Μετενσάρκωση.

όρος Μετενσάρκωση
από την ετυμολογία του σημαίνει επανειλημμένη είσοδος της ψυχής που
είναι
αιώνια, σε ένα σαρκικό ή φυσικό περικάλυμμα το οποίο είναι
προσωρινό. Έτσι
μπορούμε να έχουμε περισσότερες από μια διαδοχικές υπάρξεις.
Η διδασκαλία της Μετενσάρκωσης διατυπώθηκε άριστα από τον Κρίσνα
καθώς μιλάει
στον Αρζούνα για το θέμα αυτό, στο βιβλίο "Μπαγκαβάτ Γκιτά"[/size]

Είπαν
οι
σοφοί, φθαρτά είναι τα σώματα και μόνο
Η ψυχή τους είναι άφθαρτη και αμέτρητη
Που ανθρώπου νους δεν νοιώθει
Γιατί αυτή είναι απεριόριστη.

Και
εκείνος
που νομίζει πως σκοτώνει η ψυχή
και ο άλλος που πιστεύει πως σκοτώνεται αυτή
και οι δύο τίποτε δεν ξέρουν
γιατί η άφθαρτη ψυχή ούτε φθείρεται ούτε φθείρει

Δεν
γεννιέται
δεν πεθαίνει ούτε και ξαναγεννιέται
Μια που δεν γεννήθηκε ποτέ.
Είναι αγέννητη και αρχαία και παντοτινή και αιώνια
Κι ούτε ποτέ λιγοστεύει, ούτε και μπορεί να αλλάξει,
Ούτε αν σκοτωθεί το σώμα, χάνεται κι αυτή μαζί τυ.

Την
ψυχή
όποιος πιστεύει πως είναι άφθαρτη και αιώνια,
Πως ποτέ δεν γεννηθεί, ούτε και άλλαξε ποτέ,
Πως μπορεί πια να νομίζει πως αυτός θα τη σκοτώσει
Η πως θα σταθεί αιτία του χαμού μιανής ψυχής.

Όπως
κάθε
άνθρωπος αφήνει
τα φορέματα του τα παλιά
για να πάρει άλλα καινούργια
Έτσι και η ψυχή πετάει τα παλιά τα σώματα της
Και άλλα ντύνεται καινούργια,

Την
ψυχή
σπαθί δεν κόβει, ούτε φωτιά την καίει.
Νερό δεν την μαλακώνει, ούτε την ξεραίνει αγέρας,
Για αυτό τη λένε άκοπτη, άκαφτη και αμαλάκωτη,
Αμάραντη και αχάλαστη, και ολούθε πως περνάει
Άναρχη και αμετάβλητη,
Αόρατη, ανείπωτη, απάτητη
Τέτοια σαν ξέρεις την ψυχή δεν πρέπει να λυπάσαι"

Η
Μετενσάρκωση
είναι μια διδασκαλία που εμφανίζεται στη φιλοσοφική σκέψη πολλών
θρησκειών,
όπως στον Μανιχαϊσμό, στον Γνωστικισμό, Βουδισμό, Ταοϊσμό και
γενικότερα στην
Κίνα, στην Ινδία στην Αίγυπτο και στην Ιαπωνία. Επίσης σε μερικές
παλιές θρησκείες
της Λεκάνης της Μεσογείου όπως στον Ορφισμό κλπ Αν μελετήσουμε βαθιά
στο χρόνο
θα δούμε ότι η θεωρία της Μετενσάρκωσης αγκαλιάζει για μερικές
χιλιάδες χρόνια
την ανθρώπινη φυλή, κάνοντας μια κοιλιά για λίγα χρόνια, στα πλαίσια
κυρίως
της Ευρώπης όπου η θεωρία της μετενσάρκωσης αποκοιμήθηκε. Τα σημάδια
των καιρών
δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο κλείσιμο αυτής της κοιλιάς.

Στους
αρχαίους
Έλληνες ο Ορφισμός υποστήριζε ότι μια προϋπάρχουσα ψυχή επιβιώνει
του σωματικού
θανάτου και μετενσαρκώνεται αργότερα στο σώμα κάποιου ανθρώπου.
Υποστηρίζει
ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες ενσαρκώσεις έως ότου η ψυχή δεν θα
χρειαστεί πλέον
να ξαναενσαρκωθεί καθώς θα ενωθεί με την παλαιότερη καθαρή της
κατάσταση.



Ο
Πλάτων
που έζησε τον 4ο -5ο αιώνα πίστευε στην αθανασία της ψυχής επίσης
θεωρώντας
ότι αυτή μετέχει σε επαναλαμβανόμενες ενσαρκώσεις.


Στην
αρχαία
Αίγυπτο επίσης η προσωρινότητα του σώματος και ταυτόχρονα η αθανασία
της ψυχής
ήταν κάτι δεδομένο. Στην Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών αναφέρεται
αναλυτικά
το ταξίδι της ψυχής.


