπου) που σκεπάζεται από
τεράστιες μάζες αερίων. Παρά το μέγεθός του, παραπλήσιο του Δία, η
πυκνότητά του είναι χαμηλότερη από αυτή του Δία αλλά και από αυτή του
νερού· αν υπήρχε μια δεξαμενή με νερό που να τον χωρούσε, θα επέπλεε
μέσα σε αυτή. Όπως και ο Δίας, έτσι και ο Κρόνος ακτινοβολεί περισσότερη
ενέργεια από αυτή που παίρνει από τον Ήλιο. Το φαινόμενο αυτό πιθανώς
οφείλεται στις κινήσεις του υδρογόνου και του ήλιου στο εσωτερικό του.
Κάθε τριάντα χρόνια μια μεγάλη καταιγίδα, γνωστή με το όνομα Μεγάλη
Λευκή Κηλίδα, καλύπτει ένα μέρος της επιφάνειάς του.
Ο Κρόνος είναι εμφανώς συμπιεσμένος στους πόλους και αυτό οφείλεται στην
πολύ γρήγορη περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον άξονά του. Η
περιστροφή των αερίων που σκεπάζουν τον πλανήτη δεν γίνεται ομοιόμορφα. Η
περιστροφή των περιοχών στον ισημερινό διαρκεί 10 ώρες και 14 λεπτά και
αυτή των υπόλοιπων περιοχών 10 ώρες και 39 λεπτά. Η ατμόσφαιρά του
αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και σε ελάχιστες ποσότητες ήλιο και
μεθάνιο.
Μια πλήρης περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον Ήλιο, δηλαδή ένα Κρόνιο
έτος, διαρκεί 29,5 χρόνια.
Έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη 62 δορυφόρων[1] διαφόρων μεγεθών σε τροχιά
γύρω από τον Κρόνο, 52 από τους οποίους έχουν λάβει ονόματα. Ο
μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο Τιτάνας που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος
δορυφόρος στο Ηλιακό Σύστημα και ο μοναδικός με πυκνή ατμόσφαιρα
(αποτελούμενη από υδρογονάνθρακες και άζωτο). Είναι μεγαλύτερος και από
τον πλανήτη Ερμή.
Ονόματα μερικών από τους υπόλοιπους δορυφόρους είναι: Μίμας, Εγκέλαδος,
Τηθύς, Διώνη, Ρέα, Υπερίων, Ιαπετός, Φοίβη, Ιανός, Επιμηθέας, Ελένη,
Τελεστώ, Καλυψώ, Άτλας, Προμηθέας, Πανδώρα, Πάνας, Μεθώνη, Παλλήνη,
Ανθή, Πολυδεύκης, Αιγαίων, Υμίρ, Παάλιακ, Τάρβος, Κίβιουκ, Αλμπιόριξ,
Ερριάπους, Σίαρνακ, Kάρι, Σκολλ, Τζάρνσαξα, Γκρέιπ, Αιγαίων και ο
νεοανακαλυφθέντας δορυφόρος S/2009 S 1.
Οι
δακτύλιοι του ΚρονουΟι εντυπωσιακοί δακτύλιοι γύρω από τον Κρόνο, τον κάνουν έναν από τους
ομορφότερους πλανήτες. Παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τον Γαλιλαίο, ο
οποίος, μη μπορώντας να εξηγήσει αυτό που έβλεπε, καθώς και το φαινόμενο
της "εξαφάνισης" των δακτυλίων ανά περιόδους, νόμισε ότι επρόκειτο για
τρία σώματα. Το φαινόμενο της "εξαφάνισης" εξήγησε το 1666 ο Ολλανδός
αστρονόμος Κρίστιαν Χόυχενς, που εξήγησε ότι οι δακτύλιοι έμοιαζαν να
εξαφανίζονται κάθε φορά που το επίπεδο πάνω στο οποίο βρίσκονται
συνέπιπτε με το επίπεδο της παρατήρησής τους από τη Γη. Ο Χόυχενς ήταν
επίσης ο πρώτος που εισήγαγε την υπόθεση πως οι δακτύλιοι δεν ήταν όλα
στερεά σώματα αλλά αποτελούνταν από μικρότερα σώματα σε περιστροφή γύρω
από τον πλανήτη.
Οι δακτύλιοι χωρίζονται σε πολλές περιοχές με κενά ανάμεσά τους
λαμβάνοντας ονόματα γράμματα του λατινικού αλφαβήτου ξεκινώντας με τον
εγγύτερο Α. Οι πιο εμφανείς (σε πλάτος) εξ αυτών είναι οι δακτύλιοι Α
και Β που είναι οι πιο φωτεινοί και ο δακτύλιος C που είναι πιο αχνός.
Το γνωστότερο κενό μεταξύ των δακτυλίων είναι το χάσμα Κασσίνι που
χωρίζει τον Α από τον Β δακτύλιο. Το ανακάλυψε ο Τζιοβάννι Κασσίνι τo
1675 από τον οποίο και έλαβε το όνομά του. Το 1837 ο αστρονόμος Γιόχαν
Ένκε, παρατήρησε ένα μικρότερο κενό στη μέση περίπου του δακτυλίου A
όπου και αυτό πήρε το όνομά του (χάσμα Ένκε). Ο "Ε" δακτύλιος του Κρόνου
αποτελείται από υλικό -πάγο νερού και οργανικές ενώσεις- που
εκτινάσσεται από τον δορυφόρο Εγκέλαδο με τη μορφή πιδάκων.
