Άναρχη και αΐδια μορφή, έως πότε
θα είσαι κρυμμένη; Πότε η ανθρωπότης της Γης θα αισθανθή την επίδραση
του νόμου του έρωτός σου; ….
ΑΓΑΠΗ… θέλω να φθάσω εις το τέρμα της πρώτης βαθμίδος του μεγαλείου σου.
Αισθάνομαι την επίδραση του γαλουχήματος τούτου, αλλά ο κόσμος μου την
στερεί, διότι ο κόσμος αναπαύεται εις την φαυλότητα των θρησκειών, εις
την αλαζονεία των ιερέων, χαίρει εν τη αποκτηνώσει και αν μαραίνεσαι
όντας κρυμμένη εις τας πτυχάς του εσωτερικού καταλύματος σου. Ανάγκη
όμως να έλθω προς τα έξω, να σε απεικονίσω εν τη μορφή της γυναικός, εν
τη μορφή της θηλείας φύσεως. Αισθάνομαι την ανάγκη να ανακράζω με όλη
την δύναμη της ισχύος μου προς το ανθρώπινο γένος, αγαπάτε την γυναίκα,
τραφείτε δια του έρωτός της, δώσατε εις αυτήν το σκήπτρο της βασιλίσσης,
και όντως και εσείς θα φέρετε το διάδημα της θεώσεως επί της καρδίας
σας. Αναγνωρίσατε το δικαίωμα του καθενός, τεθείτε υπό τους Νόμους της
Φύσεως και της Αγάπης για να φθάσετε εις την εκτίμηση του εαυτού σας.
Γέννημα αυτού του έρωτος εσταί η διάνοια και συμπέρασμα η αθανασία της.
Χαίρε δύναμις, συ η οποία μεταμορφώνεις το παν και υπό την οποίαν ετέθην
προς απόκτηση έρωτος και διάνοιας. Χαίρε άνθρωπε, συ ο οποίος
αισθάνεται το Φως εν τη αγάπη. Χαίρε συ μεγάλε Θεέ, έτσι θα σε ονομάζω
προσφιλής μου Αγάπη. Αλλά αλίμονο, κάποιος ενδοιασμός με κάνει να μη
προβάλλω κανένα εγκώμιο ακόμη, ακριβώς διότι θέλω πρώτα να εντρυφώ εν τη
αγάπη σου. Δεν θέλω να γράψω όπως ο Όμηρος, αλλά θέλω να εντρυφώ εν τη
λάμψει του φωτός του Ηλίου, θέλω να εντρυφώ εις τα ανάκτορα της Κίρκης,
θέλω να πίνω μαζί σου νέκταρ, θέλω να βρίσκομαι εις τας αγκάλας σου
αιωνίως, θέλω να καταστώ δύναμις εν τη ισχύ, θέλω να εξέρχομαι πάντοτε
νικητής.
ΑΓΑΠΗ ιδού που εγώ σε αναβιβάζω, ιδού πως εγώ σε εννοώ, ελπίζω να μη μου
αρνηθείς. Ο κόσμος, φρίκη, ουδέποτε σε αισθάνεται διότι ουδέποτε η
διάνοια του επιδαψιλεύεται εις την πολύτιμη αρχή σου, έρπει κτηνωδώς,
και πάσα πράξις του είχε ώθηση εκ της ένδον αυτού ψυχής, αλλά ψυχής
στερουμένης φωτός και τροφής εκ του έρωτός σου.
Εις την διάνοιά μου είσαι λάβα φωτός. Εις το πνεύμα μου μυροβόλος οίνος,
και στην ψυχή μου δρώσα τροφή, μάνα ουράνιο! Γιατί δεν με γαλουχείς
ακόμη αφού σε αισθάνομαι; Γιατί ψυχή μου να αποκρύψεις τας προτιμήσεις
της αγάπης; Αν δεν είμαι ακόμη παντοκράτωρ εις την ισχύν μου προς σε,
έστω θα γίνω διότι άνευ γνώσεως μου παρέχεις αυτό».
Απο κορες της Ασταρτης...