Στον
Ινδουισμό
η διαδικασία γέννησης του θανάτου και της επαναγέννησης πιστεύεται
ότι δεν
έχει τέλος παρά μόνο όταν κάποιος καταφέρει να κατακτήσει τη "μόκσα"

(σωτηρία) μέσω της συνειδητοποίησης της αλήθειας. Και η αλήθεια αυτή
που πρέπει
να συνειδητοποιήσει μόνος του ο άνθρωπος είναι ότι η ατομική ψυχή
(Ατμαν)
και η απόλυτη ψυχή (Βράχμαν) ταυτίζονται. Όποιος βιώσει αυτή τη
αλήθεια ξεφεύγει
από το κύκλο των γεννήσεων (Σαμσάρα).


Στον
Ζαινισμό,
πιστεύεται ότι το κάρμα των παλιών ενσαρκώσεων που δεν έχει
εξαντληθεί προσκολλάται
σε αυτό των νέων ενσαρκώσεων και η ψυχή μπορεί να απελευθερωθεί από
αυτό μέσω
θρησκευτικών επιταγών και ειδικά μέσω της "Αχίμσα" (Μη βία).


Στο
Βουδισμό
στηρίζονται στη διδασκαλία της μετενσάρκωση. Η λύση που δίνεται
είναι να κερδίσει
κανείς την κατάσταση της πλήρους ισορροπία, μέσω πειθαρχίας και
διαλογισμού,
μπορεί κανείς να απελευθερωθεί από τις γεννήσεις και τους θανάτους
και να
φτάσει στη Νιρβάνα, στην κατάσταση δηλ. της απόσβεσης των επιθυμιών.

Σε Ιερό τους Βιβλίο το "Μπράντο Τοντόλ" (ή αλλιώς Θιβετανική Βίβλος
των Νεκρών) αναφέρεται η προσωρινότητα της προσωπικότητας , δίνονται
μάλιστα
και συμβουλές έτσι ώστε να ταξιδέψει καλύτερα ο νεκρός από αυτούς
τους κόσμους.


Στο
Σιχισμό
διδάσκεται η Μετενσάρκωση σαν δόγμα, όμως επιπλέον πιστεύεται ότι
στην έσχατη
κρίση η οποία θα υπάρξει κάποια στιγμή οι ψυχές όπου κι αν
βρίσκονται (ενσαρκωμένες
ή μη) θα απορροφηθούν από τον Θεό.


Η μετενσάρκωση είναι μια θεωρία η οποία στηρίχθηκε από πολλές
θρησκείες και
Φιλοσοφικά συστήματα και ακόμη από πολλούς διακεκριμένους ερευνητές.
Αξίζει
τον κόπο να ασχοληθούμε λοιπόν με μια θεωρία, η οποία έχει
απασχολήσει τόσο
εξαιρετικά μυαλά, στην οποία πίστεψαν και βασίστηκαν τόσοι πολλοί
πιστοί στα
βάθη του χρόνου.


Είναι
σημαντικό
να τονίσουμε ότι στη Δύση τον τελευταίο αιώνα άρχισε πάλι να
μελετάται ευρέως
η θεωρία της Μετενσάρκωση, και συνεχώς να κερδίζει έδαφος. Είναι
γεγονός ότι
στη μεσαιωνική εποχή η Ευρώπη δεν παρουσίαζε έδαφος κατάλληλο για να
διατηρηθεί
και να ανθίσει μια ιδέα φιλοσοφική και ακτινοβόλα όπως η
μετενσάρκωση. Στην
Ανατολή όμως όπου, στην εποχή που η Ευρώπη ήταν βαρβαρική υπήρχε
ένας εκλεπτυσμένος
πολιτισμός, υπήρχαν φιλόσοφοι και ποιητές σε έξαρση, την ίδια εποχή
που στην
Δύση επικρατούσε βαθιά αμάθεια. Βασίλευε απόλυτα η διδασκαλία της
μετενσάρκωσης,
και στη λεπτή μεταφυσική των Βραχμάνων και στην ευγενική ιδεολογία
του Βούδα
.


Ένα
φυσικό
γεγονός μπορεί να μείνει άγνωστο για ένα διάστημα σε κάποιο μέρος
του κόσμου
αλλά δεν μπορεί να καταστραφεί εντελώς, κάποια στιγμή θα επανέλθει,
και αυτό
άρχισε να διαφαίνεται καθαρά τον τελευταίο αιώνα, μας λέει η
Μπέζαντ.


Η
Ιστορία
μας διδάσκει ότι πάντα οι μεγάλες θρησκείες της Ανατολής θεωρούσαν
τη διδασκαλία
της Μετενσάρκωσης σαν βασικό δόγμα. Στις Ινδίες όπως και στην
Αίγυπτο για
παράδειγμα η μετενσάρκωση ήταν η ρίζα της ηθικής.


Ο Γκουρού
Νάνακ (Σιχισμός) λέει:
"Ο άνθρωπος μπαίνει μέσα σε μια ύπαρξη, η οποία αξιολογείται με τον
ίδιο
τρόπο αρνητικά και θετικά ….. αρνητικά αξιολογείται μέσω του κάρμα
(νόμος
της δράσης και της αντίδρασης) το οποίο προέρχεται από τις δράσεις
των προηγούμενων
ζωών μας, και αυτές μας οδηγούν σε μια επανενσάρκωση …."