Ο μεγαλύτερος δακτύλιος του Κρόνου ανακαλύφθηκε το 2009 από το
τηλεσκόπιο Spitzer της NASA. Η μέγιστη διάμετρός του είναι 20 φορές η
διάμετρος του Κρόνου. Απέχει από τον πλανήτη σχεδόν 6 εκατομμύρια
χιλιόμετρα ενώ εκτείνεται προς τα έξω άλλα 12 εκατομμύρια χιλιόμετρα.
Είναι διάχυτος, καθώς αποτελείται κατά κύριο λόγο από σωματίδια σκόνης
και πάγου, και δεν διακρίνεται στο ορατό φως, εκπέμπει όμως υπέρυθρη
ακτινοβολία. Ο δακτύλιος βρίσκεται στην περιοχή που κινείται ένας από
τους πιο απομακρυσμένους δορυφόρους του Κρόνου, η Φοίβη. Ο δακτύλιος
δημιουργήθηκε από υλικό του δορυφόρου, ενώ θεωρείται υπεύθυνος και για
την μαύρη κηλίδα του δορυφόρου Ιαπετού.[2][3]
Η προέλευση των δακτυλίων δεν είναι πλήρως γνωστή. Πιστεύεται ότι
δημιουργήθηκαν από μεγάλους δορυφόρους (φεγγάρια) που περιστρέφονταν
γύρω από τον πλανήτη και θρυμματίστηκαν από την πρόσκρουσή τους με
κομήτες και μετεωροειδείς. Η σύνθεση των δακτυλίων αφορά κυρίως
σημαντικές ποσότητες πάγου νερού. Κομμάτια πάγου δείχνουν να
περιστρέφονται μαζί με θραύσματα μετάλλων, κόκκους σκόνης και κομμάτια
βράχων.
Τελευταία έχει παρατηρηθεί ότι οι δακτύλιοι είναι σχετικά ασταθείς στην
πυκνότητα και την περιστροφή τους, κι αυτό σημαίνει αφενός ότι
δημιουργήθηκαν σχετικά «πρόσφατα» (μιλώντας με αστρονομικές χρονικές
κλίμακες) και αφετέρου ότι κάποια στιγμή θα διαλυθούν.
Σύμφωνα με τις τελευταίες παρατηρήσεις του Κασσίνι συμπεραίνεται πως οι
συχνές αλλαγές που παρατηρούνται στη μορφολογία του δακτυλίου F του
Κρόνου, οποίος βρίσκεται περί τα 3.400 χλμ πέρα από τον δακτύλιο Α,
οφείλονται στη βαρυτική έλξη που ασκούν σε αυτόν τα "περαστικά" φεγγάρια
Πανδώρα και Προμηθέας, που περιφέρονται στην ίδια απόσταση με τον
δακτύλιο, και είναι υπεύθυνα για τη διατήρηση της συνοχής του. Ακόμα
παρατηρήσεις που έγιναν πρόσφατα κατά τη διάρκεια της ισημερίας του
Κρόνου, οπότε το επίπεδο των δακτυλίων ευυγραμμίστηκε με τον ήλιο,
δείχνουν πως, καθώς περνούν δίπλα από τους δακτύλιους, τα φεγγάρια
παρασέρνουν υλικό πάνω από το επίπεδο του δακτυλίου, έως και σε ύψος
μερικών χιλιομέτρων.
ΕξερεύνησηΟι περισσότερες σύγχρονες παρατηρήσεις του πλανήτη Κρόνου γίνονται από
τη διαστημοσυσκευή Κασσίνι, που από το 2004 βρίσκεται σε τροχιά γύρω από
τον Κρόνο και εξερευνά αυτόν και τους δορυφόρους του.
Η πρώτη διαστημοσυσκευή που πλησίασε τον Κρόνο ήταν το Πάιονηρ 11, το
1979. Μετέδωσε εντυπωσιακές φωτογραφίες των δακτυλίων, παρατήρησε τη
μαγνητόσφαιρα του πλανήτη και ανακάλυψε μερικούς μικρούς δορυφόρους.
Το σύστημα του Κρόνου εξερευνήθηκε επίσης από τις δίδυμες
διαστημοσυσκευές Βόγιατζερ 1 και Βόγιατζερ 2, το Νοέμβρη του 1980 και
τον Αύγουστο του 1981, αντίστοιχα. Ο Βόγιατζερ 1 παρατήρησε κυρίως το
δορυφόρο Τιτάνα, που συγκέντρωνε το ενδιαφέρον των επιστημόνων ως ο
μόνος δορυφόρος του ηλιακού συστήματος με ατμόσφαιρα. Διαπιστώθηκε όμως
ότι τίποτα δεν ήταν ορατό κάτω από την πυκνή του ατμόσφαιρα, και στη
συνέχεια αλλάζοντας πορεία η διαστημοσυσκευή κατευθύνθηκε έξω από το
ηλιακό σύστημα. Ο Βόγιατζερ 2 παρατήρησε και τους υπόλοιπους δορυφόρους,
καθώς και τον ίδιο τον πλανήτη, και συνέχισε για τον πλανήτη Ουρανό.
Αστρολογία[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]Στην αστρολογία ο Κρόνος είναι κυβερνήτης του Αιγόκερου και
συγκυβερνήτης του Υδροχόου.