Στην
Ινδία κάτω από την Βουδιστική διδασκαλία:
Η κοινή πεποίθηση των ινδών είναι ότι ο άνθρωπος ξαναγεννιέται και
υφίσταται
τις συνέπειες των καλών και των κακών του πράξεων από τις
προηγούμενες ενσαρκώσεις.
Αυτή η θέση είναι τόσο ακλόνητη που και ένας Βούδας δεν θα μπορούσε
να την
κλονίσει. Η θεωρία ότι κάθε πράξη φέρνει πίσω της μια αντίδραση είτε
σε τούτε
είτε στην επόμενη ζωή είναι μια Βουδιστική θέση.


Στην

Κίνα επίσης:
Πίστευαν για τον Λάο Τσε (μεγάλος διδάσκαλος και ιδρυτής του
Ταοισμού) ότι
στις προηγούμενες ζωές του ήταν δάσκαλος όλων των σοφών ανθρώπων -
ηγεμόνων
της αρχαιότητας. Θεωρούν επομένως και αυτή δεδομένη την ύπαρξη άλλων
ζωών.


Από
τους
Εβραίους την παραδέχονται οι Φαρισαίοι (ο Ιωσήφ (Antig XVIII I &
3) λέει
ότι ο ενάρετος "θα μπορεί να αναστηθεί και να ζήσει και πάλι").

Το Ζοχάρ θεωρεί ότι "όλες οι ψυχές είναι υποκείμενες στην ανακύκλωση

- μετεμψύχωση, αλλά οι άνθρωποι δεν ξέρουν τις οδούς (τις προθέσεις)
του Κυρίου,
και αυτό είναι ευτύχημα. …"


Ονομαστοί

πατέρες της Εκκλησίας δίδαξαν την μετενσάρκωση . Ο Ρουφίνος δηλώνει
ότι οι
πρώτοι πατέρες της Εκκλησίες πίστευαν γενικά στη μετενσάρκωση,
ενδεικτικά
μπορούμε να αναφέρουμε τον Ωριγένη και τον Μποναβεντούρα .


Οι
Γνωστικοί
και οι Νεοπλατωνικοί την θεωρούσαν αναπόσπαστο μέρος της διδασκαλίας
τους.
Ο Πυθαγόρας συνήθιζε να μιλάει για την εαυτό του με τον παρακάτω
τρόπο "
Κάποτε είχα υπάρξει σαν Εύφορβος και τραυματίστηκα από τον Μενέλαο
στην άλωση
της Τροίας και πέθανα. Σε εκείνη τη ζωή συνήθιζε να λέει ότι πριν
ήταν ο Αιθαλίδης
και είχε λάβει σαν δώρο από τον Ερμή την μνήμη των ενσαρκώσεων
του…."
(Η ζωή του Πυθαγόρα, Διογένης Λαέρτιος)


Ο
Απουλήιος
που έζησε τον 2ο αιώνα έλεγε "η ανθρώπινη ψυχή είναι ένας αθάνατος
θεός.
Η ψυχή γεννιέται σε τούτο το κόσμο, αφήνοντας τη ψυχή του κόσμου
όπου προϋπήρχε.
Έτσι οι θεοί που βλέπουν όλες τις διαδοχικές ενσαρκώσεις ξεχωριστές
και σαν
σύνολο τιμωρούν αυτή μερικές φορές για αμαρτίες που διέπραξε κάποιος
σε παλιότερη
ζωή" (Ο Θεός του Σωκράτη)


Ο
Βιργίλιος
(70-19π.χ.) έλεγε "όλες αυτές οι ψυχές μετά την πάροδο χιλιάδων
χρόνων
συγκεντρώνονται από τις πιο θεϊκές σε σειρά στον Ληθαίο ποταμό….
Έτσι με αυτό
τον τρόπο ξεχνούν την προηγούμενη ζωή και ξαναεπισκέπτονται την
βασιλεία των
ουρανών επιθυμώντας να ξαναγυρίσουν σε ζώντα σώματα" (Αινειάδα)
Μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Παράκελσος ο Μπέμε ο Σβέτεμποργκ την
παραδέχθηκαν.
Επίσης στην Ιταλία ο Μπρούνο και ο Καμπανέλα. Τα φιλοσοφικά
συστήματα του
Καντ και του Σέλινγκ έχουν κοινά σημεία με αυτήν.

Ο
Έλμοντ
ο νεώτερος στο βιβλίο του "De revolutione animarum" αναφέρει
διακόσια
προβλήματα και όλα τα επιχηρήματα που μπορεί να επικαλεστεί κανείς
για την
υποστήριξη της ιδέας της Μετενσάρκωσης, σύμφωνα με τις Ιουδαϊκές
δοξασίες.
Από τους Άγγλους διανοητές οι Πλατωνικοί του Κέμπριτζ την
υποστήριξαν με μεγάλη
ζωηρότητα και επιστημονικότητα. Ο Ερρίκος Μουρ ήταν ο λαμπρότερος
υπερασπιστής
της.

Για
τον Κόντγουορθ
και τον Χιούμ η μετενσάρκωση είναι η λογικότερη θεωρία της
αθανασίας. Ο Γκλαίνβιλ,
ο Φουριέ και ο Λερού την μνημονεύουν. Το βιβλίο του Ανδρέα Πετσάνι
διαπραγματεύεται
το σύστημα της μετενσάρκωσης με βασική την ιδέα του καθαρμού του
Ρωμαϊκού
καθολικισμού. Ο Φίχτε ο Έρντερ και ο Λέσσιγκ πιστεύουν ότι η θεωρία
λύνει
προβλήματα, άλυτα χωρίς αυτήν.


Ο
Frederick
the Great (1712-1786) είπε πριν τον θάνατο του:" Ξέρω ότι σε λίγο θα

σβήσω από την επίγεια ζωή. Είμαι πεπεισμένος ότι τίποτε στη φύση δεν
μπορεί
να χαθεί. Ίσως να μην είμαι βασιλιάς στην επόμενη ζωή μου, τόσο το
καλύτερο.
Θα ζω ωστόσο μια δραστήρια ζωή.


Ο
Βάγκνερ
(1813-1883) στην πρωτότυπη όπερα του Rienzi που έγραψε και συνέθεσε
όταν ήταν
25 ετών ο Ρωμαίος που πεθαίνει λέει: "Κουρέλια, νομίζετε ότι με
καταστρέψατε;
Τώρα ακούστε τις τελευταίες μου λέξεις. Όσο καιρό της Ρώμης οι επτά
λόφοι
υπάρχουν, όσο καιρό η αιώνια πόλη δεν χάνεται, θα δείτε τον RIENZI
να επιστρέφει
ξανά".


Ο
Victor
Hugo (1802-1885) είπε: "Είμαι μια ψυχή . Ξέρω καλά ότι αυτό που θα
αφήσω
στον τάφο δεν είναι ο εαυτός μου. Αυτό που είναι ο εαυτός μου θα
πάει κάπου
αλλού. Γη δε είσαι η άβυσσος μου ….. όλη η δημιουργία είναι μια
συνεχής ανάβαση,
από ζώο σε άνθρωπο, από άνθρωπο σε θεό. Να αφαιρέσουμε από πάνω μας
όλο και
περισσότερο την ύλη, και να ντυνόμαστε όλο και περισσότερο με
πνεύμα, αυτό
είναι ο Νόμος. Κάθε φορά που πεθαίνουμε κερδίζουμε περισσότερη ζωή."

Από την Αυτοβιογραφία του.


Ο
Henry Ford
(1863-1947) σε συνέντευξη του από τον G.Viereck, San Frandisco:
Examiner 26
Αυγούστου. Αποδέχθηκα την θεωρία της Μετενσάρκωσης όταν ήμουν 26
ετών…. Η
θρησκεία δεν μου πρόσφερε τίποτε ως προς αυτό το σημείο……..ανακάλυψα
ότι ο
χρόνος δεν ήταν πια περιορισμένος , δεν ήμουν πια σκλάβος του
ρολογιού. ….
Η ανακάλυψη της Μετενσάρκωσης έβαλε το μυαλό μου σε ηρεμία. Θα ήθελα
να μεταδώσω
στον κόσμο την ηρεμία που δίνει η ιδέα μιας μακράς ζωής. Η εξυπνάδα
είναι
εμπειρία. Μερικοί νομίζουν ότι είναι δώρο ή ταλέντο αλλά είναι
καρπός μια
μακράς εμπειρίας σε πολλές ζωές. Μερικοί είναι μεγαλύτερες ψυχές από
άλλους
κι έτσι γνωρίζουν περισσότερα".


Έχει
λοιπόν
όπως βλέπετε η θεωρία της Μετενσάρκωσης διεισδύσει στη Δύση και
κορυφώνεται
βαθμιαία στις συνειδήσεις του κόσμου. Ας θεωρήσουμε ότι αυτό που
είναι γεγονός
για πολλές χιλιάδες κόσμο στη Δύση έχει αρχίσει να γίνεται μια πολύ
σοβαρή
υπόθεση.

Ανατρέχοντας στα έργα των αρχαίων Καμπαλιστών και Μεσαιωνικών Ερμητικών Φιλοσόφων, συναντούμε την φράση "Ο Μικρόκοσμος του Μακρόκοσμου" συνεχώς σχετιζόμενη με τον άνθρωπο. Αυτοί οι πνευματικοί επιστήμονες συνέλαβαν την έννοια του ανθρώπου ως έναν μικρότερο κόσμο, διαμορφωμένο ως μικρογραφία ακριβώς πάνω στις οριακές γραμμές του ευρύτερου κόσμου, του Σύμπαντος, του Μακρόκοσμου. Επιπλέον αποφάνθηκαν ότι "Εκείνο το οποίο βρίσκεται επάνω, είναι όμοιο προς εκείνο το οποίο βρίσκεται κάτω". Συνεπώς, οι νόμοι τους οποίους συναντάμε και γνωρίζουμε να λειτουργούν στο Σύμπαν, αντιστοίχως πρέπει να λειτουργούν και στον άνθρωπο. Ως εκ τούτου, εξετάζοντας σε πρώτη φάση το θέμα της Μετενσάρκωσης, ας ερευνήσουμε τον κόσμο γύρω μας και ας προσπαθήσουμε να τον θέσουμε επί της βάσης ενός νόμου, ο οποίος έχει παρατηρηθεί ότι κυριαρχεί στον Κόσμο - το Μέγα Νόμο της Περιοδικότητας. Η Απόκρυφη Φιλοσοφία διατυπώνει το αξίωμα της Αιωνιότητος της Δημιουργίας στο σύνολό της, σαν απεραντοσύνη που είναι, σα χώρος και περιοδικά, "παιδική χαρά" για αναρίθμητα σύμπαντα, τα οποία ακατάπαυστα εκδηλώνονται και χάνονται. Είναι αναμφισβήτητη η καθολικότητα αυτού του Νόμου της περιοδικότητας (ή των κύκλων), της άμπωτης και της πλημμυρίδας, το τήκε και πήγνυε των αλχημιστών, τα οποία η φυσική επιστήμη έχει καταγράψει σε όλα τα μέρη της φύσης με παραλλαγές όπως: μέρα και νύχτα, ζωή και θάνατος, ύπνος και εγρήγορση, καλοκαίρι και χειμώνας, τα οποία είναι συνηθισμένα γεγονότα, τόσο απόλυτα Καθολικά και χωρίς εξαίρεση, που είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι μέσα σε αυτά βλέπουμε έναν από τους ολότελα θεμελιώδεις νόμους της Δημιουργίας κι ότι αυτές οι δύο εκδηλώσεις είναι οι αιώνιες κοσμικές κατευθύνσεις.



Η γη μας, κατά τη διάρκεια της άνοιξης, αποβάλλει τη λευκή κουβέρτα του χιονιού και είναι σα να αναδύεται από την περίοδο της ανάπαυσης - το χειμερία της νάρκη. Όλες οι δραστηριότητες πασχίζουν να γεννήσουν νέα ζωή παντού. Ο χρόνος περνά. Οι σπόροι και η βλάστηση ωριμάζουν και δίνουν καρπούς και ξανά, το φορτωμένο καλοκαίρι αχνοσβήνει σταδιακά στη σιωπή και την αδράνεια του χειμώνα. Και πάλι, το χιονισμένο κάλυμμα τυλίγει τη γη, αλλά ο ύπνος της δεν είναι αιώνιος, θα ξανα-ξυπνήσει με την ωδή της νέας άνοιξης, η οποία θα σηματοδοτεί για εκείνη μία μικρή περαιτέρω πρόοδο με την πάροδο του χρόνου. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή του ανθρώπου. Είναι πιθανό αυτός ο νόμος, ο τόσο απόλυτα παγκόσμιος, τόσο κοσμικός ως προς την σφαίρα επιρροής του, να μην έχει ισχύ στη ζωή του Άνθρώπου; Θα ξυπνάει άραγε η γη κάθε χρόνο από τη χειμερία της νάρκη; Θα ζήσουν ξανά τα δέντρα και τα λουλούδια; Θα συνεχίσουν να ισχύουν όλα αυτά τα παραδείγματα που ακολουθούν αυτό το μέγα νόμο και ο άνθρωπος θα πεθάνει; Είναι ασύλληπτο και αδύνατο. Δεν μπορεί να συμβαίνει. Ο ίδιος νόμος, ο οποίος ωθεί το φυτό στην εγρήγορση και το προκαλεί να επ-αναπτυχθεί, θα ξυπνήσει το ανθρώπινο ον για νέες εμπειρίες με απώτερο σκοπό την τελείωση. Ως εκ τούτου, υπό την επίδραση του ίδιου Παγκόσμιου και συνεπώς, Πνευματικού Νόμου της Περιοδικότητας, ο οποίος λειτουργεί επί και δια μέσου του ανθρώπου, πιστά ακολουθεί τα ίδια στάδια της ύπαρξης, Γέννηση, Νεότητα, Ωριμότητα, Κατάπτωση και Θάνατος, για να ακολουθήσει πάλι Γέννηση, να διαμορφωθεί με καλύτερους σκοπούς, ίσως, απ' όσο μπόρεσε στην παλαιότερη φάση.



"Εάν ένας άνθρωπος πεθάνει, θα ζήσει πάλι; Όλες τις μέρες του καθορισμένου χρόνου μου, θα περιμένω μέχρι να έλθει η μεταβολή μου;" Αυτή η έκκληση είχε διατυπωθεί από τον Προφήτη Ιώβ της Παλαιάς Θρησκείας και αυτή καθ' αυτή η κραυγή του "Εάν ένας άνθρωπος πεθάνει, θα ζήσει πάλι;" είναι ενδεικτική της δυσαρέσκειας της ανθρωπότητας, τότε, όπως και τώρα, με το βιβλικό καταμερισμό των τριών οφειλόμενων ετών και των δέκα για την εκδήλωση της συνείδησης. Με κάθε εμφάνιση, ο άνθρωπος γοργοπετά σαν πυγολαμπίδα από ένα αιώνιο παρελθόν, μόνο για να εξαλειφθεί για ένα αιώνιο μέλλον, μετά από μία ζωή εκδήλωσης κατ' αντιπαράθεση, που, σ' αυτές τις ύστερες μέρες της επιστήμης, ακόμα και με τις υλιστικές μας αντιλήψεις για το διάστημα και τον χρόνο, είναι πραγματικά μικρότερης διάρκειας κι από τον σπινθήρα μίας ηλεκτρικής εκκένωσης.



Η Φύση χρειάζεται εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργήσει έναν κόκκο άμμου - εάν εξετάσουμε όλες τις διαδικασίες που οδηγούν σ' αυτή την υλική κατάσταση. Οι σεκόγιες της Καλιφόρνια (σημ. μεταφρ.: δέντρα) είναι σιωπηλά, αλλά ευφραδή σύμβολα της δημιουργικής εργασίας της φύσης, αντέχουν για αιώνες και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις κάποιων από τους σύγχρονούς μας βιολόγους, ίσως για πολλές χιλιάδες έτη. Και εν τούτοις ο Άνθρωπος, το υπόδειγμα όλων των δημιουργικών δυνάμεων στη Φύση, με την ψυχρή κρίση της υλιστικής επιστήμης θεωρείται απλώς η εξέλιξη ενός κυττάρου πρωτοπλάσματος, που μεγαλώνει σαν τεχνητή εργαστηριακή καλλιέργεια μέχρι, αφού αγγίξει την ωριμότητα, να εξαφανισθεί - να μην εμφανισθεί ποτέ ξανά. Για τη ζωή ενός ανθρώπου, εκατοντάδες ζώα, πτηνά και ψάρια, χιλιάδες φυτά έχουν δώσει τις ζωές τους υποστηρίζοντας την ύπαρξή του. Χιλιάδες ζώα έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για το έργο πειραματιζόμενων επιστημόνων, που πασχίζουν να βελτιώσουν τη φυσική κατάσταση του ανθρώπου.



Πολλαπλασιάστε τα όσα αφορούν στη ζωή ενός ανθρώπου με τις αμέτρητες μυριάδες των ατόμων τα οποία έχουν πατήσει την επιφάνεια αυτής της γης από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν τα ανθρώπινα είδη. Τι τεράστια σπατάλη ενέργειας; Τι έγκλημα ενάντια στα κατώτερα βασίλεια; - εάν η μέση ηλικία ενός ατόμου κυμαίνεται από τα 35 έως τα 65 χρόνια και αυτή είναι η μόνη έκφραση επιτρεπτή αφού όλη η γη του έχει δώσει τα καλύτερα της για να εξασκηθεί και να εφοδιαστεί για εποικοδομητική εργασία. Είναι αδιανόητο για εκείνους, οι οποίοι σταματούν να σκέπτονται επ' αυτού τελείως. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος αντισταθμιστικός παράγων και από της δημιουργίας του ανθρωπίνου βασιλείου, τα σκεπτόμενα μέλη του έχουν εντοπίσει αυτό το αντιστάθμισμα. Ευρέθη στη Μετενσάρκωση.



Από τον στύλο των σκαλιστών τοτέμ των δικών μας Αμερικανών Ινδιάνων έως τα ειδεχθή ομοιώματα της Θεότητας στην Ασία, από τα Κινέζικα είδωλα έως την όμορφη Αγία Τράπεζα στους Χριστιανικούς Καθεδρικούς, το ίδιο γεγονός αποτελεί τεκμήριο, ότι από κάπου βαθιά μέσα από τις μακρινές και σκοτεινές εποχές, η ανθρωπότητα περιβλήθηκε με την αλήθεια - την αλήθεια ότι υπάρχει άλλη ζωή και ακόμη μία ευκαιρία πέρα από την παρούσα ζωή και αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν ψάξει όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα στην αλήθεια, έχουν βρει αδιαμφισβήτητα αυτή την αλήθεια της μετενσάρκωσης.



Τώρα, αισθάνομαι αναγκασμένος να παραδεχθώ ότι η μετενσάρκωση είναι μία αναγκαιότητα στη φύση και αναγνωρίζοντάς το, ομολογούμε την ύπαρξη και την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Θεωρώ ότι αυτό το δόγμα της προ-υπάρξεως και αναγεννήσεως είναι το μόνο το οποίο αποφέρει μία λογική και ικανοποιητική εξήγηση των φαινομένων της ζωής. Αυτό το δόγμα, το οποίο είναι ένα άκρως λιτό δόγμα, εδραιωμένο στη βεβαιότητα της αφθαρσίας και της αθανασίας της ψυχής, συνεπάγεται μία επίμονη και διευρυμένη νοημοσύνη, μέσα από όλες τις αλλαγές των ενσαρκώσεων έως την ύστατη ύπαρξη, αλλά όμως και ένα μέσο για τη μεγάλη επιδίωξη και τον σκοπό του Νοήμονα ανθρώπου εντός, καθώς και το όφελος αυτού που οι αρχαίοι αποκαλούσαν Απόλυτη Γνώση. Διδάσκει ότι η ψυχή εισέρχεται σε αυτή τη ζωή, όχι ως σαρκώδες δημιούργημα, αλλά μετά από μία μακριά πορεία προηγούμενων υπάρξεων σε αυτή τη γη, κατά την οποία απέκτησε τα παρόντα έμφυτα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ότι βρίσκεται καθ' οδόν για μελλοντικές μεταμορφώσεις, που τώρα σχηματοποιούνται από την ψυχή. Διατείνεται ότι η νηπιακή ηλικία φέρνει σε τούτη τη γη όχι μία άγραφη περγαμηνή για την έναρξη ενός γήινου ιστορικού - ούτε μία απλή αλληλουχία ατομικών δυνάμεων σε μία μικρή προσωπικότητα που προορίζεται από την ίδια της τη φύση να διαλυθεί ξανά στα εξ ων συνετέθη - αλλά ένα σαφώς αθάνατο χαρακτήρα ο οποίος της ανήκει, μετά από ισχυρές εμπειρίες, που αποκτήθηκαν μέσα από εξ ιδίων υποκινούμενες προκλήσεις και εξ ιδίων επινοημένες προσπάθειες μέσα από μία μακριά σειρά μετενσαρκώσεων.



Ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξης του Σύμπαντος και ο τελικός σκοπός του Ανθρώπου, του Αθάνατου Στοχαστή σε ανέλιξη; Αιώνες πριν, οι Αδελφοί Ροδόσταυροι δήλωσαν ότι όλα εξυπηρετούν τη βιωματική γνώση και την απελευθέρωση του Πνεύματος, την ωρίμανση της ψυχής, καθώς και την εξύψωση ολόκληρης της ποσότητας της εκδηλωμένης ύλης στο πεδίο της επίγνωσης και της λαμπρότητας της ενσυνείδητης θέωσης. Ο στόχος του ανθρώπου σήμερα, καθώς και ο στόχος των τριών βασιλείων κάτω από το δικό του, στην εξέλιξή του και τη μύησή του στην απόλυτη γνώση και σε αυτή τη Ροδοσταυρική αντίληψη είναι ανέλιξη στη μέγιστη δυνατότητά του και λογική κατάληξή του. Κάνει τον άνθρωπο Θεό και δίνει τη δυνατότητα σε κάθε κομμάτι της φύσης να γίνει το ίδιο μία μέρα. Έχει δύναμη και αρχοντιά και μέσα από αυτό το σχέδιο κανένας άνθρωπος δεν είναι τόσο πρωταρχικά ανήθικος που να μην μπορεί να υψωθεί πάνω από κάθε αμαρτία και να φθάσει το ύψιστο.



Οι άνθρωποι, γενικά, δέχονται την εξέλιξη ως ένα αποδεδειγμένο νόμο ανάπτυξης, τεκμήρια για τον οποίο αντλούν αποκλειστικά από τις αλλαγές, τις οποίες παρατηρούν σε φυσικές δομές και είδη, όμως αυτή η γενική άποψη προσμετρά μόνο τα εξωτερικά τεκμήρια της διαδικασίας χωρίς να επιδεικνύει ουδεμία κατανόηση του εσωτερικού αίτιου, το οποίο τον ενεργοποιεί. Η λέξη "Εξέλιξη" πραγματικά σημαίνει το ξεδίπλωμα, την αποκάλυψη από μέσα προς τα έξω και εάν οι επιστήμονές μας δεν ήταν τόσο ουσιαστικά προκατειλημμένοι, θα μπορούσαν πολύ νωρίτερα να προσεγγίσουν και να γνωρίσουν την αλήθεια. Τα Ροδοσταυρικά δόγματα ξεκαθαρίζουν τη διαδικασία της εξέλιξης και την αναγάγουν στο ύψιστο σημείο εκλογίκευσής της δείχνοντας ότι κινητήρια δύναμη είναι η Διανόηση, η οποία ταυτόχρονα ανέρχεται σε όλο και υψηλότερα πεδία με την έννοια των προσωρινών μορφών εκδήλωσης. Έτσι, διαπιστώνουμε ότι ο Ροδοσταυρισμός αποφαίνεται υπέρ δύο ειδών εξέλιξης, μία φυσική - εκείνη της εξέλιξης της μορφής - και μία πνευματική, εκείνη της εξέλιξης της Διάνοιας και της Συνείδησης και ως εκ τούτου, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αυτή η διττή εξέλιξη μπορεί να πραγματωθεί μόνο μέσα από τη διαδικασία της μετενσάρκωσης, όσον αφορά σε ότι συμβαίνει στο πνευματικό στοιχείο του Ανθρώπου μετά το φυσικό θάνατο. Το να κατοικεί σε ένα μονότονο παράδεισο - όπως αποφαίνεται η Θεολογία - είναι παράλογο, ως εκ τούτου μετά από μία περίοδο ανάπαυσης, σύμφωνα με το νόμο της Περιοδικότητας ή του Ρυθμού - ο οποίος προαναφέρθηκε - το Πνεύμα επανέρχεται στη γη ώστε να συνεχίσει την πρόοδό του.



Κατά συνέπεια, ο αντικειμενικός σκοπός της ζωής είναι η απόκτηση όλης της γνώσης και η απόκτηση εμπειρίας, η κλίμακα της οποίας ανακαλύπτουμε ότι είναι δυσθεώρητη σε μέγεθος. Η απεριόριστη σε έκταση και ποικιλία Γνώση απλώνεται μπροστά μας και έχουμε κάτι παραπάνω από στοιχειώδεις υπόνοιες ότι η ευρύτητα του πεδίου της αλήθειας είναι απερίγραπτα αχανέστερη από τον περιορισμένο κύκλο στον οποίο είμαστε ενταγμένοι. Αντιλαμβανόμαστε επίσης, ότι έχουμε υψηλές προσδοκίες έχοντας λίγο ή καθόλου χρόνο ώστε να τις προσεγγίσουμε και τεράστιες στρατιές από πάθη, επιθυμίες και εγωιστικά κίνητρα σε πόλεμο μαζί μας και ακόμη και μεταξύ τους. Όλα αυτά πρέπει να κατακτηθούν και να κατασταλούν, και καθώς γνωρίζουμε ότι το πέρασμα μίας ζωής δεν είναι αρκετό για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο και για να αποκτήσουμε όλα όσα γνωρίζουμε ότι πρέπει να αποκτήσουμε, θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μία σειρά από ζωές μας έχει οδηγήσει στην παρούσα κατάστασή μας και ότι η διαδικασία της έλευσης εδώ ξανά και ξανά πρέπει να συνεχιστεί ώστε να μας προσφέρει τις απαραίτητες ευκαιρίες.



Μέσα από κάποια μέθοδο συλλογισμού, κάποιοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μετενσάρκωση είναι άδικη, διότι υποφέρουμε για λανθασμένες πράξεις που διεπράχθησαν από κάποιον άλλο σε μία προηγούμενη ενσάρκωση. Όμως, αυτό βασίζεται στη λανθασμένη αντίληψη ότι το πρόσωπο στην άλλη ζωή ήταν κάποιος άλλος, ενώ σε κάθε ζωή, είναι το ίδιο πρόσωπο. Όταν επιστρέφουμε στη γήινη ζωή, δεν παίρνουμε το σώμα κάποιου άλλου, ούτε αναλαμβάνουμε τις πράξεις κάποιου άλλου, αλλά είμαστε σαν τον ηθοποιό ο οποίος παίζει πολλούς ρόλους, όντας ο ίδιος ηθοποιός, μέσα από όσα κοστούμια κι αν αλλάξει ή λόγια κι αν πει σε κάθε θεατρικό έργο. Ο Shakespeare ήταν σωστός υποστηρίζοντας ότι η Ζωή είναι ένα Θεατρικό Έργο, γιατί η μεγάλη ζωή του κάθε Εγώ είναι ένα Τεράστιο Δράμα με Σχέδια των Ψυχών και η Φύση είναι μία μεγάλη σκηνή επί της οποίας παίζεται αυτό το δράμα και έτσι, κάθε νέα ζωή και κάθε επαναγέννηση δεν είναι παρά μία ακόμη πράξη κατά την οποία υποκρινόμεθα το ρόλο μας και φοράμε ένα άλλο κοστούμι, αλλά μέσα από όλα αυτά, παραμένουμε αυτό το ίδιο, Αθάνατο Εγώ.



Ενώ αυτό το δόγμα - μαζί με το "διδυμάκι" του - το Karma - μπορεί να δείχνει αμείλικτο και άτεγκτο σε κάποιους, δεν είναι πραγματικά έτσι, διότι είναι κατά βάσιν αισιόδοξο και μας δίνει μπόλικη ενθάρρυνση. Η μετενσάρκωση δίνει στον άνθρωπο μία ευκαιρία να προσπαθήσει, να προσπαθήσει ξανά με τη βεβαιότητα ότι κάθε ειλικρινής και φιλότιμη προσπάθεια φέρνει την ανταπόδοσή της στην πορεία του χρόνου. Έτσι, όσοι βρίσκονται σε απόγνωση στα σκοτάδια μπορούν να πάρουν κουράγιο. Εκείνοι που είναι μπερδεμένοι και γεμάτοι αμφιβολίες μπορούν να γνωρίζουν ότι υπάρχει μία λύση σε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Η μάνα που έχασε το παιδί της, ο σύζυγος ή η σύζυγος που εγκαταλείφθηκε μόνος/η, μπορούν να ανακουφισθούν διότι θα ξανασυναντηθούν και θα ενώσουν τα ραγισμένα κομμάτια της καρδιάς τους και θα οδηγηθούν σε νέους και ήπιους δεσμούς προόδου. Έτσι η καρδιά βρίσκει απόλυτη ικανοποίηση και η διάνοια υπερπληροί τον σκοπό της σε αυτές τις διδασκαλίες των Αρχαίων Αδελφών του Κόκκινου Ρόδου και του Χρυσού Σταυρού